Verhalen

Stil

Zojuist, vlak voor vertrek, deed zich in in de stiltecoupé in de trein richting Schiphol een situatie voor, die ik u met plezier niet wil onthouden.

Een wat oudere, nogal streng ogende vrouw nam het op zich een stel links van haar op de geldende bepaling der stilte (die in overeenstemming wordt voorgeschreven) te wijzen. Ze fluisterde het ze toe, zichtbaar met moeite, alsof ze hoogstpersoonlijk in strijd was met de wet.

Maar de vrouw van het stel was hiervan niet in het minste geval onder de indruk; ze onderbrak het gesprek met de man dan ook geïrriteerd, waarna ze op overtuigende wijze te kennen gaf dat de trein immers toch nog niet was vertrokken?

De reactie had een niet te onderschatten uitwerking op de oudere vrouw, die dit niet had verwacht en duidelijk niet van repliek was gediend - vooral niet in deze. Hiermee was tot groot genoegen van de reizigers, ondanks de vermeende stilte, een eerste aanzet tot een in potentie felle discussie gegeven.

Maar alsof het zo moest zijn, helaas, het mocht niet baten. Wat was het geval? Nog voordat er aan het gesprek een vervolg was gegeven, was daar dan, in lijn met de afwijkende standpunten der tegengestelde partijen, het fluitsignaal als teken van vertrek.

Langzaam kwam de trein in beweging, in overeenstemming met de aan haar toegewezen tijd en richting. Zo kwam het ervan dat het er niet van kwam: de trein was onderweg, de discussie was niet op gang gekomen, het was stil in de trein - de verschillende tussenstoppen en een mededeling ter informatie hier en daar gelaten. Voor een uitgemeten rit lang.

Schrijver: Marco Miceli, 2 september 2012