Theezakje

Hè hè, zaterdagmorgen, lekker rustig aan – broodje uit de oven, lekker muziekje aan en een heerlijk lekker bakje ochtendthee. Ik laat de thee even lekker trekken en terwijl ik het zakje eruit hengel, zie ik op het labeltje weer zo’n onbeschaamde bemoeizuchtige vraag staan, uit de categorie:
- Wat is jouw favoriete seizoen?
- Met wie zou jij (weet ik wat) het weleens willen doen?
- Wat vind jij het lekkerst uit de Oosterse keuken?
- Hoe denk je dat een schrijver jou zou omschrijven in een roman?

Vandaag kwam ik een volslagen idiote vraag tegen
- Welke planeet zou jij willen bezoeken?
Hoe dan mafkezen, en wat zou ik daar dan moeten? Een andere onbenullige vraag:
-Wat zou je doen als je voor één dag van geslacht mag wisselen? Of nog zoiets raars als:
- Zou je liever gedachten kunnen lezen of onzichtbaar zijn? Alle beide niet natuurlijk, moet er niet aan denken.
Ook lekker onnozel:
- Zou je liever kunnen vliegen of door de tijd reizen?
Als ik genoeg airmiles heb gespaard kan ik vliegen, maar ermee door de tijd reizen zal niet lukken.

Wie bedenkt nu zoiets onzinnigs. Of een open-deur-vraag:
- Wat is de beste les die je hebt geleerd door het maken van een fout? Het antwoord is natuurlijk dat je beter geen fout kunt maken.
Tot slot nog eentje dan: Wat zijn jouw verborgen talenten? Het antwoord moge duidelijk zijn – dat weet ik niet, want ze zitten ergens verborgen. Het is toch zonde om je hersens aan zulke stompzinnige vragen te slijten.

Maar goed er is blijkbaar behoefte aan – de thee wordt goed verkocht.
Het zijn allemaal van die onzinnige onbeschaamde suggererende geniepige ‘persoonlijke’, quasi filosofische, open vraagjes. Wat moet je ermee en wat is de bedoeling ervan. Dat moge duidelijk zijn – een gesprek op gang brengen, met jezelf of iemand anders. Zit je ergens lekker op een terras mensen te kijken, krijg je zo’n vraag door je tafelgenoot voorgelegd. Natuurlijk heb je geen zin in dit overbodige geleuter, maar als de tafelgenoot niet je vrouw is maar je nieuwe vriendin – dan moet je voorlopig wel even meedoen en is je rust verstoord.

Vroeger op kantoor gebruikten we daar in de koffiepauze de horoscopen voor. Er hing een verjaardagskalender aan de muur. Dus werd de Spits of de Metro of weet ik wat voor onzinnig blaadje er dan ook bij gepakt en werd dat als aangevertje gebruikt.
‘Zo Marieke, jouw sterretjes staan er niet zo goed bij vandaag. Je moet op je gezondheid letten.’
‘Zal wel ongesteld worden,’ murmelt iemand.
‘O Frans, ik zie dat het vandaag niet zo vlot op het werk, pas op.’ ‘Wanneer vlot het wel met Frans – in ieder geval nooit op het werk,’ weet weer iemand ter opbeuring.
‘O, kijk eens Kees (die iemand); in de sterren staat – pas op voor collega’s, ze pikken niet alles.’
‘Het wordt inderdaad tijd dat iemand hem op z’n smoel timmert,’ weet weer een andere iemand hoopvol uit te brengen.
Ach, dat was zo af en toe een leuke onderbreking van het ‘avontuurlijk’ kantoorwerk.

Ook toen wilde iedereen zo af en toe weleens een schouderklopje, een aai over de bol en ook dat gebeurde best wel eens. ‘Kijk Josje in de horoscoop staat geschreven: u wordt gewaardeerd – kans op promotie?’
‘Dan heeft ze vast weer bij de baas liggen slijmen?’ weet een jaloerse ‘collega’ te opperen. Weer een ander iemand: ‘Het zal vast meer liggen dan slijmen zijn.’
‘Zo zo, de baas heeft voor onze Truus een speciale erg belangrijke opdracht.’ ‘Ze zal wel weer een uurtje met hem in het archief moeten onderduiken.’ Heerlijk waren die intermezzo’s. Iedereen weet weer hoe hij er bij de anderen opstaat. Erg werksfeer bevorderend.

Iedereen wil desondanks toch graag aandacht krijgen. Wordt er niets over je opgemerkt dan ben je een grijze muis – dan besta je niet, wat misschien nog wel erger is. Dat was nou ons dagelijkse theezakje dat beetje aandacht,
dat momentje volop in de schijnwerpers, helemaal voor jou alleen.
Tegenwoordig krijg je die aandacht via Facebook, Instagram, Twitter, You Tube en dergelijke platforms. Je hoopt op volgers en likes en wat al nog meer. De sociale media stillen de honger naar aandacht, waardoor echt persoonlijk contact bijzaak is geworden.

Daar doet deze jongen niet aan mee. Alhoewel ik ben er toch min of meer een beetje ingestonken. Mijn gedichten heb ik voorgelegd aan de website gedichten.nl – leuk toch, mogelijk goed voor je zelfvertrouwen.
Een redactie beoordeelt of ze geschikt zijn en plaatst ze dan al of niet. Ze worden als ze iets minder literair zijn geplaatst als ‘hartenkreet’ en als ze wel als zodanig gezien worden als netgedicht. Voor mij niet zo belangrijk. Maar goed, na eventuele plaatsing worden ze bekeken door de bezoekers van die site en die kunnen een oordeel geven door het geven van een cijfer of door commentaar.
Het idiote is dat je inderdaad toch zo af en toe net even te vaak gaat kijken of hij al bekeken is, en hoe vaak, en of je al een cijfer of commentaar hebt gekregen. Dus ben ik ook min of meer in die valstrik gelopen. Maar net niet helemaal, want ik heb me niet laten registreren en kan daardoor andere inzenders geen cijfer geven. Als ik van iemand een heel fijn of goed commentaar ontvang dan wil ik ook nog weleens een goed commentaar geven op een van diens gedichten – ook een van die valstrikjes. Nu snap ik dus ook hoe gemakkelijk (niet alleen) de jeugd in te pakken is voor dit soort gekkigheid.

Nee, geef me dan toch ergens maar de veel onschuldiger labeltjes van de theezakjes, daar kan ik veel beter mee leven. En lukt dat niet, dan ga je gewoon geen Pickwick maar een ander merk thee kopen en het probleem is opgelost. De smaak blijft hetzelfde en een bijsmaak is er niet.

theezakje sociale me sociale media bijsmaak

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.5 met 2 stemmen 116