Mijn hond bijt niet.
Zondagmiddag, na een aangename ontmoeting tijdens mijn wandeling, gebeurde het weer. Goedgemutst liep ik naar huis. Deze keer was het een joekel van een hond die alles had wat ik lelijk vond. Pezig, kortharig, lubberige kop en op zijn achterpoten even groot als ik. ‘Negeren’ dacht ik. Die tactiek had al vaker gewerkt.
De bazin had de hond losjes met twee vingers aan de lijn terwijl ze de deur van haar huis opende. ‘Te losjes,’ dacht ik, maar ik liep door. Het volgende moment trok de hond zich los en sprong luid blaffend en grommend met zijn grote poten tegen me op alsof hij me in mijn nek wilde bijten! Gechoqueerd sloeg ik potdicht. De bazin, hevig geschrokken, rende vliegensvlug op haar hond af en sprong op de rondslingerende riem. In een reflex kroop ik achter haar. De hond werd tot bedaren gebracht. Bazin en ik keken elkaar ontdaan aan. Haar partner naderde relaxt met een glimlach. Er werd geen woord gezegd dan een paar sullige ‘ooo, hee, nooouwww’ wanhoopskreten van mij.
Twee weken voor dit incident werd ik wel gebeten. Het was een klein schattig keffertje. Deze hondenbazin liet het aangelijnde nieuwsgierige mormeltje naar me toe gaan omdat het geaaid wilde worden. Plots beet het in mijn been. ‘Au, au, au’, riep ik. De bazin en ik keken elkaar perplex aan en gingen sprakeloos onzer weegs.
‘Mijn hond bijt niet’ kreeg ik de eerste keer dat dit gebeurde te horen van de baas. Het was een grote prachtige witte hond bij ons in de straat, die ik een week eerder los zag lopen, spelend met de buurtkinderen. De hond gromde naar de joelende kinderen die dit maar al te spannend vonden, maar enkele voorbijgangers waarschuwden de kinderen hem niet uit te dagen. Het is wel een hond. De baas was nergens te zien.
Een week later aaide ik het beest even over de kop toen ik langsliep. ‘Hap’. Geschrokken zei ik: ‘Die hond bijt me!’ Maar de jeugdige baas die in gesprek was met een oudere vrouw in een scootmobiel geloofde het niet. De dame verdedigde de hond fel en beet me toe: ‘Déze hond bijt niet!’
Geschrokken mailde ik dit voorval aan mijn beste vriendin die terugschreef: ‘Jij hapt op alles.’ Gekwetst dacht ik: dat deed ik altijd al! Wat later was ik niet goddelijk genoeg. Ik schreef haar terug dat ik nog nooit goddelijk ben geweest. Vreemd, dat als een mens gebeten wordt door een hond, men als eerst de verantwoording legt bij de mens en niet bij de hond. En ach, mijn lieve vriendin snapte het ook niet meer.
‘Hij wil je een kusje geven’ sneerde een oude wat excentrieke man van een mooie grote langharige hond toen ik hem had gevraagd zijn hond aan te lijnen. Door ervaring zie ik het inmiddels al aankomen. De hond spitst de oren van ver met de blik op mij. En inderdaad, de aangelijnde hond begon hevig grommend aan de riem te trekken toen ik het stel passeerde. ‘Je moet niet bang zijn’ zei de man geschrokken.
‘Het is je hoed,’ zei een ander in de tijd dat ik hondenbazen nog aansprak op het gedrag van hun hond. Mijn hoed? Moet ik mij kleden naar de modelijn van een hond?
Eens kwam ik in een gevaarlijke situatie met een loslopende waakhond in de buitengebieden bij een boerderij. De boer was ongeveer honderd meter verwijderd van zijn hond en ik vijf meter. Angstig Bevend en Onwel, álles in Orde voor de Eerste Hulp. Toch? Maar de boer hield de controle over zijn hond, ook van die afstand en deze gehoorzaamde, zodat ik kon passeren.
Waakhonden blaffen, bereidt tot aanvallen en bijten, bij iedere vreemde die goedschiks of kwaadschiks het erf opkomt, of zelfs maar goedgemutst langsloopt, net als de naar de laatste modelijn aangeklede nerveuze keffertjes op de vensterbanken voor de ramen in de huizen.
Álle honden kunnen bijten. Aankijken en over de kop aaien kan bij honden met een hoge bijtgraad al te veel zijn, las ik op internet. Een gebaar van bovenaf kan worden opgevat als een bedreiging van zijn rangorde. Het beest is dan onvoldoende gesocialiseerd. De verantwoording ligt bij de baas. Ik kan aangifte doen en dan zijn de kosten geheel voor de baas.
Ik ben niet bang voor honden, nooit geweest en evenmin ooit gebeten door een hond. Sinds kort ben ik wel bang voor mensen die meer vertrouwen hebben in een hond dan in een mens. Tot nu toe ben ik twee keer oppervlakkig gebeten en één keer zeer dreigend aangevallen. Om niet in de Eerste Hulp terecht te komen, heb ik toch maar besloten de plekken waar loslopende honden lopen te ontlopen, maar het is té zot om los te lopen!
Geplaatst in de categorie: dieren
honden
102
Geef je reactie op deze inzending: