Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Ethiek

De ratificatie van het met een nipte meerderheid in de Tweede Kamer aangenomen initiatiefwetsvoorstel voor een nieuwe donorwet, is in de Eerste Kamer op dit moment nog geen gelopen race. Na lange discussies met argumentaties voor of tegen is een stemming uitgesteld, omdat men eerst nog nadere schriftelijke uitleg wenst van de het D66-Tweede Kamerlid Pia Dijkstra.

Ik ben in het bezit van een donorcodicil en heb om die reden de gehele discussie nauwelijks gevolgd. Toch ben ik ervan overtuigd, dat voor velen uiteenlopende en ook zwaarwegende bezwaren bestaan die je niet zo maar in een korte tijd wegneemt. Dat kunnen bijvoorbeeld voor de uitvoering van de beoogde wet onoverkomelijke bezwaren van ethische aard zijn. Daar heb ik, ondanks mijn registratie als donor, alle begrip voor. Het begrip ‘ethiek’ wordt m.i. tegenwoordig wel eens gehanteerd als een stukje elastiek, dat je voor elke zaak op de voor een beoogd resultaat vereiste maat kunt uitrekken.

Dit gevoel bekroop mij tijdens de voorlaatste controle bij mijn cardioloog. Een jaar eerder waren de specialisten het niet met elkaar eens of de uitkomsten van diverse nogal ingrijpende onderzoeken de implantatie van een pacemaker of desnoods een defibrillator zouden rechtvaardigen. Vervolgonderzoek toonde echter onomstotelijk aan, dat ik aan “atriumfibrillatie” leed (hartritmestoornissen van de bovenste twee hartkamers aan de voorzijde). Aangezien deze afwijking niet levensbedreigend is kan dit ongemak met medicijnen goed onder controle worden gehouden. Tijdens het gesprek bij mijn cardioloog memoreerde ik de situatie van de voorafgaande onderzoeken. Zijn commentaar, terwij hij mijn gegevens naliep, was nuchter en zakelijk: “Hartritmestoringen van de categorie waar u last van heeft zijn relatief ongevaarlijk en goed met medicijnen te behandelen; u kunt er best 90 jaar me worden. Implantaties had u waarschijnlijk niet meer gekregen, ook ‘ethisch’ gezien. . . “

Ik was te verbluft om er ook maar met een enkel woord op te reageren. Bij mijn laatste controlebezoek bracht ik dit echter ter sprake door te vragen wat hij er precies mee had bedoeld en of dit niet indruist tegen de Eed van Hippocrates. – Hij glimlachte fijntjes en zei: “Natuurlijk niet. Ik heb mijn eed afgelegd aan de Nederlandse Eed van Hippocrates; daarin is ten opzichte van de oorspronkelijke tekst van ruim 2400 jaar geleden nogal wat veranderd. Men zweert niet meer bij Zeus, alle goden en godinnen en zonder het grondbeginsel te ondermijnen zijn er teksten aangepast maar ook hele hoofdstukken, afhankelijk van de culturele achtergrond, toegevoegd en nu wettelijk geldend. Daarin neemt het hoofdstuk ‘Ethiek’ een nogal grote plaats in. Dit kan de vrijheid van een medicus voor een klein deel belemmeren omdat hij in deze tijd meestal bij ingewikkelde ingrepen in teamverband werkt. Andere factoren van belang zijn: het kunnen behalen van de gemiddelde of de nog te verwachten resterende leeftijd van de te behandelen patiënt. De rol van de farmaceutische industrie en de zeggenschap van de verschillende ziektekostenverzekeringen zijn eveneens mede bepalend.”

Ik schijn niet bijster begrijpend hebben gekeken toen hij vervolgde: “De Eed van Hippocrates heeft aan betekenis betreffende het principe en de werking ervan net zo min aan waarde ingeboet als het wiel sedert de uitvinding in de jonge steentijd. Ook daar zijn de mogelijkheden verruimd en de toepassingen uitgebreid. - De gemiddelde leeftijdsverwachting van de Nederlandse man ligt nu rond de 76 jaar. U bent bijna 83 jaar oud. Bij een grote medische ingreep zijn wij tegenwoordig verplicht als toets o.a. de volgende vragen op een rij de zetten: Overleeft de patiënt de ingreep, waarvan de kosten bij voorbeeld 80.000 euro bedragen? Is de ingreep levensreddend of levensverlengend? Geeft de verzekeraar toestemming en zo ja dan ook voor de kosten van de revalidatie en de nodige medicijnen waarvan het geheel ook nog eens 80.000 euro of meer kunnen bedragen? In uw geval zou men als team verplicht zijn te zeggen: deze ingreep is zinloos, ook ‘ethisch gezien’, begrijpt U?

Zo had ik het nog niet bekeken en er begon mij iets te dagen. Ik kwam tot de misschien gewaagde conclusie, dat de hele medische sector, nog steeds stoelend op de bekende eed, is uitgegroeid tot een enorm bedrijf waarin kapitalen worden uitgegeven en wellicht nog meer wordt verdiend; kassa dus. – Echter: relativerend denkend aan het feit, dat mijn partner en ik ieder een hogere leeftijd dan de gemiddelde leeftijd mochten bereiken, zou ons tevreden en voldaan moeten stemmen. De luxe, dat wij er nog zijn staat in schril contrast met bij voorbeeld het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam, waar vele jonge patiënten het helaas niet redden, ondanks perfect teamwerk en alle ethische voorwaarden. –

Hoe de stemming in de Senaat binnenkort ook moge uitvallen, ik vraag me als donor zo langzamerhand af: zijn mijn nog functionerende organen straks na mijn levenseinde, qua ouderdom nog wel bruikbaar, “ook ethisch gezien?”

Schrijver: Günter Schulz, 2 februari 2018


Geplaatst in de categorie: maatschappij

4.7 met 7 stemmen 145



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
An Terlouw
Datum:
7 februari 2018
De hele medische wereld, inclusief dat van het donor wel-of donor niet- verhaal is een op de € belust verhaal geworden. Begrijp me niet verkeerd, ik gun een ieder een lang en gezond leven, maar jawel een maar: de kosten eromheen zijn te maf voor woorden! En de vraag: of organen van een bepaalde leeftijd nog voldoen, volgens mij zijn die ook onderhevig aan een houdbaarheidsdatum! Daar wordt aan voorbij gegaan, stel voor dat je van iemand van 95 nog iets kunt gebruiken!? Daar geloof ik niet in. En ik vind trouwens dat: een ieder zelf uitmaakt ( of dat moet doen net als ik) of men donor wil zijn.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)