Mijn tante in het verzorgingshuis.

Ze was al hoogbejaard mijn lieve tante Annie. Toen ik haar lang geleden bezocht herkende ze mij gelukkig, maar vaak ook niet, evenals mijn twee dochters, die nog klein waren. Vreselijk als je dement bent geworden. Ze had ook wel heldere momenten en moest ik van haar horen, dat ze bijna nooit bezoek kreeg van haar kinderen. Toen mijn vrouw en ik en de kinderen weer bij haar op bezoek waren zat ze in haar stoel te slapen. Andere bejaarden zaten rondom een tafel spelletjes te doen.

Mijn dochters begonnen zich al te vervelen en wilde weer naar huis. Tante bleef maar slapen en uit haar mond kwam kwijl. Een verpleegster maakte haar schoon en op dat moment werd ze wakker. Aan de verpleegster vroeg ik hoe haar toestand was. Ze noemde een paar voorvallen, die ik niet wil opschrijven, maar het ging dus niet zo goed met haar. Tante keek naar de kinderen en ik hoopte, dat ze hun zou herkennen.

Helaas was dat niet het geval. Toen kreeg ik een idee en liet de twee meiden touwtje springen. Tante Annie keek naar ze en ze begon zowaar te glimlachen. Een wonder gebeurde. Ze kwam de stoel uit en pakte het uiteinde van het touw, maar ze had de kracht niet om het te laten draaien. Toch had ze de grootste lol, want waarschijnlijk herkende ze dat touwtje springen uit haar jeugd. Ook mijn dochters hadden nu de grootste pret. Ze begrepen wel wat er met haar aan de hand was.

We hebben tante Annie nog een paar keer bezocht en hetzelfde gedaan, maar helaas moest ik vaststellen, dat ze niet meer wist wie wij waren. Ik heb nog wat geprobeerd, namelijk sprookjes voorlezen uit een boek. Toen ik het sprookje van Roodkapje met de zeven dwergen voorlas begon ze met haar hoofd te schudden en te lachen. Ze genoot weer van het kinderlijke.
Helaas is ze kort daarna overleden.

Schrijver: kees niesse, 10 september 2011

c.h.niessekpnplanet.nl

Biografie van deze schrijver

hoogbejaard dement o dement overleden

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

-1.0 met 1 stemmen 209