Madeliefjes.

Ze zat op het grasveld van mijn grootouders. Met een witte jurk om haar heen gedrapeerd en een kroon van gevlochten madeliefjes rond haar haren. Bruin krullend haar, ik weet niet wie zij was, maar ik vond haar het mooiste meisje dat ik ooit had gezien. Ik liep langzaam op haar af en vroeg of ik mee mocht helpen bloemetjes plukken op dat witte grasveld. Ze schudde nee, en zei: jongens kunnen dat niet. Het was een hele schok voor mij op dat moment en ik meen me te herinneren dat ik toen bereid was geweest om afstand te doen van mijn mannelijkheid. Ik had misschien zo ver willen gaan dat ik naar binnen zou lopen en verkleed als meisje, een tweede poging zou ondernemen. Gelukkig deed ik dat niet, mijn vader zou dat zeker niet hebben gewaardeerd. Ik begon te bluffen en zei dat ik heel goed madeliefjes kon vlechten en dat ik voor mijn buurmeisje in Hilversum een hele mooie ketting had gevlochten.

Ze zei niets terug en keek naar het steeltje van het bloemetje in haar hand waarin ze met haar nagel een opening kerfde. Door deze opening werd de steel van een ander madeliefje geschoven. Ik lette goed op want dit was voor mij de eerste en enige keer dat ik bloemetjes zou gaan vlechten. Ze keek naar mij omhoog en zei, dat ik naast haar mocht gaan zitten en voor haar een krans mocht maken. Ik begon als een gek te plukken en toen ik een hoopje geplukte bloemetjes tussen ons in had gelegd, begon de creatieve strijd om voor het mooiste meisje van de wereld een ketting te vlechten. Helaas was ik op die leeftijd nog een nagelbijter, dus was het een hele toer om manueel een sleuf in die steeltjes te krijgen. Maar ik liet me niet kennen en toverde in een handomdraai mijn Zwitserse zakmes uit mijn broekzak en klapte een priem naar buiten. Daarmee kon ik perfecte gaatjes in die steeltjes krijgen en mijn nieuwe vriendin keek mij ongelovig aan. Mag jij zo’n mes in je zak hebben van je vader vroeg ze mij.Ik jokte van ja en glom van mannelijke trots.

Het vlechten ging nog veel moeilijker dan het leek, maar met mijn priem kon ik ook gaatjes maken in de dunnere boterbloemen steeltjes en daardoor kreeg de ketting een bijzondere kleurschakering. Hoe heet jij vroeg ze. Ik zei Jan Jaap en zij zei Vera. Hoe oud ben jij? Ik was toen negen en zei vertelde mij haar leeftijd niet. Toen de ketting klaar was deed ik die om haar hals en verwachtte een klein kusje. Maar helaas gebeurde dat niet.Ze stond op en liep snel mijn grootvaders huis binnen en riep heel hard : Jan heeft een groot mes in zijn zak en snijdt daarmee alle bloemetjes stuk.Ik kreeg een vernederende rode kleur en een standje van mijn vader die het bewuste mes afpakte en zei dat ik dat later als ik ouder was terug zou krijgen. Ik schaamde mij diep en het is ook niks geworden tussen mij en die rotmeid. Maar madeliefjes blijven me altijd herinneren aan die zomerse dag op dat witte grasveld.

Schrijver: J.J.v.Verre, 15 november 2011

jjvverrelive.nl

zomer madelief madelief

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.6 met 8 stemmen 1.147