Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het begin - Liselore gaat naar school (2)

Als in trance liep de kleine heks naar haar magische witte droomdier. De eenhoorn verschool zich half achter de eikenboom middenin het bos. Hij snoof zachtjes toen ze dichterbij kwam. Ze wilde het liefste rennen, maar was bang dat hij zou schrikken, dus liep ze behoedzaam en langzaam, terwijl ze hem in adoratie aankeek. Haar ogen begonnen nog meer te schitteren toen ze dichtbij hem was. Ze nam een diepe hap adem en zei zachtjes, maar hoorbaar voor zijn gevoelige oren: "Dag Hoorntje". Want zo zou ze hem noemen. Hij liet een zacht gehinnik horen in zijn begroeting, en ze kon haar geluk niet op. Hij bleef staan!

Ze stak voorzichtig haar linkerhand naar voren, die een meter voor de neus van het dier kwam. Hij bewoog zijn hoofd naar voren en rook eraan. Liselore zette nog een stapje dichterbij en raakte zachtjes zijn warme neus. De eenhoorn liet zijn hoofd licht zakken zodat ze hem tussen zijn neus en zijn hoorn aaien kon. Terwijl ze dat deed, keek ze hem in zijn ogen, en op dat moment bestond de wereld om haar heen niet meer. Ze werd in zijn magische wereld gezogen en legde haar hoofd tegen het zijne. Voor een ogenblik sloot ze haar ogen, voelde zijn warmte, en de kleine heks kon zich niet herinneren ooit zo gelukkig te zijn geweest.

"Je had niet van het pad gemogen, Liselore", sprak opeens een stem. Ze keek op. De eenhoorn keek haar liefdevol doch enigszins vermanend aan. Spetter die om haar heen danste, was het roerend met hem eens, en maakte een buitelsalto om haar en de Eenhoorn. "Ik zal haar terugbrengen naar het pad", zei de dolfijn tegen de eenhoorn. "Maar Hoorntje gaat toch wel met ons mee?", vroeg de kleine heks. Ze keek van de dolfijn naar de eenhoorn. Het idee hem achter te moeten laten, kon ze niet verdragen. "Je zult nog een paar maanden moeten wachten, Liselore", sprak de eenhoorn. "Nee!", riep ze en de tranen sprongen in haar ogen. "Je bent mijn eenhoorn toch, Hoorntje? Je blijft toch bij me?"

De eenhoorn keek haar teder aan en sprak: "Ik zal op je wachten, tot jij er klaar voor bent, en dan blijf ik voor altijd bij je." Tranen van verdriet rolden over Liselores wangen nu ze afscheid van haar geliefde eenhoorn nemen moest. Ze omarmde zijn hoofd en drukte vele kusjes op de brug tussen zijn neus en zijn hoorn. Spetter moest haar naar het pad dragen, want haar eigen beentjes wilden niet bij Hoorntje vandaan. Ze greep hem bij zijn rugvin en hij zette haar met een zachte landing weer neer, vlakbij het pad.

Opeens ritselde een struik vlakbij, en voordat ze haar voeten op het bospad had kunnen zetten, greep een hand haar hardhandig bij haar arm. "Au!", riep Liselore. De hand deed haar zeer! Ze keek geschrokken op, en zag tot haar ontzetting het nare gezicht van een grijnzende Doland. Haar stiefopatovenaar was in het bos! Ze probeerde zich los te trekken, maar hij liet haar niet gaan. "Deze keer zul je niet zo gemakkelijk van me afkomen", zei hij dreigend. En hij trok haar mee het bos in, verder van het pad af. Spetter maakte zich zo groot hij kon en gaf Doland een ferme klap met een zwiep van zijn staart. Toen kwam de dolfijn van Doland tevoorschijn, die zich net zo groot maakte als Spetter, en tussen hen insprong. Nu kon Spetter Doland niet meer raken, zonder de andere dolfijn zeer te doen. En dolfijnen deden elkaar geen zeer.

Doland wilde Liselore opnieuw bij haar arm grijpen, maar hij kreeg daar de kans niet voor. Met een luid gehinnik was Hoorntje in galop snel op het gebeuren afgekomen. Doland draaide zich naar hem om, maar ook Hoorntje had zich snel omgedraaid, en sloeg de boze tovenaar met zijn achterbenen, waardoor deze een paar meter door de lucht vloog. Briesend keerde Hoorntje zich weer om, zijn hoorn dreigend naar Doland wijzend, terwijl hij met zijn voorste benen woest in de aarde sloeg. Dolands eenhoorn kwam tevoorschijn en ging voor de tovenaar staan. Hoorntje maakte zich groot, ging op zijn achterste benen staan en sloeg zijn wijde vleugels uit. De andere eenhoorn deed hetzelfde, deed daarna een stap achteruit richting Doland, en knielde naast de tovenaar die op zijn rug klom. De eenhoorns hadden elkaar begrepen, en zorgden ervoor dat Doland ver uit de buurt van Liselore werd gebracht.

De kleine heks stond te trillen op haar benen van de schrik. Hoorntje tilde haar met zijn rechtervleugel omhoog, en zette haar op zijn rug. Spetter maakte een salto om beiden, en rustte toen in kleine vorm op Liselores schouder. Zij sloeg haar armen om de nek van haar eenhoorn en hij steeg hoog op, boven de bomen van het bos, en vloog Liselore veilig naar school. Daar aangekomen liet hij haar beloven dat ze altijd naar haar ouders luisteren zou, en nooit meer van het pad in het bos zou gaan. Dat beloofde ze. "Ik hou je in de gaten, Liselore. Je bent nooit alleen", zei de eenhoorn. Hij knikte naar Spetter, ten teken dat hij wist dat die goed voor haar zou zorgen, en dat ze straks de kleine heks samen zouden beschermen, zo goed ze beiden konden, tegen alle gevaren die verder nog op haar levenspad zouden komen.

~ wordt vervolgd ~

... De illustraties bij de verhalen van Liselore zijn van de getalenteerde kunstenares Josephine Wall, zie link. ...


Zie ook: http://www.josephinewall.co.uk/

Schrijver: Lilith de Wit, 22 december 2014


Geplaatst in de categorie: school

4.0 met 4 stemmen 253



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Lilith de Wit
Datum:
28 december 2014
@Han: Als je ernaar verlangt een tovenaar te zijn... dan ben je er misschien wel een!

@Joanan: Pippi Langkous was mijn jeugdheldin. Ik verkleedde mij zelfs als Pippi met Carnaval en vond het prachtig als andere kinderen dachten dat ik haar werkelijk was. Ik denk dat Pippi maar gewoon van Astrid Lindgren moet blijven. Maar misschien heeft ze ergens wel een ver familielid wonen, zomaar midden in de oceaan, een achternichtje en/of achterneefje die daar zijn aangespoeld een halve eeuw geleden, op een eiland waar je nooit volwassen wordt, en waar je alleen naar het vaste land op vakantie gaat om daar, in de wereld van de volwassenen, de boel op stelten te zetten.
Naam:
Han Messie
Datum:
23 december 2014
Email:
hmessielive.nl
Die tedere ontmoeting met Hoorntje... Later dat verwoede gevecht met dolfijnen en eenhoorns! Ja, dat is een heel scherpe wending in dit verhaal!
Wat een geluk dat later zowel Spetter als Hoorntje Liselore zullen beschermen. Als ik jouw verhalen lees.... Ja, dan verlangde ik er erg naar om zelf ook een tovenaartje te zijn!
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
23 december 2014
Volgens mij ben jij de eerste, die een eenhoorn zo warmbloedig weet uit te beelden. Je weet de avonturen van Liselore zeer boeiend en fijngevoelig te beschrijven. Ik ben benieuwd naar haar avonturen op school en thuis en waar dan ook. Ga zo door en je hartverwarmende kinderboek is een digitaal en wijdverbreid feit. Het doet me denken aan 'Lotta van de Kabaalstraat' van Astrid Lindgren, ik bedoel maar, ik vind het net zo levensecht en indrukwekkend. Al vermoed ik dat je een romanfiguur als de veelvraat Karlson (van het Dak) ook wel aan kunt. God, wat heb ik als kind genoten van die verfilming. Ik denk zelfs dat je t.z.t. in staat bent om een Nederlandse Pippi Langkous te creëren!... Of overvraag ik je nu?...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)