De hoofdmeester (3)
Dat schrapen van de keel was ook een belangrijk ingrediënt van een grap die hij eens vertelde. Het ging over een weddenschap tussen drie mannen waarbij degene zou winnen die de grootste fluim, dat woord bezigde hij, kon produceren. De eerste, een stevige gezette man, schraapte zijn keel en spoog een fluim op de kastwand voor hem. Niet onaardig maar de tweede, een bullebak van een kerel, haalde alles eruit wat erin zat en produceerde een duidelijk grotere fluim. ‘Nou probeer daar maar eens overheen te komen’ zei hij op spottende toon tegen de derde die klein van stuk was hetgeen er niet veelbelovend uitzag in termen van fluimproductie. De kleine bedacht zich echter geen moment, liep naar de kastwand waarna hij zorgvuldig de twee reeds uitlekkende fluimen op kundige wijze naar binnen zoog. Tezamen met wat hij zelf kon produceren spoog hij een enorme fluim tegen de kastwand. Hij was de onbetwiste winnaar al werd er door de andere twee nog wat onovertuigend gemompeld over vals spel.
Na het uitbundig gelach van de jongens en de kreetjes van afschuw en de daarbij behorende blikken op de gezichten van de meisjes volgde uiteraard de moraal. Je raadt het al. Wie niet sterk is moet slim zijn en hij zelf was daar uiteraard het levend bewijs van.
Slim wilde hij graag gevonden worden. Bij de aanvang van één van zijn lessen schreef hij tot ieders verbazing de volgende woorden op het schoolbord.
‘Nil volentibus arduum est’
Voor de derde klas ULO-gangers was dat volledig onbegrijpelijke taal en we staarden allen met een vragende blik in de ogen naar het bord in de overtuiging dat dit op z’n minst weer een mooi verhaal zou gaan opleveren. ‘Dat is Latijn’ zei hij. ‘Dat leren we niet op de ULO maar jullie hebben het geluk dat ik het redelijk beheers zodat jullie er ook nog iets van kunnen oppikken’. ‘Wat betekent het meester?’ vroeg een naar schouderklopjes hunkerende snotaap. ‘Dat komt later’ sprak de meester: ‘ik zal het jullie uitleggen’. Hij vertelde dat hij op een van zijn busreizen naast een jongeman had gezeten die met veel problemen worstelde met betrekking tot zijn toekomst. Zou hij het allemaal wel redden met zijn studie, was het niet te hoog gegrepen en zou het niet uitmonden in een grote teleurstelling voor z’n ouders en zijn vriendin doordat hij niet aan hun verwachting zou kunnen voldoen. De meester, in zijn wijsheid, liet hem nog een tijdje doorklagen zonder direct te reageren op zijn gejammer en zelfbeklag. Uiteindelijk vroeg de jongen ‘wat vindt ú daar nu van meneer?’. De meester rechte zijn rug draaide zich naar de jongen toe en keek hem met een vastberaden blik diep in de ogen waarnaar de bovengenoemde Latijnse zin op krachtdadige wijze in het gezicht van de twijfelende student werd geslingerd. ‘Weet jij wat dat betekent jongen?’ Natuurlijk wist hij dat niet en al zou ie het geweten hebben dan had hij het niet durven zeggen. ‘Nee meneer’ kwam er benepen uit. ‘Dan zal ík het je vertellen’ sprak de meester terwijl hij met z’n zakdoek nog even zijn lippen droog maakte.
‘Niets is moeilijk voor hen die willen’
galmde het door de bus. ‘Knoop dat in je oren jongen en denk er aan als je weer eens twijfelt’.
Jaren later kwam hij dezelfde jongeman weer tegen. De meester herkende hem niet maar de jongen zag meteen dat het zijn weldoener en leidsman was die hij weer mocht ontmoeten. ‘Meneer kent U me nog?’ vroeg hij. ‘Zeg het maar’ zei de meester. De student van weleer lepelde het hele busverhaal zonder enige moeite weer op. ‘En weet u wat het mooie is?’ vroeg hij meteen het antwoord eraan toevoegend: ‘ik ben uw woorden nooit vergeten en tot nu toe heb ik alles bereikt wat ik wilde en daarvoor wil ik u nog heel hartelijk bedanken’. ‘Kleine moeite’ zei de meester. Kleine moeite maar wel met grote gevolgen voor de geluksvogel.
‘Nil volentibus arduum est’, ik ben het ook nooit vergeten maar helaas heeft het op mij niet die heilzame uitwerking gehad. Alhoewel?
- wordt vervolgd -
Uit: Jeugd in Zuidlaren
hotmail.comGeplaatst in de categorie: algemeen
Zuidlaren
111
Geef je reactie op deze inzending: