Verhaal van een journaliste

Deeltje 1

“Neen, er is weinig te vertellen”. De oude man aaide met zijn hand langs zijn kin en inwit gezicht. Ze kreeg de indruk van een gemoedelijke man van in de zeventig. Ondanks dat hij zijn best deed om relaxed over te komen, merkte ze aan zijn manier van spreken dat hij het er moeilijk mee had.
“Er zijn zoveel recentere gebeurtenissen die veel meer te vertellen hebben dan ik. Wat zou ik u kunnen vertellen? Er is alles al over geschreven. Ik heb mijn tijd volbracht, eigenlijk wil ik het er niet meer over hebben. Of het zou moeten zijn dat u openstaat voor het onrecht wat mij ten deel is gevallen. Ik bedoel, dat men nooit de andere kant van het verhaal heeft belicht.”
Hij glimlachte, echter zonder vreugde. Om zijn ongemak te verbergen pakte hij zijn bril van het tafeltje naast hem, en begon deze uitvoerig te poetsen.

Jennifer had als startend journaliste de opdracht van haar redacteur gekregen, om juist over deze man een column te schrijven. Hij was zeer kortaf tegen haar geweest, en had haar de opdracht gegeven zonder verdere tekst of uitleg. Het enige wat ze van hem mee had meegekregen, was dat de man enkele dagen geleden in vrijheid was gesteld. Zonder op te kijken en met een: “probeer het maar Jennifer” had de redacteur haar de deur gewezen.
Nerveus had ze al haar moed bijeen geschraapt en het uiteindelijk aangedurfd om hem op te bellen voor een afspraak. De man aan de telefoon had geaarzeld en het was haar meegevallen dat hij haar toch wilde ontvangen. Met in haar hoofd de gedachte dat hij wel eens van gedachten zou kunnen veranderen, was ze meteen naar hem toegegaan. Niet lang daarna stond ze bij hem op de stoep en had ze met knikkende knieën aangebeld.
Nu zat zij tegenover hem in de sombere huiskamer. Ze keek hem vriendelijk aan en knikte enthousiast misschien iets te, want hij keek haar heel even verbaasd aan.
Ze negeerde die blik en zei vriendelijk: “mijn naam is Jennifer van het dagblad ‘Centrum nieuws’, het zou heel fijn zijn als we de lezers nu uw versie zouden kunnen laten lezen. Ik dacht zo, daar is het nooit te laat voor.”
Ze pakte de voicerecorder uit haar tas en plaatste deze voor haar op de rotan salontafel, die tussen haar en de man stond. Ze rommelde even in haar tas om even later met in haar hand een pen en een notitieboekje hem vragend aan te kijken.
“Voor speciale opmerkingen”, gaf ze hem te kennen.
“Vindt u het goed dat ik mij zelf eerst even een borreltje inschenk. Wilt u misschien ook iets drinken, iets fris?, vroeg hij vriendelijk terwijl hij opstond. Ik heb limonade”.
Ze had het smoezelige kopje gezien dat op het bijzettafeltje stond, maar ze wilde hem niet voor het hoofd stoten en zei beleefd: “ja, lekker, doet u maar.”
Hij slofte weg naar de keuken. Ze hoorde hem rommelen met glazen en de koelkast openen.
Snel stond zij op om de foto’s die op het oude buffet stonden van dichtbij te bekijken. Erboven hing een grote ingelijste afdruk van een brandende Bijbel. In de oude zilverkleurige lijstjes zag ze een knappe vrouw van in de veertig, met een jong kind op schoot. Daarnaast in een combilijstje zat een foto van een militair en een mooie jonge vrouw. Ook was er een ingelijste foto van een schip. Van de oude man zelf was er echter geen foto te bekennen. Of het moest die zijn in een grote houten bruine lijst met daarin een krantenknipsel. Het was een foto van een man staande tussen twee agenten met daaronder de tekst ‘Het beest is gearresteerd’. Ze pakte de lijst op en las het artikel dat er zijdelings bij hoorde. Het eerste wat haar opviel, was de naam van de journalist die het artikel geschreven had ‘Anton H Bouze’, haar huidige hoofdredacteur.
De etter dacht ze, hij was immers van de gehele situatie op de hoogte, maar had niet de moeite genomen of het nodig gevonden om haar even te informeren.

Ze las:

‘Er is een einde gekomen aan het mysterie rond de verdwenen militair en zijn vrouw. Bij een controle op het verblijfadres van de ‘zich niet terug gemelde Luitenant’, vond de M.P. hem terug in de woning van S.W.M. te Brundel, zijn pleegvader waar de luitenant en zijn vrouw sinds hun huwelijk inwonend waren.
Daar er na herhaaldelijk bellen niet open gedaan werd, heeft de M.P. met geweld de toegang tot de woning geforceerd.
Wat zij daar aantroffen, tartte iedere beschrijving.
Aan een geheel gedekte eettafel, met daarop de beschimmelde resten van een maaltijd, zaten de lichamen van de luitenant en twee vrouwen.
Een van de vrouwen had een dood kindje op schoot. De lichamen waren in verre staat van ontbinding, en de stank was enorm. “Het was horror”, zo omschreef een van de twee M.P. mannen de aanblik.
Kort daarop werd de zesenveertig jaar oude S. in hetzelfde huis gearresteerd. Hij hield zich schuil in een van de bovenliggende slaapkamers. Zonder noemenswaardige weerstand gaf hij zich over aan de politie.
S. bleef zwijgen en tot op heden heeft hij geen verklaring gegeven over het ‘waarom’ en ‘hoe’ van dit drama dat zich in zijn huis voltrok.
De politie gaat vooralsnog niet uit van een misdrijf, omdat S. blijft zwijgen. Een forensisch onderzoek en een autopsie op de lichamen zal duidelijkheid moeten brengen in deze lugubere zaak.