Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het Leven is een Boek

Van de week kreeg ik bevestigd wat ik al heel lang wist. Ons leven is niet veel anders dan een film of een boek.
Je speelt je rol daarin en welke rol je speelt weet je in een film wel, maar in een boek niet. De acteur ontvangt het script en krijgt voor z’n rol betaald en weet precies waar zijn rol naar toe is geschreven – klaar duidelijk.

In een boek weten de personages zelf niet hoe ze zich gedurende het verhaal ontwikkelen. Ze weten niet eens in wat voor soort boek ze een rol spelen. Een thriller, een roman, science fiction, horror of oorlogsroman. Meestal beweren schrijvers zelfs dat een karakter zich tijdens het schrijven blijft ontplooien. Ik ga dus gewoon even uit van de roman, het boek waarin de meesten van ons een rol spelen. Want die vergelijking wil ik bij deze maken.

Even ter inleiding van het vervolg, ik ben de drager van een genetische overdraagbare hartafwijking en het UMCG Groningen (een of andere werkgroep) wil daar verder onderzoek naar doen. Dus kreeg ik het verzoek om ook de rest van de familie hierover in te lichten en hun zodoende de mogelijkheid aan te reiken door middel van een eenvoudige bloedtest er achter te komen of ze dragers zijn van dat gen en het onderzoek niet bij mij te laten doodlopen.

Beste man, zei ik tegen de onderzoeker, ondanks dat de - best grote - familie redelijk op een kluitje woont (behalve ikzelf dan), hebben we onderling bijna geen contact. Maar toch, of ik eventueel bereid was om via via de familie in te inlichten. Nou toe dan maar, ik kreeg een brief voor de familieleden toegestuurd en dacht dat ze via mijn zussen of broers, die soms af en toe nog wel contact met ze hebben, het mooi te kunnen regelen. Maar na een poosje dacht ik, het is toch beter zelf een toelichting te geven. Maar ja na zo’n lange poos, 30 à 40 jaar weer contact opnemen? Een beetje eigenaardig.

Dus na diverse afwegingen toch de stoute schoenen maar aangetrokken en er gewoon vol goede moed en brutaal op afgestapt.
Inmiddels heb ik enkele neven opgezocht en ontmoet – heel aardig ze weer even te zien, en zoveel om over bij te praten. De meesten had ik, zoals gezegd, in 30 tot 40 jaar, niet meer gesproken en amper gezien. Een enkele nog op de begrafenis van m’n ouders de hand geschud en sommigen daarvan amper herkend. Een enkele was toen nog heel jong toen zij uit mijn en ik uit hun beeld verdwenen. Zo gaan die dingen nu eenmaal.

Ach, na die ontmoetingen en langdurige gesprekken kreeg ik het gevoel, dat we allemaal een rol spelen in een roman, onze eigen levensroman. Maar ook tegelijkertijd een familieroman. Je ziet en hoort dan hoe bepaalde familieaangelegenheden van meerdere kanten ooit zijn benaderd geworden. Je ziet hoe iedereen zijn eigen visie heeft ontwikkeld en eigen waarheid heeft gevormd. Hoe bepaalde personen een erg bepalende invloed hebben gehad. Hoe bepaalde voorvallen een hele levensvisie hebben beïnvloed en de invloed daarvan soms op de omgang met de rest. Tragisch, verrassend en intrigerend.

De oudere neven lopen richting pensioen of hebben het al een poos. Het is als het ware dat je de ontwikkelingen binnen de familiegeschiedenis vanuit jouw gezichtspunt, als vele puzzelstukjes in elkaar ziet vallen of juist die stukjes die nooit zullen passen, die uit een ander puzzel lijken te komen. Al met al erg fraai en soms dramatisch om te zien hoe een grote familie zich heeft ontwikkeld. Hoe iedereen zijn portie pech en geluk in het leven is tegengekomen. Ach, het is mooi te zien hoe er zich zo vele nieuwe familiebomen ontwikkelen en er steeds weer nieuwe loten opkomen. En hoe er ook een enkele lootjes zijn die zich solitair tot een prachtige boom ontwikkelen of hoe soms eentje vroegtijdig het loodje legt.

Ja, ik heb even een beeld van een grote allesomvattende familieroman mogen bewonderen. Een beeld dat lang niet elk personage in onze roman te zien krijgt of voor ogen heeft. Met al z’n hebbelijk en onhebbelijkheden. Maar eentje met vele vervolgen. Zonder einde voorlopig. Ik heb misschien wel het voorrecht gehad, tenminste zo zie ik het, zoiets als een samenvatting of uittreksel te hebben mogen bekijken. Even voel ik me een soort Coen Verbraak met z’n serie vraaggesprekken ‘in de beste families' met broers en zussen uit diverse families, waarin hij ook de diverse kijkwijzen van de betrokkenen in beeld probeert te brengen.

Echt, ik kan u verzekeren: dit genre, die bovenstaande roman, ook al is het slechts een uittreksel van een oppervlakkige samenvatting, is misschien wel het mooiste type romans dat er is – het staat zo dichtbij jezelf, want je bent er deel van of je wil of niet, en het is zo ontzettend levensecht.

Schrijver: catrinus, 18 augustus 2019


Geplaatst in de categorie: familie

3.5 met 2 stemmen 238



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)