Verhalen

Een steen in m’n....

Wat een storm zaterdag, oei wat een wind en het eenvoudige ritje van huis naar het zwembad, waar vijfjarige Ruben, kleinzoon dus, voor zijn A diploma moest op komen draven, was een gevecht tegen de enorme rukwinden! Diverse forse takken lagen her en der verspreid en het was dus nog een hele toer om die te kunnen ontwijken!

Afijn, heelhuids ( en droog ook) aangekomen was de kleine grote jongen snel aan de beurt en in tegenstelling tot ‘ afzwemmen’ in vroegere tijden, mag er nu bij de eerste sprong een ouder mee het bad in, want zeg nou zelf het is best enerverend om als klein ventje van vijf jaar, voor een zo grote menigte in het water te moeten springen en je opdrachten naar behoren uit te voeren!

Dat dit natuurlijk ook gold voor de rest van de dertig kinderen, moge duidelijk zijn, maar je snapt dat ik alleen naar ‘ die van mij’ keek! Hij ging als een speer, deed alles wat ie moest doen en meer! Vloog als een vis zonder kieuwen door het water, een paar kinderen die voor hem gestart waren, achter zich latende....een brede glimlach als ie ons passeerde....

Natuurlijk haalde hij het, net als de rest, dus dat was pure winst, we gingen op huis aan, storm trotserend, ja je moet wel als je thuis wilt komen! Opnieuw bomen en takken op onze weg en windstoten, ongekend! Bijna thuis, gelukkig heelhuids zeg ik: volgende keer stop ik een straattegel in m’n onderbroek! Ik waai bijna uit de cabrio!

Eega buldert van de lach als ie antwoordt: dat zal hard zitten hoor, waarop ik zeg, maar dan weet ik wel dat ik MET cabrio aankom, nu verloor ik hem haast! Ach we denken maar: een dag niet gelachen is.....

Schrijver: An Terlouw, 19 maart 2019