Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Hoogtevrees

We zijn zojuist in de blauwe ‘tramwagon’ van de skilift gestapt die ons steil omhoog naar de Zugspitze zal brengen (met 2962 meter hoogte de hoogste berg van Duitsland, ligt in Zuid-Beieren, op de grens tussen Duitsland en Oostenrijk). Ik sta geklemd tussen een Duitse dame gekleed in een framboos roze skipak met een grijze muts op haar geblondeerde haren, en een goed geconserveerde Oostenrijker van een jaar of zestig. Mosgroen jack, snor dragend. De geur van zijn after shave prikt in mijn neus. Als ik mijn hoofd omdraai zie ik nog net T. door zijn knieën gaan om beschermend achter zoon te gaan zitten intussen wijzend op de kolossale, besneeuwde bergen die onder ons voorbij schieten.

Ik concentreer me op de snor van de Oostenrijker, dwing mezelf af en toe een glimp van het adembenemende uitzicht op te vangen. Het is tamelijk druk in de ski-cabine. Ik ruik parfum, katers en knoflook. De peilloze diepte onder me in combinatie met de snelheid, de heldere glazen wanden van de lift waar ik in sta, samen met een willekeurig zootje mensen, geeft me een hemels, dan weer hels gevoel.

Uit alle macht probeer ik de angst in mijn buik niet toe te laten. Ik doe net of ik niet thuis ben, negeer het als kiespijn, kijk nogmaals naar het grootse, mooiste uitzicht ooit. Hoe vaak heb ik niet in zo’n cabine gestaan? Ik heb ooit geskied. Ik heb in verschillende soorten skiliften gezeten, heb wel eens een bergwandeltocht gemaakt. Ter geruststelling kijk ik naar mijn schoenen, ze zien er versleten en geroutineerd uit. Hier sta ik, biddend dat ik mezelf niet zal verliezen.

In het restaurant op de Zugspitze blijkt een receptie aan de gang. Gefascineerd en dankbaar voor de afleiding, kijk ik naar de verschillende mannen en vrouwen die, voor het oog van twee grote camera’s, van hun champagne nippen. Een van de mannen, zonverbrand gezicht, zijn lange dunne haar in een staartje, bedient de professioneel uitziende camera op een statief. Terwijl ik een hap van mijn taartje neem, probeer ik in te schatten wat het voor gezelschap is. T. schat in dat het om een bruiloft gaat. Ik denk dat het iets met de media te maken heeft.

Even later lopen we naar buiten. Ik kijk naar de mast van de skilift en de lange kabels. Er komt een moment dat we weer die vervloekte cabine in moeten. T. maakt foto’s. Ik tuur naar de skipiste in de verte. De lucht erboven is diepblauw, de zon schittert.

Op de terugweg stap ik de cabine in, troon zoon voorzichtig mee en zoek een plekje voor ons uit. Niet meer aan de voorkant van de glazen lift maar ik neem plaats op een bankje links, benen en zicht naar binnen gericht. De een na de ander stapt in, het begint al aardig vol te raken.

Dan zie ik de twee mannen van de receptie. Ze stappen in, zetten het statief neer, bevestigen de camera erop, en klappen een kant van de cabine, wagenwijd open. Twee andere mannen houden de opengeklapte glazen wand boven hun hoofd vast, zodat de fotograaf met zijn grote lens, vrij spel heeft om afbeeldingen van het berggebied te maken.

Mijn hart bonst. Smekend kijk ik schuin omhoog naar T. Kan ik er nog uit? T. grijnst naar me en pakt zoon stevig vast. Het signaal klinkt, de cabine vertrekt. Ik kijk vanaf mijn bankje zo het open gat in en zie de overweldigende bergpartij zonder glas ertussen. De wind waait door mijn haren. ‘Super’ zegt de man met het staartje en steekt zijn duim op terwijl hij door de lens kijkt.

Schrijver: mohair
Inzender: monique louis, 30 maart 2016


Geplaatst in de categorie: vakantie

4.5 met 2 stemmen 222



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)