Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Two tickets to heaven.

Op een gegeven moment hadden wij het voor elkaar gekregen twee kaartjes voor de bus 'op de pof' als voorschot op ons salaris en een getuigschrift van het arbeidsbureau in Tel-Aviv. Deze getuigschriften waren bestemd voor de kibboets genaamd Nir David dat in de buurt van het Meer van Galilea ligt. Dat was de kibboets waar je wezen moest, volgens onze 'raadgevende' vrienden en vriendinnen in Rotterdam. Daar had je een warmwaterbron waar je zo tussen de Black Molly's en Neon Tetra's kon zwemmen, zo warm en zo'n helder water, een duikbril was niet nodig geweest. Ook nog eens goed eten, een makkelijk beleid, een disco en orgiën maakten het plaatje af. Het kon niet op, daar moesten wij ook heen.

U begrijpt wij waren dolgelukkig met onze tickets naar het lang verwachte en hard voor gevochten Nir David. Wij zaten al bij wijze van spreken met een erectie in de bus met allebei een smile van oor tot oor. U moet niet vergeten dat wij emotioneel, seksueel en eigenlijk qua alles overgevoelig waren vanwege onze afkick van de drugs en we zaten op onze zesde dag schat ik. Dat is tijdens een cold turkey: de dag dat je even leeft, even sterft, even leeft, even sterft enz. Maar de momenten die je dan leeft; “Oh my God.” Die zijn zo intens dat is met geen pen te beschrijven.

Waarom vertel ik u dit? Het aankomende verhaal is het gevolg van omstandigheden vanuit een 'op de verkeerde plaats op de verkeerde tijd'- moment. Een tegenovergesteld gezegde welke een beetje mijn levensmotto begon te worden. Niet dat ik iets wil goed praten over mijn gedrag aldaar, maar toch.

Amichay the volunteerleader (vrijwilligersleider) wachtte ons op, begroette ons vriendelijk en wees ons een eigen huisje toe. Gaf daar verf en kwasten bij voor het opkalefateren ervan en bracht ons vervolgens naar een afwasmachine van tien meter lang waar een lopende band door heen liep, zonder dolle! Thuis werd ik al gek van twee bordjes met bestek afwassen. Een minuut of tien later stonden we zeepbellen te snuiven en sop te vreten tot het ons strot uitkwam maar volgens onze toekomstvisioenen afwegende; het was gelukkig maar een uurtje per dag.

Het was vrijdag en er zou vrijwilligersdisco zijn. Onze ogen groot als van jagers gingen wij rondzoekend naar vrouwelijk schoon. Niets daarvan, zeker nog aan het werk? Dan de kamer maar opknappen. We hadden rode witte en zwarte verf gekregen. We waren nog jonge wilde honden dus op de ene muur verscheen een drie bij twee meter grote Feyenoordvlag met daaronder 'Don't fuck with Rotterdam' en op de andere muur een zwart gemaskerde ridder die nadenkend met duim en wijsvinger naar zijn voorhoofd wees met een vlammenzee achter zich met de volgende tekst eronder: "Go through the heat backwards and fight your heart out." Een snelle maar redelijk goede kopie van een schilderij van Stefs (mijn reizigersmaat) zijn vader. We waren nog niet klaar met de laatste kwasten te cleanen en daar was Amichay.
"So, you're fast painters," zei hij.
"En wat vind je er van?" vroegen wij. Hij vond het helemaal niks, maar zei: "Artistic!"

Voordat hij naar buiten ging zei hij dat er een 'housewarming' op komst was. Een housewarming? Wat is dat nou weer en waar was aan ons gezichten af te lezen want het antwoord kwam direct.
"Over here in your new house, eight 'o clock there will be visitors, so get ready." "Enjoy your staying at Nir David!"
Ik hoor het 'm nog zeggen.

Wij gingen uit onze bol, een party in ons nieuw geverfde huisje. Orgiën gleden langs de binnenkant van ons oogleden voorbij. Verhalen uit Rotterdam over Nir David, het ging gebeuren en wel vannacht. Wij snel ons bed opblazen en netjes neerleggen met een kleed er tussen in, een tafel was er niet dus moesten ze maar op de grond of bed zitten, vat je 'm?
Wij heel snel douchen, scheren, wat gel in het haar en klaar is Kees en kom nou maar op met die 'housewarming horny shit' lachten we hard met een 'high five' erbij. We stonden te popelen, te tappen als Fred Astaire of kleine kinderen bij een kerstboom die de pakjes nog niet mogen openen. Lopend vanaf de douchecabines en slechts gekleed in een handdoek om ons middel komen wij aan bij ons huisje en horen keiharde muziek. Onze muziek! Onmiskenbaar Jimmi Hendrix. Hoe kan dat nou?

Schrijver: Franciscus Borst, 12 december 2013


Geplaatst in de categorie: reizen

3.8 met 11 stemmen 184



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
marja
Datum:
13 december 2013
Email:
beckymay5upcmail.nl
Wild en onstuimig!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)