Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De man met de drie zwerfhonden

Omdat er voor onze parasols teveel wind staat om op het strand te gaan liggen lezen, besluiten we om 's middags langs het strand een wandeling te maken. Heen tegenwinds, terug, via het natuurgebied, voordewinds. Ondanks de harde wind is het onbewolkt. Het is niet druk op het strand. Af en toe komt er een vissersbootje terug van zee en af en toe kiest een bootje, door een van de tractoren het water ingeduwd, zee. Langs de vloedlijn liggen dit keer een hoop lege skeletten van zee-egels. Een grote groep meeuwen zit dichtbij elkaar gekropen op het strand te wachten op het afval dat de vissers af en toe in zee komen gooien en waar fel om wordt gestreden.

Een mijl of drie uit de kust vaart voor de wind uit een zeilboot. Die is zo te zien op weg naar Villa Real do San Antonio. Vlak onder de kust is een groot aantal vlaggetjes van uitgezette netten en kreeftenpotten te zien. Halverwege de wandeling langs het strand gaan we enigszins beschut tegen de wind in een duinpan zitten om water te drinken en een sinaasappel te eten. We zitten nog maar net of vanuit de begroeiing komt volkomen onverwacht een hondje te voorschijn. We schrikken ons rot. Hij ook, denken wij, want als hij ons ziet komt hij met een geluid, dat het midden houdt tussen een gil en een blaf, abrupt tot stilstand. Het is een bastaard. Een kruising tussen een Jack Russell en een, wat zal het geweest zijn, een poedel? Waar het hondje vandaan komt en waar hij bij hoort weten we niet. Tot een tweede hond, die qua grootte iets weg heeft van een Duitse staander, zich laat zien. Die is duidelijk een stuk zelfverzekerder. Hij snuffelt even aan ons en sprint dan het strand op om achter de vogels aan te gaan.

Als we onze sinaasappels op hebben en het strand weer oplopen zien we in de verte een man aan komen lopen. Hij heeft een vriendelijk, bruin verweerd gezicht. Naast hem loopt een derde hondje. Het is een hondje van onbestemd ras en lijkt een beetje moe en der dagen zat. Al snel blijkt, dat de drie honden en de man bij elkaar horen, want de twee exemplaren waarmee wij even daarvoor kennisgemaakt hebben, komen terug aangerend en proberen zonder succes het vermoeide hondje te verleiden mee te gaan rennen.

"Goedemiddag," zeggen wij in ons beste Portugees tegen de roedelleider.
Die groet ons in het Portugees vriendelijk terug en blijft staan om in te gaan op onze poging een praatje te maken. We aaien de honden en vragen de man in een combinatie van Spaans, Frans, Engels en gebarentaal of de honden van hem zijn. Hij bevestigt dat de honden bij hem horen, maar dat het stuk voor stuk zwerfhonden zijn. Honden die door de vorige eigenaren in de steek zijn gelaten en waarover hij zich ontfermt. Hij geeft ze te eten en neemt ze drie keer per dag mee uit voor een wandeling over het strand. Dat is goed voor de dieren en voor hem.
"Hoe oud zijn ze?" vraagt mijn vrouw.
"Dat is moeilijk te zeggen," krijgen we voor zover we het begrijpen te horen, "die kleine (waarbij hij wijst naar de Jack Russell bastaard) zal een jaar of zeven zijn. Die grote (de Duitse staander) zal ongeveer even oud zijn en deze (hij kijkt omlaag naar het derde hondje) een jaar of tien."
"Dat is te zien," zegt mijn vrouw terwijl ze het beestje door zijn ruige vacht krabt. Het beestje laat het gelaten toe terwijl de andere twee honden het weer op een rennen langs het water zetten.
Omdat de communicatie met de man een beetje moeizaam verloopt, maken we duidelijk, dat we onze weg willen vervolgen dus nemen we afscheid van iemand met gevoel voor het lot van in de steek gelaten dieren.

We lopen het strand verder af en nemen de afslag naar de ingang van het natuurgebied. De harde westenwind giert door de naaldbomen maar is vanwege de dichte begroeiing bijna niet te voelen. We ruiken de geur van de in bloei staande bloemen en de hars die in druppels uit de bast van de bomen naar buiten komt. In de verte horen we ondanks het gieren van de wind, vaag het geluid van voortsnellend wegverkeer en blaffende honden. Wij lopen op ons gemak het door het natuurgebied aangelegde wandelpad af tot we bij een uit boomstammen gemaakte zitbank komen. Daar drinken we wat water en gooien we de in een plastic zak gestopte sinaasappelschillen in een vuilcontainer. In de verte zien we de man van de drie zwerfhonden aan komen lopen. Geen hond te zien. Langzaam komt hij naderbij tot hij bij de bank komt waar wij op zitten.
"Waar zijn de honden?" vraagt mijn vrouw.
Op het gezicht van de man verschijnt een brede grijns. Dan maakt hij met een arm een weids gebaar waaruit wij menen op te kunnen maken, dat het ergens in de omtrek moet zijn. Wij vragen of hij wat water wil, maar dat is niet het geval. Hij bedankt met een vriendelijk afwerend gebaar en er valt een stilte. Tot we in de struiken het geluid horen van een of een paar van honden, die blijkbaar ergens achteraan zitten. In een flits zien we uit de bosjes op topsnelheid een konijn tevoorschijn komen. Het beestje wordt opgejaagd door het hondje, waarvan wij dachten dat het oud en der dagen zat was. Niet dus. De man van de honden kijkt ons aan en maakt kenbaar, dat de drie honden nu samenwerken om de prooi te vangen. Tot onze niet geringe verbazing horen we niet veel later het opgewonden geblaf van honden, die een prooi "geslagen" hebben. Voor de man wellicht dagelijkse kost want hij vervolgt, "Adios", volkomen onaangedaan zijn weg. Voor ons is het wat minder dagelijkse kost, want voor het eerst zijn wij van zo vlakbij getuige van een konijn, dat het haasje is!

Schrijver: hans uil, 27 augustus 2016


Geplaatst in de categorie: dieren

3.5 met 6 stemmen 144



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)