Verhalen

Cold Turkey

Ik zat in de keuken, het was half tien. De deurbel gaat: wie zou het kunnen zijn? Ik doe de deur open en zie dat het de buurvrouw is. Ik groet haar en vraag hoe het gaat. Ze zegt prima en wil weten of ik het komende weekend op haar katten kan passen.

Ik heb haar sleutel, voor dit soort gevallen zo afgesproken. We doen wel vaker wat voor elkaar. Ik zeg haar dat het geen probleem is. En vraag haar of ze ook zin heeft in thee.

Het kan wel even, zo stemt ze vriendelijk toe. Ze komt binnen en ik neem haar mee naar de keuken. Ze kijkt tevreden naar de inrichting. Ze vindt het een leuke keuken of zo laat ze het blijken. Ik lach ook en zet vervolgens de ketel met water op het vuur.

“Wat voor thee heb je voor me?” vraagt ze mij op speelse wijze. Ik zeg haar: “Engelse Melange." Wil je er ook wat melk bij? Waar ze niet op ingaat. “Melk?”, zegt ze. Ze was even afwezig. Ik vraag het haar opnieuw. Ze lust wel een scheutje.

Ik schenk haar de thee in. En ze vraagt me hoe het gaat. Ik vertel haar dat het prima gaat. En dat ik gestopt ben met koffie drinken. En dat het me lastig afgaat.

“Ben je gestopt?” zegt ze. “COLD TURKEY?” Ze kijkt me vol verwachting aan. Ja, knik ik overtuigend. Nu de rest nog.

Schrijver: Marco Miceli, 12 juni 2013