Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Logeren (2)

Elselien, de dochter van mijn Tante Annie, had een platenspeler en ze had net een plaatje van Jaques Brel gekocht toen ik in de zomer weer kwam logeren. Die Brel bezong het Vlaamse platte land met een sterk Frans accent maar het was goed te verstaan. ‘Het Vlakke Land’ was de titel van het nummer. Als hij dat vlakke land bezong kon je met gemak Vlaanderen vervangen door Groningen zodat het allemaal wat dichterbij kwam. Het ging over grijze, donkere luchten en striemende westenwinden die het platteland teisterden.

Het was een zeer gevoelig nummer en Elselien zwijmelde in extase geluidloos mee. Geluidloos was een eerste vereiste. Je mocht tijdens het spelen geen geluidje maken want anders was de zorgvuldig opgebouwde sfeer zo naar de knoppen. Ik kon het niet nalaten af en toe toch wat te mompelen of nog erger een stukje mee te fluiten waarna mijn nichtje in woede ontstak en de plaat weer van voren af aan gedraaid moest worden.

Brel was trouwens een zeer goede vriend van de zangeres Liesbeth List. Ten minste dat heb ik haar vaak horen verkondigen en dan zal er toch wel een kern van waarheid in zitten. Liesbeth Slist noemde ik haar altijd terwijl ze nauwelijks sliste dus dat was niet aardig van mij. Niet zo lang geleden zag ik haar eens op de TV als een oud mager ingezakt wijfje met naar voren gedrukte schouders. Het zag er niet best uit. Ik zei tegen mijn vrouw: ‘Nou die is er ook niet frisser op geworden die List, moet je kijken’. Na een korte inspectie van de beelden zei mijn vrouw: ‘Ach welnee dat is ze niet in het echt, ze probeert Heintje Davids na te doen’. Mijn vrouw had de klok wel horen luiden maar de klepel was ver te zoeken. Het was niet Heintje Davids die ze nadeed maar Edith Piaf bleek achteraf. Ik heb verder niet de behoefte om daar dieper op in te gaan omdat ik mijn lezers niet al te zeer tegen me in het harnas wil jagen.

Die Piaf kwam trouwens bij ons de kamer niet binnen in Zuidlaren. Ze zong dan wel in het Frans maar één van haar liedjes ging over een vrouw van lichte zeden had mijn vader vernomen. Natuurlijk kon mijn vader dat, ondanks de jaarlijks terugkerende legeroefeningen in 'La Courtine', niet verstaan maar hij had van andere militairen vernomen dat het over een hoertje ging die mannen naar binnen lokte. Nou is dat mannen naar binnen lokken een vast onderdeel van de dagelijkse routine in het hoerenvak maar om daar nu een lied over te maken dat ging mijn vader iets te ver.

Natuurlijk had ik het lied al verschillende keren gehoord als mijn vader niet thuis was maar als hij er wel was en de radio aanstond dan hoorden wij alleen …Allez venez Milord....en dan was mijn vader al bij de knop om snel een andere zender op te zetten en beschermde ons zo, door zijn kordate optreden, menigmaal voor ‘s werelds vuiligheid.

(wordt vervolgd)

Schrijver: Nico Noorman, 8 januari 2014


Geplaatst in de categorie: algemeen

4.0 met 2 stemmen 96



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)