Mors putativa

“Procedamos in pace
In nomine Christi, amen
Cum angelis et pueris
Fideles inveniamur
Atollite portas, principes,vestras
Et elevamini. Portae aeternales
Et introibit rex gloriae
Quis est iste Rex glorie?

Charles werd wakker met een dreunend hoofd. Hij had gisteren met zijn vrouw een glas wijn gedronken. Maar hij kon maar niet begrijpen dat dat ene glas hem zoveel hoofdpijn bezorgde. Hij had toch maar geluk, zo vond hij. Hij was rijk en ver op leeftijd. Maar hij had een spetter van een vrouw leren kennen. Anderen hadden hem weleens verteld dat zij op zijn geld uit was. Maar Charles vond dat zij gewoon afgunstig waren. Zij was tenslotte een bijzonder mooie jonge vrouw.

Charles had vreemde dromen gehad die nacht. Het was alsof hij heen en weer werd geschud. Hij had onverklaarbare voetstappen gehoord. Hij had zelfs snikken gehoord van zijn vrouw. Het vreemde was ook dat het allemaal zo dof klonk. En dan die kerkklokken. Oorverdovend hard.

Toen Charles probeerde op te staan lukte dat niet. Hij lag in iets. Plotseling greep hij naar zijn nek. Het amulet. Het amulet dat hij altijd bij zich droeg was weg. Door dat amulet wisten diegenen die hem zouden vinden dat hij aan de ziekte schijndood leed. Ineens begreep Charles wat er aan de hand was. Hij schreeuwde het uit.

“Wat erg voor die jonge weduwe” zei de dodengraver tegen zijn collega. “Erg? Dat jonge wijffie erft miljoenen van die ouwe” schamperlachte de andere dodengraver terwijl Charles schreeuwend en snikkend de aarde schep na schep op zijn kist hoorde neerkomen.

schijndood

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 76