Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Vluchteling

Drie jongens van een jaar of tien waren aan het ravotten in de speelweide bij het moerasland.
Een oorverdovende knal klonk door de ochtend, een van de jongens werd geraakt en viel hevig bloedend in het gras. Achmed zag het vanuit de verte, maar hij kon niets doen, hij moest zijn eigen hachje redden, er kwamen meer mannen met geweren. Een half uur lang hoorde hij de harde knallen van de kogels.

Tussen de oude kermende vrouwen en huilende kinderen wist hij te ontsnappen want hij wist dat zij hem zochten, de gluiperige schurken van IS. Ze dachten dat ze ooit de hele wereld konden bezitten, maar ze verloren steeds meer terrein. De meest laffe daden voerden ze uit om de wereld te terroriseren, maar Achmed was uit hun grijpende klauwen ontsnapt.

Onderweg was hij bijna gestorven door een voedselvergiftiging. Broodmager kwam hij in Europa aan. De andere vluchtelingen probeerden hem zoveel mogelijk te negeren, want ondanks zijn lijden was hij in het bezit van een oogverblindende schoonheid, zowel mannen als vrouwen raakten door hem in de war.

Hij moest een minnaar zien te vinden met dezelfde fijngevoeligheid als die van hemzelf.
Dan kon hij de gruwelijkheden misschien even vergeten, maar het lukte nooit wanneer hij zijn ogen sloot. Hij was een vreemde in een vreemde wereld, een vluchteling tegen wil en dank, hij was duizend malen liever in zijn thuisland met de glooiende heuvels gebleven, maar als hij dat had gedaan had hij nu niet meer geleefd.


Alfons leerde Achmed kennen in een opvang voor vluchtelingen in Amsturia. Deze vluchtelingen kwamen uit een ver land, waar mensen moesten vluchten voor hun leven, omdat geweren en granaten er de dienst uitmaakten en hongerige mensen werden verkracht door muitende soldaten.

Achmed zat daar moederziel alleen, hij was midden in de twintig, waarschijnlijk zesentwintig jaar en had grote bruine weemoedige ogen en zwart plakkend stijl naar beneden hangend haar.
Er waren wat vrouwelijke trekjes op zijn gezicht te zien, maar niemand wist dat hij homo was, want dat was gevaarlijk voor hem om te vertellen. Toen hij Alfons zag ontdooide hij langzaam uit de versteende houding waarin hij zat, angstig dat de andere mensen hem zouden zien nu hij zich zo intens verdrietig voelde.

Wat een mooie man, die Alfons, en wat lief dat hij hem een kop koffie kwam brengen. Ze raakten met elkaar aan de praat, gebroken Engels en wat onduidelijke woorden uit een verre buitenlandse taal, maar de ogen begrepen elkaar en af en toe was er even een twinkeling te zien.

Ze werden verliefd alhoewel dat eigenlijk niet mocht omdat Alfons een vrijwilliger was. Maar de liefde liet zich niet temmen en nog diezelfde maand hadden ze een lustig samenzijn onder het maanlicht van de stad Amsturia. Het zachte geluid van kreunende mannen vermengde zich met het huilen van de wind.

Achmed was een vluchteling met een ijzersterke wil, hij wilde zich deze liefde nooit meer laten afpakken. Toen ze elkaar zielsgelukkig in de ogen keken gaf hij Alfons een eenvoudige ijzeren ring aan een ketting van gevlochten visdraad en hing die liefdevol om de nek van Alfons.

Schrijver: mobar, 18 augustus 2017


Geplaatst in de categorie: oorlog

4.5 met 2 stemmen 223



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)