Verhalen

De Hal, de Tong en de Maag

Opeens zwaaien dubbelharde klakgeluiden de breed gelaarsde deuren van de Hal open. Een Halheer verschijnt, uit het Niets. Als een fruitautomaat gaat zijn adamsappel te keer. Met zijn staf galmt hij in luide versvoeten A op de zuivere vloer uit Godlinze: Academia Minerva!

En luister, hoe die naam er duizend keer inklinkt, het langzaam licht wordt. In ganzenpas stapt hij de Hal in. Breed en lang, plafond torenhoog, spinnenwebben dik, spiegels aan de wand. Bang is hij niet, dat zie je aan zijn snor. Maar tot zijn schouderschrik ziet hij een koor van sterren in het marmer waar hij overheen moet om in de Minerva te komen.

Het koor zingt Vivaldi, de jaargetijden. Het kind in hem begint te zweten, hij vreest de winter op het einde, dat zie je aan zijn gezicht. Hij vraagt het koor alvast om warme kleren, wat te eten. Het koor stopt met de lente, de Halheer beveelt: Warme kleren plus 1 maaltijd voor deze jongeheer!

En voel, hoe hij warm wordt, warmer, warmst, de resten van zijn dromen van zijn lichaam scheurt, in de spiegelwanden schaamnaakt in de hitte marcheert. Hij verzoekt het koor om verkoeling. Het koor stopt met de zomer, de Halheer ordonneert: 1x keer Godenschemering voor meneer!

En kijk, hoe het donker wordt. Een harde storm steekt op, bomen buigen, spiegels barsten, blaadjes vallen als jonge soldaten. Hij krijgt het koud, kouder, koudst. Heel luid begint hij te huilen. Plots valt hij op zijn knieën en smeekt om genade. De maan schiet in een volle lach. Het koor stopt met de herfst, de Halheer stampt met zijn staf en fluistert: Koning Winter.

En proef, hoe Koning Winter ijskoud de Hal inloopt. De hele Hal ziet wit. Hij rilt. Schilfers gele huid. Hij maakt zich klein. De wind is mild, gaat voor hem liggen in de gedaante van een trouwe hond. Met zijn blauwe ogen nodigt de herder hem uit om over zijn Tong eens een kijkje te nemen in zijn warme Maag. Hij bedenkt zich niet, hij rent naar binnen...

-Wordt vervolgd -