Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Huisvrouw

Afgelopen donderdagavond trof ik mijzelf in de buurt van de RAI, waar ik tot mijn verbazing - zo begreep ik later - een stoet huisvrouwen op mij af zag komen. Alhoewel, naar als het klinkt, zo erg was het niet; ze passeerden mij allen op doodnormale wijze, volgepakt met spullen en tassen - je kon er niet omheen: de jaarlijkse huishoudbeurs was weer gaande.

Later die avond, eenmaal terug op het station, zag ik kans de metro van tien voor negen nog te halen, wat maakte dat ik met haast de roltrap nam. Aangekomen op het perron trof ik weliswaar de metro, maar er was meer aan de hand. Er bleek sprake van een situatie, en voor dat ik het wist maakte ik er deel van uit; het was net een scène uit een Nederlandse film!

Voor de ingang van de metro werd duidelijk wat er was gebeurd; zowaar zag ik een huisvrouw tussen de metrodeur gevangen, die het uitschreeuwde van de pijn! Of het werkelijk de pijn was die haar deed schreeuwen, dat viel te bezien, want ik meende haar ook te horen lachen, maar wellicht was dat slechts de schijn.

Hoe absurd was het haar vriendinnen tevergeefs aan de metrodeuren te zien trekken, te sleuren aan de armen van deze arme vrouw; met hun rood geworden gezichten, deze grote, imposante vrouwen, in de jurken die ze droegen, wat een komisch aangezicht; het was niet om aan te zien!

Onder druk van de intercom, waar vanuit een onbetrokken stem herhaaldelijk te kennen gaf dat de deuren gingen sluiten, lukte het ons ze met moeite open te krijgen en de huisvrouw te bevrijden. Zo waren wij allen, gek genoeg alsnog op tijd.

Ik zag mijn kans schoon en ging direct achter de aangeslagen vrouw en haar vriendinnen zitten, benieuwd dat ik was naar het achterliggende verhaal. Wat bleek, zo zei het slachtoffer in kwestie, die maar niet kon stoppen met lachen, dat ze wel had gedacht dat de bestuurder op hen zou wachten; ik begreep dat ze het perron op, al rennend nog naar hem hadden gezwaaid.

Maar het bleek anders, want: "wat weet ik nou, ik ben maar een huisvrouw, ik kom hier toch immers nooit!" Ja, zo sprak ze ervan - van het voorval, en over zichzelf; het was te gek voor woorden, dat ze zo over zichzelf sprak.

"Een ervaring om voor de rest van je leven niet te vergeten." Dit was wat een scherp geblikte, oudere vrouw links van ons haar met een dikke knipoog wist mee te geven, en wat de huisvrouw mij vervolgens bevestigde. Ze draaide zich weg van de oude vrouw, naar mij toe en keek mij afwezig aan.

"Ver-dorie", zei ze voor zich uit starend, alsof ze al thuis was. "Jeetje, wat een dag." Ze zei het zo dat het was alsof ze de gebeurtenissen van de dag opnieuw in de geest zag verschijnen, maar dan anders dan van te voren gedacht.

Schrijver: Marco Miceli, 25 augustus 2012


Geplaatst in de categorie: humor

2.5 met 4 stemmen 252



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Han Messie
Datum:
26 augustus 2012
Email:
hmessielive.nl
Een levendig verhaal, achteraf gezien vol gezonde zelfspot.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)