Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De leerzame tramrit

Onderweg in de tram naar een zakelijke afspraak hoor ik ineens een stem uit het verleden. Ik weet de vriendelijke stem, die mij met een licht buitenlands accent vraagt hoe het gaat, niet gelijk te plaatsen. Iedereen die ik in deze stad tegen zou kunnen komen, zit op een tijdstip en dag als deze ergens op kantoor. Terwijl ik opkijk van het papierwerk dat ik nog aan het doornemen ben voor mijn afspraak, zie ik een gezicht waardoor mijn geheugen in een paar seconden zo’n 3 jaar terug gaat. Een jaar waarin ik mij met een gemotiveerd en enthousiast team inzette voor een grote groep mensen, die door besluiten vanuit de overheid werkloos dreigden te raken. Het doel was helder, de target hoog. Zo min mogelijk mensen mochten de WW in. Ik sloot in het laatste halfjaar van het project aan. Een periode waarin alles op alles werd gezet om de eindstreep met grote successen te behalen. Trainingen solliciteren, jobcenters, speedmeets. Alles werd uit de kast gehaald om het zwarte gat van werkloosheid te voorkomen. Er heerste een enthousiasmerende sfeer die iedereen kon voelen bij het betreden van het speciaal ingerichte projectpand. Kandidaat, begeleider, manager, iedereen voelde de betrokkenheid.

Na afronding van het project keek ik met veel voldoening terug op deze tijd. Helaas heeft niet iedereen op tijd een baan gevonden, maar voor het merendeel zag het er rooskleuriger uit. Zo dacht ik, tot vandaag. De stem die mij terugbracht in de tijd was die van een kandidaat voor wie in mijn ogen zoveel kansen lagen. Hij was een typisch voorbeeld van iemand die uit pure noodzaak op straat heeft weten te overleven. Vol trots vertelde hij over zijn dochter voor wie hij op een andere toekomst hoopte. Met dezelfde openheid wisselde hij verhalen over zijn dochter af met verhalen over aanrakingen met de politie. Altijd kwam dit door misverstanden. Bovendien was hij voornemens deze aanrakingen tot het verleden te laten behoren. Dit inzicht wilde hij gebruiken om jongeren in hun eigen straattaal te bereiken en er van te overtuigen dat een andere manier van leven mogelijk is. Ik geloofde in hem en ik geloofde dat er ergens een werkgever was die, net als ik, in hem ook een man zag die van zijn eigen fouten geleerd had en die met zijn levenslessen “verdwaalde” jongeren als jongerenwerker weer op hun pad zou kunnen krijgen.

Na in vogelvlucht te hebben verteld hoe het met mij gaat en wat ik nu doe, kreeg hij natuurlijk de vraag terug en was de beurt aan hem. Helaas moest hij toegeven dat het niet zo goed ging. Een baan had hij in die 3 jaar niet gehad. Hij had een aantal maanden na het project een tijdje vastgezeten. De reden werd achterwege gelaten, maar er werd dit keer geen woord gerept over misverstanden. In een gesprek dat niet langer dan 10 minuten duurde, voelde ik mij jaren ouder. Voor mij stond een man waarin ik zoveel mogelijkheden had gezien, misschien tegen beter weten in, waar niets meer van overgebleven leek.

Nadat we kort gedag hebben gezegd, zie ik mezelf in gedachten voor me. 3 Jaar jonger en 3 jaar aan ervaringen lichter. Zie nou wel! Hoor ik mezelf in een opwelling cynisch tegen de 3 jaar jongere ik zeggen. Zie nou wel dat je mensen niet kan veranderen. Op dat moment neem ik mezelf voor, om ondanks het teleurstellende voorval, ook niet te veranderen. Misschien iets wijzer en minder naïef, maar zeker niet cynisch neem ik mezelf voor altijd te blijven geloven in de mogelijkheden van iedereen die ik in mijn carrière nog zal gaan begeleiden. Met een glimlach op m’n gezicht stap ik de tram uit. Het was een leerzame rit.

Schrijver: Annette Hier, 8 mei 2016


Geplaatst in de categorie: werk

4.0 met 1 stemmen 103



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Len Cornelis
Datum:
8 mei 2016
Tot nadenken stemmend, deze bijdrage. Helaas ook een bevestiging van vooroordelen over de markt van 'aan het werk krijgen'. Recent lazen wij weer jubelverhalen over een terugkeer van de handige bureaus welke via 'projecten' clusters van werklozen ' aan de slag' moesten helpen. Dit tegen fijne tarieven per uur aan 'begeleiding'.

De successen waren toen al matig en de zinloze trainingen voor briefschrijven, netwerken, en volhouden vierden hoogtij. Maar ja, het gevoel met een fijn project bezig te zijn, was reden voor vele onervaren begeleiders om tobbende, vaak ervaren werkers op het zogenaamde juiste pad te helpen. Bij het woord 'project' in deze context past dan ook gerede ongerustheid over de afloop.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)