Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het Saturnus Hotel

Ik zal de naam van het hotel niet noemen. Een fictieve naam dan maar: Saturnus hotel. Dit hotel (onder een andere naam dus) bestaat echt, want ik heb hier voor twee weken een kamer gehuurd. Mijn huis wordt gerenoveerd en ik verdraag het lawaai van de werklieden en hun drilboren niet, vandaar dat ik de rust opzoek.

Rust vind ik hier wel. Weinig mensen boeken hier een kamer, en al zeker geen buitenlandse toeristen. Die willen een hotel aan het strand, en het Saturnus ligt gewoon aan een verlaten weg, ver van het strand. Het kijkt uit op lelijke huizen en een paar gebouwen met slechts een gelijkvloers die dienen als kantoor van de Balinese dienst rijbewijzen.

Ooit was het Saturnus de trotse bezitter van vier sterren, maar nu is het gewoon sterrenloos. De vorige eigenaar ging dood en zijn zoon verkocht het hotel aan een optimistische Balinees die dacht dat hij het beter kon.

Hij kan het niet, want hij is te gierig om onderhoudswerken te betalen en om het hotel een face-lift te geven. Alle sterren zijn verdwenen als sneeuw voor de zon.

Mijn kamer op het gelijkvloers ligt tegenover de openlucht-hotelbar, die bestaat uit een platje met vier tafeltjes er op, onder een afdak. De hele dag zie ik twee meisjes achter de tapkast zitten te niksen. Niemand gaat naar de bar. Ik zie hun met elkaar babbelen wanneer zij om acht uur ‘s morgens aankomen, maar zij zijn al vlug uitgepraat en kijken dan maar op hun smartfoon. Zij zijn allebei achttien jaar oud, vertelden zij mij. Logisch, dacht ik, de hoteleigenaar hoeft hun dus geen volledig loon uit te betalen, want zij zijn op stage van de hotelschool.

Er is een hotelkeuken, maar al wat ze kunnen koken is een nasi goreng omdat er geen professionele kok is. Het maandsalaris van een kok vindt de eigenaar te duur, dus de barmeisjes zijn ook benoemd tot kokkinnen. Ik heb hun aangeleerd hoe zij een spiegelei moeten bakken om op de nasi goreng te leggen. Dat bewijst hoe weinig zij weten over het beroep van kok. Gelukkig is er verderop in de straat een heerlijk Koreaans restaurantje waar ik telkens met gejuich word ontvangen want ook daar komt er zelden veel volk eten.

In het zwembad zal je mij niet zien. Het groene water trekt mij niet aan. Onderhoudsproducten zijn duur, en de eigenaar ziet dat hele Indonesische gezinnen er toch in zwemmen, dus waarom veel geld investeren? Er zijn hier inderdaad wel Indonesische hotelgasten.

Alles wat kan barsten is gebarsten: de tegels rond het zwembad, de wandelweg tussen de bungalows, en de muren van de kamers. De ramen sluiten niet volledig en om ze te openen moet je een flinke klap op de houten omlijsting geven, maar de airconditioning werkt. De douche verstrekt af en toe warm water, maar de WIFI werkt dan weer wel.

Ik verneem dat de nieuwe eigenaar het hotel wil verkopen voor drie miljoen Euro. Hij heeft blijkbaar de moed opgegeven.

En toch…

Hier heb je de vriendelijkste service met de glimlach. Ik zou dit hotel vijf sterren geven voor gastvrijheid, beminnelijkheid, gedienstigheid, hartelijkheid, en toeschietelijkheid.

Toen ik de eerste dag in mijn kamer een sticker zag met de dreigende vermelding: “Dilarang merokok – No smoking” vroeg ik onmiddellijk om een onderhoud met de hoteleigenaar. Ik wees hem er op dat ik twee weken vooruitbetaald heb en dat daar toch wel iets tegenover moest staan. “U mag roken in uw kamer, mijnheer,” zei hij glimlachend, “maar niks zeggen tegen de andere hotelgasten.” Probleem opgelost.

De eerste dag bleek al dat er slechts twee blikjes bier te verkrijgen waren in de bar. De voorraad was snel uitgeput. De prijs was hoog. Dertigduizend Rupiah voor een blikje bier, dus twee Euro, dat is een woekerwinst. Geen probleem, ik mag geld geven aan het barmeisje dat dan voor mij ergens in de stad bier gaat kopen, wat goedkoop uitkomt, want de bierprijs in een winkel is laag. En ik mag de glazen van de bar gebruiken voor mijn bier.

Terwijl ik dit verhaal intik op mijn laptop zie ik een schilder die hier en daar een likje verf uitsmeert op de hotelmuren. Na tien minuten gaat hij op een ligstoel voor een onbewoonde kamer liggen en valt onmiddellijk in slaap. Dat deed hij gisteren ook, zag ik. Hij sliep minstens een uur lang.

Heerlijke mensen! Prachtige ongehaastheid!

Van mij geen vijf, maar zes sterren!

Schrijver: Dirk Vleugels, 15 februari 2018


Geplaatst in de categorie: reizen

2.0 met 1 stemmen 76



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)