Echt gebeurd
''Kees, er zijn geen aardappelen meer in de schuur. Heb jij nog wat in de tuin staan, anders moet ik naar de groenteboer?''
''Ik denk het wel, darling.''
Het was mooi weer begin juli en ik ging dus naar mijn moestuin waar nog bintjes in de grond zitten.
Met een riek rooide ik een emmer vol bintjes en kapte er het loof af. Ik ging even uitrusten en ging in de schaduw van een grote rozenstruik op een kist zitten. Toen ik zo naar zijn emmer bintjes keek moest ik ineens denken aan het schilderij van Vincent van Gogh. Een paar jaar geleden had ik dat schilderij bewonderd in een museum.
Toen dacht ik ook weer aan mijn ouderlijk huis. Ook in die tijd waren er alleen maar aardappelen op de tafel. Met onze handen zaten we om de beurt in de grote pan en doopten de gekookte piepers in wat reuzelvet en aten die. Dat was ook te zien op dat beroemde schilderij, de aardappeleters van het boerengezin.
Plotseling hoorde ik een stemmetjes en keek om mij heen om te bepalen waar die vandaan kwamen, maar ik zag niemand. Dat is vreemd, dacht ik. Toen was het weer stil, maar genoot wel van het gekwetter van de parkieten in de volière van de buurman.
Weer hoorde ik de stemmetjes, maar nu vanaf de grond van het aardappelveldje. Ik keek gefascineerd naar dat stukje grond en zag opeens een achtergebleven bintje van grote omvang liggen naast een heel kleine. Ik luisterde aandachtig en nu wist ik het zeker, die aardappelen waren met elkaar aan het praten en nog wel in het Drents. Hoe is het mogelijk, dacht ik.
Ik verplaatste de kist naar het aardappelveldje om goed te kunnen luisteren wat ze tegen elkaar te zeggen hadden. Ik boog mij nog meer naar voren en kon ze nu nog beter volgen en hoorde ik het kleine bintje tegen de grote zeggen:
''Ik ben blij, dat ik nog zo klein ben, want ik heb gehoord, dat degene die zo groot zijn als jou voor allerlei doeleinden gebruikt worden.''
''Oh ja, waarvoor dan?'', zei de grote.
''Zal ik je zeggen, ten eerste word je een hele tijd bewaard in een houten kist, want daar is het donker en dat moet, lijkt mij niet zo prettig. Op een gegeven moment word je uit de kist gehaald en gaat iemand je huid eraf halen en dat noemen de mensen schillen, niet leuk hoor. En wat er verder met jullie gaat gebeuren is helemaal verschrikkelijk. Ze gooien je in een pan water en zetten je op een vuur en als je de moord bent gestoken eten ze je op. Klaar ben je ermee.
Laat mij maar klein blijven, mij pakken ze niet zo gauw.''
''Is het echt waar wat je allemaal beweert, kleine? Is het dan niet beter maar in de grond te blijven?''
''Dat kan niet meer, want die man daar op het bankje heeft je loof eraf gehaald, je bent gedoemd opgegeten te worden of weg te rotten en de lucht die je dan verspreid is heel vies.''
''Nou kleine, daar word ik niet zo vrolijk van, was ik ook maar zo klein gebleven als jou.''
''Ik heb echt medelijden met je grote, want ik heb ook vernomen, dat de mensen patat van je kunnen maken.''
''Wat is dat nou weer?''
''Zal ik je vertellen ouwe bint, mensen snijden je soortgenoten in repen en bakken die in hete olie en worden dan opgegeten, vooral door de patatjeugd en ze bestrooien je ook nog eens met zout of pindasaus.''
''Hou op, kleine, je maakt me ziek. Ik ga liever gewoon dood in de grond.''
''Ze kunnen nog veel meer met jullie doen, maar ik stop ermee, want ik zie, dat je niet goed wordt.''
Ik was stomverbaasd en dacht, zou het nou toch waar zijn, dat er wonderen bestaan.
kpnplanet.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: overig
bintjes
114
Geef je reactie op deze inzending:
Maar je hebt hier wel een punt, want je stelt vlees gelijk aan aardappelen en daarmee eis je sowieso meer respect voor datgene, wat onze lichamen voedt! Een nobel statement in deze voedselwegwerpmaatschappij!