Ironie

Met gebogen hoofd sjokte Ironie het zandpad af. Verderop was de grensovergang, een oude smokkelroute tussen de weilanden en de bosrand. In dit land van taal was geen plaats meer voor haar. Eigendunk en platvloersheid hadden haar het leven onmogelijk gemaakt. De fijnzinnigste understatements had ze het licht doen zien. Ze ketsten op haar terug vanaf de grijnzende betonnen wand van onbegrip.
Ironie zuchtte.
Er was een tijd geweest dat haar pennenstreken de lezers een glimlach ontlokten wanneer de verborgen betekenis van een plagerijtje of een vergelijking tot hen doordrong.
Satire stond nog niet gelijk aan belediging of eerverlies, zelfspot werd niet als teken van zwakte opgevat. Pas toen letterlijkheid smakeloos en oppervlakkig bezit van de hoofden had genomen, verloor Ironie haar glans. Ze had de eerste tekenen in haar naieviteit gemist, maar hoe kon ze anders. Terughoudendheid paste haar niet, vrij en speels moest ze kunnen associëren. Wantrouwen en onbenul begonnen driftig om uitleg te vragen maar wat kon ze zeggen, ze zou de tinteling die tussen de regels zweefde aan stukken slaan als ze die toe moest lichten. Hoe kon je een geur beschrijven een kleur benaderen.
Eenzijdigheid en arrogantie vertrapten haar, tongue in cheek werd verdacht, reflectie niet begrepen, de mensen ontletterden. Ironie had bijna de denkbeeldige grens tussen het land van taal en dat van stilte bereikt. Ze keek achterom en zag een kale grijze vlakte waar lichtgeraaktheid en botte impulsen elkaar schreeuwend te lijf gingen.
Verderop zou ze een huis van bezinning vinden met diepe tuinen. Daar kon Ironie helen en wachten op betere tijden.

Schrijver: trawant, 6 december 2016

niek_kalberghotmail.com

Ironie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 5 stemmen 161