De boodschap
Hier reis ik dan op de baren van een woelige zee. Inktzwart kijkt het water mij aan. En koud, koud dat het is. De boodschap mag duidelijk zijn, het is nacht en de temperatuur beneden vriespunt. Zo ook mijn humeur. Waaraan heb ik dit te danken? Zomaar overboord geflikkerd. Vanuit een wanhoopsdaad bij naderend gevaar. In paniek werd mij terloops vaarwel gezegd. Een dikke kus kreeg ik nog in mijn gladde nek. Alle hoop is op mij gericht. Heilig is de boodschap die ik binnen onafzienbare tijd de mensheid mag gaan brengen. Ben alleen benieuwd of de ontvanger er wijs uit wordt.
Ik drijf door een woeste zee zuidwaarts af. De elementen spelen spelletjes met mij. Hagel striemt mijn glazen pels en de wind fluit scherp in mijn papieren oren. Heel af en toe butst een verdwaalde vis tegen mijn venster. Boze kraalogen staren me dan vernietigend aan. Met getuite lippen lijkt de vis te vragen: “Wat mot jij hier?” Om vervolgens zwalkend weg te zwemmen. Zij mogen van geluk spreken. Een stukje verder waren ze tegen een veel groter fenomeen aangebutst. Dat had de vis van kop tot staart in al zijn graten gevoeld. Dat is een ding dat zeker is.
De storm gaat liggen en voor even houden de elementen zich koest. Het geeft mij tijd om even tot mezelf te komen. Om de tijd te doden lees ik een aantal keren de boodschap die ik de mensheid brengen moet hardop aan mezelf voor. Het is en blijft een hulpeloos en schattig volkje die mensheid. De lieve mensjes, zij laten maar met moeite los. Houvast is wat hen ultiem geluk brengt. Een paar wereldreizigers daargelaten, hunkeren de meeste mensjes naar aandacht en bevestiging. Om deze optimaal te ontvangen heeft de mensheid een grappig tooltje ontwikkeld. Communicatie.
Door de eeuwen heen is dit tooltje door velen onderzocht en doorontwikkeld. Het zingt nu in de mensheid rond in verschillende gedaanten. Verbaal en non-verbaal. Eenvoudige mensen zoeken nog het meest houvast in communicatie. Gewillig laten zij zich daarbij voeden door informatie. Met bakken tegelijk wordt informatie overal vandaan gehaald. De informatie wordt gekneed, gekauwd, geconsumeerd en weer uitgespuugd. Soms blijven er restjes informatie onverteerd. Die liggen dan voor even zwaar op de maag. Maar niet voor lang. Informatie heeft namelijk de vervelende gewoonte om blijvend op zoek te gaan naar gewillige ontvangers. Dat is inherent aan een boodschap. Iedere boodschap kent een intrinsieke en natuurlijke aandrang tot uiten van informatie. Er is geen ontkomen aan.
Ook ik draag een boodschap in mijn glazen buik. Al is hij niet veelzeggend, mijn boodschap zal hard aankomen. Eigenlijk kan ik de mensheid daarmee niet confronteren. Wat als ik de boodschap nou eens een beetje oppoets? Dat merkt toch niemand. Eens even kijken, misschien zwemt hier nog ergens links of rechts een sepia rond. Met zijn zwart bloed zal ik mijn boodschap aanscherpen. Niets zo vervelend als een ruisende boodschap. Dat kan ik mijn ontvanger niet aandoen. Helaas zwemt er geen sepia in de buurt. De mensheid zal het met mijn huidige boodschap moeten doen. Onopgepoetst.
Maanden dobber ik verder in eindeloos water. Door verveling ben ik volledig één geworden met mijn boodschap. Mijn boodschap is mijn enige vriend gebleken. Aanvankelijk ontwikkelde ik een haatliefde verhouding met mijn boodschap. Maar zoals altijd. Het papier is geduldig en achteraf gebleken, ook nog eens goed gezelschap. De boodschap is uiteindelijk mijn maat geworden. Vele stormen hebben we samen doorstaan. Met flink wat krassen op mijn raam spoel ik samen met mijn boodschap een jaar na dato aan op een Iers strand vlak bij het dorpje Glanmire Even later raapt een trillende hand mij op en ontbottelt mijn boodschap. De geest komt letterlijk uit de wijwaterfles. Met een schorre whiskystem prevelt mijn ontvanger de boodschap langzaam voor zich uit: "13 / 4 / 1912 from Titanic, Goodbye all: Burke of Glanmire, Co. Queenstown." Verbaast leest hij de boodschap nog een keer.
Mien Jeremiah
Geschreven n.a.v. perbericht "Flessenpost Titanic naar museum"
Zie ook: http://nos.nl/artikel/307690-flessenpost-titanic-naar-museum.html
Zie ook: http://www.findagrave.com/cgi-bin/fg.cgi?page=gr&GRid=17884781
Inzender: Rob Mientjes, 24 november 2011
Geplaatst in de categorie: verkeer
boodschap
256
Geef je reactie op deze inzending:
Ik heb getracht de ernst met een stuk humor te zalven.
Ook bedankt voor je compliment dat het aan Edgar Alan Poe deed denken.
Ik heb even gegoogled op het verhaal en een leuke wetenswaardigheid gevonden. Edgar Allen Poe maakte met dit verhaal als schrijver voor het eerst naam. In 1830 won hij in Baltimore een prijs met het verhaal.
Zoiets mag zeker in een museum bewaard worden en steeds herdacht. Ja, dit als aandenken aan het vergaan van de Titanic, waarin een enkele nacht meer gebeurtenissen inhield dan menig mensenleven.
Ook doet dit verhaal mij denken aan het verhaal van Edgar Alan Poeh "Manuscript in een fles gevonden."