Dat dekselse mobieltje

Soms heb je zo’n moment dat je bepaalde maatschappelijke ontwikkelingen eens de revue laat passeren. Ik kreeg net een berichtje binnen op m’n mobieltje. En zoals dat soms gaat, overdenk je dan even het berichtje en terwijl ik dat deed dacht ik, hoe is het toch mogelijk. Ik lig hier lekker te mijmeren in de zon en zonder dat ik me hoef in te spannen, sta ik volledig in contact met de wereld om me heen. Wat is er eigenlijk ontzettend veel veranderd dankzij het mobieltje.

Toen die dingen destijds in gebruik raakten, hoefde ik er niet zo nodig eentje. Wie moest ik bellen? Wat moest ik melden, aan wie, wat ik anders ook niet deed? Mijn vrouw bellen van: ‘Schat ik kom eraan zet de aardappelen maar vast op?’ Nee, zij belt mij nu wel: ‘Schat als je langs Heijn fietst, haal je dan even boter – ’t is bijna op.’ Dan moet je wel, anders heb je morgenvroeg droog brood in je trommeltje zitten. En vaak komt er dan ook nog een ‘O ja’ achteraan. Zo van, als je daar toch bent, kun je ook gelijk wel dit en dat meenemen – een hele waslijst volgt. Maar heel langzaam, als je uit noodzaak toch zo’n ding moet aanschaffen, blijkt het toch soms ook wel handig en heel langzaam wordt het van handig een beetje je handlanger. En na een poosje, omdat ik wegens omstandigheden toch beter altijd maar bereikbaar kon/kan zijn, onmisbaar. Ongelofelijk hoe snel zo’n klein apparaatje een hele leefwijze van de mensheid heeft kunnen ontwrichten.
Bij mij heeft het een vreemd gevoel losgemaakt en of opgeroepen: Het schildpadgevoel.
U weet wel dat beestje dat z’n hele hebben en houden op z’n rug meedraagt en wat aan de ene kant wel handig lijkt maar aan de andere kant ook een beetje benauwend is.

Nou, dan doe je dat ding toch weg, zult u zeggen. Inderdaad dat valt te overwegen, maar aan de andere kant, ik moet bereikbaar zijn, voor mijn ‘klanten’, die soms onverwacht van mijn diensten (ik pas op honden) gebruik willen maken. Ze bellen of ze Pukkie straks kunnen komen halen of brengen. Voor mij net dan tijd genoeg om met mijn hondjes, van de boswandeling of boodschapje, weer op tijd thuis te zijn. Dus ik wil hem liever niet meer kwijt. Gelukkig kunnen wij ouderen zulke dingen nog over – en afwegen.
Alhoewel? Vorige week kwam een kennis langs op de racefiets en legde z’n mobieltje even op tafel. Ja hij had hem nu ook altijd bij zich. Want ja zei hij: ‘Je weet het, zoals ik je weleens heb verteld, hebben ze mijn schoonpa – toen die te lang wegbleef van een wandeling – pas na lang zoeken dood gevonden.’
Verdorie bedenk ik, die ‘angst’ heeft dat ding ook bij mij te weeg gebracht. Als ik merk dat ik hem een keertje ben vergeten, voel ik me een beetje onzeker. Vroeger stond je er niet bij stil. Maar nu denk je, oei ik ben even niet bereikbaar. Wat als m’n vrouw of ik in de problemen komen? Dan ga je toch de wandeling maar een beetje inkorten.

De huidige jeugd is helemaal verloren, ook al proberen sommige dappere ouders hun kroost in het gebruik ervan te beperken. Voor hun is het letterlijk een verlengstuk van hun identiteit geworden. Net als voor mijn m’n bril met glazen van -6.50 – je bent een beetje je bril. Zij zijn één met hun mobiel. Ze twitteren, facebooken, instagram-men, spotifyen, daten, linkedinnen, you tuben, speed daten, enz. Wellicht vergeet ik nog een heel arsenaal te noemen. Want ik ken ze allemaal niet, en gebruik het zelf ook niet. Een datingsite als ‘Second Love’ bijvoorbeeld, heb ik nog niet nodig, mijn vrouw en ik bevallen elkaar nog best. Dus hopelijk doen we er niet aan mee.

Het enige wat ik doe is op m’n computer (op m’n mobiel nog even niet – ik ga niet de hele dag met van die oortjes in rondlopen) is dat ik de gratis versie van Spotify heb gedownload. De meest prachtige klassieke muziek en ander lawaai valt er te beluisteren, en zo oneindig veel. Nee, er zijn dus ook vele voordelen.
Een andere merkwaardige aparte bijvangst is wel, dat ik door de mobiel anders naar de omgeving ben gaan kijken. Ik let beter op of ik iets moois of aparts zie en leg dat, voor zover mogelijk, op mijn mobieltje vast. Maar hij ligt niet bij m’n bed, zoals je soms achteloos in reclame-spotjes voorbij ziet komen. Net of het normaal is. Alhoewel misschien moet ik het eigenlijk toch ook eens overwegen. Het vervelend is, als je net op bed ligt en het ding ligt in de huiskamer, ik dat maffe bliepje toch altijd hoor. Soms zelfs terwijl er helemaal geen bliepje is.
Laat toch gaan – ik bekijk het morgen wel. Het vervelende is dat de nieuwsgierigheid je dan soms wakker houdt. Welke mafkees mailt of smst me nog na elf uur ‘s avonds. En dan blijkt het toch weer iets van ‘Uw Overheid’ te zijn, iets van de gemeente, of ABP, of verzekering. Soms ook al weleens voor zessen ‘s morgens. Maar het kan ook echt belangrijk zijn. Als je bijvoorbeeld een verhaaltje of gedichtje hebt opgestuurd naar ‘gedichten.nl’, dan ben je toch wel nieuwsgierig. Stel dat het een fijne opbouwende reactie is. Dan slaap je echt net iets beter dan normaal.

mobieltje maatschapp maatschappij afhankelijk

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.7 met 3 stemmen 1.340