Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De oude dame in Surabaya

Toen ik een paar maanden geleden nog eens in Surabaya was om een Indonesische vriend te bezoeken zei hij mij dat een stokoude Nederlandse dame lag te sterven in het lokale bejaardentehuis.

“Zij is echt heel oud,” zei hij. “De verpleegster heeft haar geboorteakte gezien. Deze maand wordt zij 101 jaar. Zij heeft geen familie meer en zij lijdt aan Alzheimer. Zou je haar eens willen bezoeken? Met mij wil ze niet praten. Misschien lijk ik op iemand die zij haat, ik weet het niet, maar zij schudt met haar hoofd wanneer ik haar aanspreek”

Ik was heel benieuwd om zo’n dame die ongetwijfeld veel heeft meegemaakt te ontmoeten.

Ik vond haar in een ligbed met zonneluifel in de tropische tuin.

“Overdag wil zij buiten liggen,” zei de verpleegster. “Zij wil genieten van de natuur en het mooie weer.”

Ik nam voorzichtig haar hand vast en zei in het Nederlands: “Goedemorgen, mevrouw, hoe gaat het met U?”

Zij keek op en ik zag haar moeite doen om die vreemde woorden te begrijpen.
En dan, plots, leek er in haar brein doorheen de dichte mist een zwak lampje wat licht te verspreiden.

De taal van haar kinderjaren die zij al gedurende 69 jaar niet meer gesproken had begon langzaam de Indonesische taal te verdringen en zij zei in slecht Nederlands: “Niet leuk. Ik oud en ziek.”

Ik praatte moedig verder. Na tien minuten op haar inpraten werd haar Nederlands vloeiender.
Tenslotte glimlachte zij en zei in foutloos Nederlands: “God, wat is het lang geleden dat ik nog Nederlands heb gesproken!”

Ze zuchtte en zweeg. Ik wachtte.

“Al die oorlogen,” zei zij. “Ik heb niemand meer. Iedereen is dood.”

Zij zweeg weer, maar wat zij dan deed gaf mij kippenvel en mijn nekharen gingen overeind staan. Plots zong zij met een breekbare stem “Wilhelmus van Nassouwe ben ik van Duitsen bloed”

Haar adem stokte. Zij keek mij wazig aan en fluisterde: “Kenapa saya lupa Bahasa Belanda?”

Toen stierf zij.

Ik bezocht haar buren die nog altijd naast haar nu leegstaande huis wonen en daar kreeg ik meer over haar te horen.
Zij had samen met haar man en haar kinderen een koffieplantage gehad in een afgelegen gebied op het eiland Sumatra. Toen haar man en haar kinderen vermoord werden in 1965 tijdens de jacht op communisten is zij kunnen vluchten naar Surabaya.

Waarschijnlijk werd haar Indonesische man verdacht van communistische opvattingen, zoals zovelen tijdens die woelige jaren.

Ik denk dat zij met haar laatste woorden wilde zeggen dat zij zich nog altijd een Nederlandse voelde en zich wilde afzetten tegen de slachtingen – al die moorden – die begaan werden door een aantal Indonesiërs

Haar laatste woorden waren (uit het Indonesisch vertaald): “Waarom toch heb ik de Nederlandse taal vergeten?”

Schrijver: Dirk Vleugels, 17 februari 2018


Geplaatst in de categorie: overlijden

4.0 met 2 stemmen 93



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)