Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Oom en de zestienjarige meisjes

Gisteren rond vier uur in de namiddag vielen hier plots vijf zestienjarige meisjes binnen om mij te interviewen in het kader van hun schoolproject getiteld “interview eens een blanke en toon dat je een conversatie kan voeren in het Engels.”

Ze zeiden dat zij een video zouden maken van het interview.

Eén van die meisjes kent mij, want zij is de dochter van mijn kruidenier. Vermits ik de enige blanke ben die in haar buurt woont had zij mij aanbevolen bij haar vriendinnen die al een tijdje radeloos zochten naar een geschikte vreemdeling om te interviewen. Zo kwam het dat ik plots omringd was door heel mooie jonge meiden met lange loshangende zwarte haren en prachtige vormen.

Ze spraken mij aan met “oom”, want dat is de gewoonte in Indonesië wanneer men het woord richt tot een oudere man. De meisjes giechelden veel en waren heel schuchter, dus ik heb hun teder behandeld door eerst hun in slecht Engels opgestelde vragen te verbeteren, zoals bijvoorbeeld de zinloze vraag “What season in your country?”

Pas toen zij goed voorbereid waren gaf ik toestemming voor het inschakelen van de videocamera. Het interview verliep dus in vlekkeloos Engels – zij het met hun zwaar Indonesisch accent, dat hun leraar wel zal verstaan omdat hij ook met zo’n accent spreekt.

Verbazend hoe weinig die leerlingen weten over de wereld buiten Indonesië. Wat zij bijvoorbeeld weten over Amerika is bepaald door wat zij te zien krijgen in Hollywood films. Over Europa weten zij vrijwel niets. Nadat ik hun had overtuigd van het bestaan van België, een land waarvan zij nog nooit gehoord hadden, vroegen de meisjes mij of de Belgische taal even moeilijk aan te leren is als Engels.

Belgische politici zouden hier een les kunnen uit trekken. Hoe nietig en onbekend is België!

Na het interview schakelden zij de camera uit en werd er gewoon Indonesisch gesproken – Engels is zo vermoeiend!

Ze stelden vragen over Australië, dat zij natuurlijk kenden als buurland van Indonesië. Uit hun opmerkingen bleek dat zij zich Australië voorstelden als een wijde vlakte waar kangoeroes rondhuppelen, alhoewel er hier en daar een stad gebouwd werd. Ook meenden zij dat de Australiërs hun dagen doorbrengen met bier drinken, surfen en leven op kosten van de Staat.

Dat beeld van Australië komt natuurlijk voort uit wat zij zien op Bali: in hun ogen welgestelde Australische toeristen die hun dagen en nachten doorbrengen met luieren en alcohol drinken. Inderdaad heeft een Australiër met een werkloosheidsuitkering een groter inkomen dan de modale Indonesiër.

Eén van de vragen was ook: kan u rijst eten? Zij denken altijd dat het voor vreemdelingen moeilijk valt om rijst te eten. Dat vind ik raar. Ik zou hun nooit vragen: kunnen jullie aardappelen eten?

Ik had die dag al een paar biertjes gedronken en voelde mij gevleid door de belangstelling van die mooie jonge meiden. Ik vertelde anekdoten over mijn leven in hun land en ik gebruikte grappige woordspelingen in het Indonesisch. Ik genoot van hun lieve lachjes.

Toen kwam mijn zesjarig neefje de woonkamer binnen. Ik was babysit voor een paar uren want zijn moeder moest ergens naartoe. Hij keek het tafereel een paar minuten achterdochtig aan en zei toen in het Indonesisch: “Alles wat oom zegt is niet waar.”

Tegen zo’n klein jongetje kan ik niet op. Onschuldige kinderen worden altijd geloofd.

Als een geslagen hond heb ik afscheid genomen van de meisjes.

Schrijver: Dirk Vleugels, 2 maart 2018


Geplaatst in de categorie: humor

4.0 met 1 stemmen 126



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)