Sanne
Waarin ik Sanne vertel vast te zitten met mijn crimi. En haar vertel over mijn hoofdfiguren: Jorrit, de moordenaar, Van Laar, het slachtoffer en zijn bloedmooie Nicky. En natuurlijk Jurgen Thomas, rechercheur.
Ik ben weer begonnen. Met schaatsen om te beginnen. Lijkt het net aardig te gaan duik ik over een kind snoeihard op het ijs. Een paar gekneusde ribben en de komende zes weken plezier. Dan maar verder met schrijven. Want ook daar ben ik weer mee begonnen. Die verdomde crimi, eens moet hij toch af.
Ik praat erover met Sanne. De nacht is lang, we moeten toch iets hebben om over te praten. Haar prestaties op piste hebben we bekeken, jaloersmakend is dat. Bijna 100 gaat ze in het filmpje, terwijl ik geen enkele blauwe piste zonder vallen beneden kom. Jaloersmakend is dat. Gelukkig is het vriendje dat ook voorbij komt ex.
Blonde haren, blauwe ogen. Alleen daarom al doe ik mijn best om het gesprek gaande te houden, om die mooie blauwe kijkers op me gericht te houden. Mag ik? Tenslotte zit ik morgen weer ergens anders. Het leven van een uitzendkracht.
Ik stel haar mijn figuren voor. Jurgen Thomas, mijn rechercheur, natuurlijk in klassieke regenjas, haar verwaaid, teveel drank, teveel sigaretten. Een mislukt huwelijk, nauwelijks meer contact met zijn dochters. Een leven in puin. Hij weet wat de waarheid is, mijn crimi is ook geen gewone whodunit, ik wil meer ik wil verder.
Sanne glimlacht beleefd, maar begrijpt er overduidelijk geen snars van. Waarom in godsnaam meteen al de plot onthullen? En dat dat wachten van die Thomas, dat wachten op de moordenaar, in plaats van hem gelijk in zijn kladden te grijpen.
'Dat heb je van Dostojevski' Ik ben verrast. Mijn blauwe kijkers kennen haar klassieken. Ja, misschien. En ruimen Nicky en Jorrit ook niet een hopeloos overbodig geworden sujet uit de weg?
Van Laar. Ook al weer zo'n sjabloon. Ik ken een vent die allerlei foute zaakjes deed met lui uit de Oekraïne, met de boevenkliek rond de Russenfan Janoekovitsj, met Bosniërs en God mag niet weten wat, en ken een brave huisvader die, verblind door hebzucht een aandelenzwendel opzette, met als uiteindelijk resultaat een paar jaar brommen. En dan heb ik nog een heuse oom die met onvoorzichtige speculaties juist bankroet is gegaan. Gooi er nog drank en pillen tegenaan en je hebt mijn Van Laar.
Een hot shot, woest aantrekkelijk voor de mooie jonge Nicky, Jorrit is geen partij voor hem. Zo erg zelfs dat hij Nicky voor een keer 'uitleent' aan zijn neefje.
'Kan dat wel? ' Sanne kijkt bedenkelijk. Meestal wil dat soort mannen toch alles voor zichzelf. Worden ze al jaloers als je te lang kijkt naar hun vrouw. Zeker als de macht tanende is, als schuldeisers, impotentie, pillen, hoeren de hele godsammese klerezooi bedreigen. De Jaguar in beslag genomen door de FIOD, het zwembad niet langer onderhouden, zijn pik uitgeblust onder zijn te dikke pens en de borsten van Nicky slap hangend.
Ja, Van Laar vindt dat het kan. Of liever gezegd: vond, hij schuift met mensen alsof het pionnen zijn op zijn schaakbord, ook met het voorwerp van zijn grote liefde. En in Jorrit, die gesjeesde student, ziet hij natuurlijk geen enkele bedreiging.
'Ja Sanne, het kan'. Er zijn van die mannen die er juist op geilen als ze hun vrouw genomen zien worden door een andere, of meerdere liefst, die. Ik had hem aardig om, zag het allemaal niet meer zo scherp misschien, maar dat heb ik wel gezien. Maar dat hoeft ze niet te weten.
Maar goed, vanaf die misschien wat ordinaire neukpartij is Jorrit wel verloren. Is hij verliefd en blijft hij verliefd op Nicky, en blijft ook in de jaren dat hij haar niet ziet de begeerte broeien. En is hij bereid om voor haar de crime passionel te plegen, de bijna perfecte moord. Tenslotte wacht daarna de hemel. Een leven lang met Nicky.
'Wat een zielige figuur die Jorrit'. Misschien wel ja. Misschien zijn alle moordenaars wel zielige figuren. Op een dag, ik moet het nog uitwerken reist Thomas, inmiddels allang gepensioneerd, af naar Erezée. Daar vermaakt Nicky zich in de armen van een nieuwe minnaar. Dan zal Thomas haar vertellen dat Jorrit dood is. Ze zal verbazing, ontzetting, verontwaardiging, verdriet tonen. Niet dat daar iets van waar of echt is. Blij is ze. Nu is ze de enige die weet hoe en waarom Van Laar aan zijn eindje is gekomen. Een overdosis drank en pillen en een zetje het zwembad in. Zo simpel kan het zijn.
Zelfmoord. Omdat hij langzaamaan is gaan beseffen dat de moord op Van Laar nergens om was, ja om Nicky van een hinderlijk obstakel te verlossen. Tijd voor iets anders, tijd voor wat nieuws, tijd om het geld dat er nog was bij elkaar te graaien en hem te peren.
'Ik laat hem heus niet zomaar dood gaan hoor. Hij probeert nog van alles, wordt nog achtervolgd door een criminele Bosniër die via hem te weten wil komen waar Nicky en het geld uithangen, ettelijke middagen hangt hij rond op de schaatsbaan, en misschien, als hij steeds beter lijkt te beseffen dat hij bedonderd is, zelf steeds vaker naar drank en pillen grijpt.'
'Maar is die Jorrit van je niet gewoon een beetje hopeloos naïef zijn doen en laten?'
'Nee, meer een gevalletje liefde maakt blind zou ik het willen noemen.'
Het zullen die ogen wel geweest zijn, die wonderlijk helder blauwe kijkers, die hebben Jorrit gehypnotiseerd, zijn hart uit zijn lijf gerukt, zijn pik voor de rest van zijn leven stijf. Maar dat zo schrijven zou goedkoop zijn, hopeloos zelfs, ik weet het.
'Nog even en jaagt me zeggen dat het alleen haar ogen waren of zo'. Sanne lacht als ze dat zegt. Alsof ze mijn gedachten kan raden. Alsof ze me nu al om haar vinger kan draaien. Dat lieve, heerlijk onschuldige blozen als ze naar me kijkt.
Ik moest maar gauw weer eens verder. Wat nuttigs doen. Schaatsen of zo.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: misdaad
Nicky
104
Geef je reactie op deze inzending: