Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Op pad naar Cilacap?

"Ze is naar huis gestuurd Francis", vervolgt Tini's jongere zus.
"En ze zou graag willen dat je naar haar toe komt." Ik pak het briefje aan en stop het snel in mijn zak en loop terug onze tuin in en sluit het hek af. Het was een blauw envelopje beschreven met een rode pen.
"Pa kijk nou, ze woont in Cilicap!" "Ik zweer het je", lach ik dom.
"Het lijkt wel een envel,op van de belasting", antwoordt hij. "Ze hebben ons toch niet gevonden?" grapt hij en neemt een slok bier en rinkelt met zijn ijsklontjes. Ja zelfs het bier moet met ijs worden gedronken vanwege de hitte en snel ook anders wordt het waterig.

"Ik dacht dat Cilicap altijd een oud zeemansgeintje van je was pa!" Tsja, wist ik veel dat het echt bestond? Cilicap?
"Hij heeft godverdomme weer wat." "Het zal eens een keer niet zo zijn!" "Hij heeft een vriendin uit een van de laten we zeggen ongeveer even snel geschat honderdduizend dorpen en steden maar híj?" "Hij heeft er een in Cilicap!" "Dat verzin je toch niet?" "Ik ga niet mee hoor", zegt hij al zich indekkende. "Je bekijkt het maar met je rare vriendinnetjes altijd!" Echt altijd iets bijzonders, wanneer ga je nou eens gewoon doen, normaal leven, zoals iedereen?" "Je kunt iedereen krijgen hier, iedereen!", zegt hij nogmaals met zijn armen zwaaiend om mijn onnozelheid in zijn onbegrip nog even extra te benadrukken. Bij elke woord een kwaadaardige zwaai met beide armen, op en neer, heen en weer zelfs tussendoor op zijn voorhoofd slaand met zijn platte hand, klets, klets! Hij was weer eens lyrisch link op me. Kon me wel vermoorden van onbegrip. Is hij nou nog niet klaar? Nee dus.
"Filmsterren! Zangeressen! Mooie meiden van hoge komaf.." "Letterlijk alles kun je krijgen hier nu je er weer goed uitziet!" "Stinkend rijk en zien er nog heerlijk uit ook, wat wil jij nou nog meer joh?" "Neeee, Meneer wil een halve Indiaanse uit Cilicap midden in de bush-bush!?" "Jij spoort niet joh, je bekijkt het maar!" "Ik snap het niet hoor." "En weet je? Ik wil het geen eens meer snappen, ik ga naar mijn nest, tijd voor siësta!" "Doei." "Toedeloe."
"Je zoekt het maar uit!" "En doe de deur op slot als je naar binnen gaat hè!"

De zon stond alweer een paar uur op zijn hoogst en de hitte was onverdraaglijk in Jakarta na drie uur. Paar biertjes erbij opgeteld, dan ga je finaal strekken.
Net zo vastbesloten als zijn getier dat in een waas langs mij heen gleed was ik ook en dat ik haar zo snel mogelijk zou opzoeken, morgen al. Ik was gegarandeerd ook plat gegaan als ik niet zo vreselijk verliefd zou zijn en met ontelbare vragen achterbleef op de bloedhete tegels van de patio.

Hoe had ze dit kunnen doen zonder mij eerst te verwittigen? Na onze intense hete en verliefde nachten heimelijk op het dak? Daar zij de bediende was van de buurman welke volgens haar werkcontract garant moest staan voor haar maagdelijkheid, dit in verband met de zonde tegenover Allah natuurlijk. Het kan verkeren. Er zal maar ene Heer Borst naast je komen wonen.
Ze moet haar redenen gehad hebben nam ik aan, dat kon niet anders!
Ik ging toch ook maar even liggen en al naar het plafond starende overdenk ik hoe ik deze helse reis het beste kon aanpakken en een beetje organiseren zover dat mogelijk is in een land waar niets te organiseren valt. Echt helemaal niets! Horloges doen het niet vanwege het vocht en als zouden ze het wel doen, zijn afspraken taboe. Komt de trein vandaag niet, komt die morgen wel en slapen ze gewoon door op het perron. Heerlijk en vrije leefwijze, tenzij je haast hebt natuurlijk wat hier in Java als een onnatuurlijk kwaad gezien word. Ze lachen je gewoon uit als je zegt dat je haast hebt. Weliswaar op een vriendelijke manier maar toch kijken ze je dan aan of je gek bent en of je die hitte dan misschien niet voelt? Dit is een land voor kikkers en slangen, zei die ouwe altijd. Mensen moeten hier niet bewegen, dat is niet te doen.

Ik had een reis voor de boeg van zo'n achthonderd kilometer. Dat had ik snel uitgerekend op mijn meters grote landkaart van Java. Pfff... Ik werd hier al gek na een half uur reizen zonder air conditioning.
Mm, ook ik besloot eerst maar even een tukje doen en dan er met een frisse blik er nog eens op terug te komen.

Schrijver: Franciscus Borst, 7 januari 2016


Geplaatst in de categorie: reizen

3.0 met 2 stemmen 76



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)