Soms, ben ik het gewoon beu!
Er zijn van die periodes, dan kun je alles, echt alles op mijn bord leggen, ik deal er wel mee. Overal kan over worden gepraat en dat gebeurt ook, over alles, weliswaar ten aanziens des persoons maar in alle redelijkheid kan men me voor de meeste dingen toch wel benaderen. Dat weten ze allemaal. Kennissen, vriendinnen, soms een vriend, alles kan, als eerste moet er natuurlijk staan familie, want die staan op de eerste plaats, maar dat is duidelijk.
Echter soms, dan breekt mijn lusje, mijn touwtje, dan gooi ik fictief de handdoek in de ring, dan zeg ik: tot hier en niet verder, zo ook deze week. Bij het woord vriendschap denk ik aan vrienden of vriendinnen, die je ook weten te vinden als het eventjes anders gaat dan gewoonlijk. Dat gebeurde nu ook.
Natuurlijk heb ik begrip voor de term: ik heb het druk, ben hard bezig maar in dit specifieke geval speelde er meer mee, wilde ik er geen discussie van maken, nog minder wilde ik weer de eerste zijn die de telefoon pakte, noem het kinderachtig daar zit ik niet mee, het zat me dwars, dat er niet gebeld werd, wel kreeg ik een heel naar berichtje in mijn schoot geworpen middels een spelletje wat we beiden via internet spelen.
Daarvan was ik onder de indruk, gaf een reactie en verder niks. En ineens denk ik, ik speel het spelletje niet, geen malheur want er zijn meerdere spelers, waar ik het spel wel mee speel, alleen liet ik haar spelletjes voor wat ze waren. Dat duurde wel geteld twee dagen, als ik vanmiddag een appje op mijn mobiel krijg, of ik soms boos ben, omdat ik het spel niet speel?
Mijn antwoord: hier zat ik op te wachten, boos ben ik niet maar begrijpen doe ik het ook niet. Het contact verloopt normaal vanuit allebei de kanten, meestal eerst een appje, ik bel je zo even, of wat dan ook, maar nu al vier weken niets, op dat ene nare berichtje na dan. Dan valt ook bij haar het muntje, ze begrijpt dat er heel veel fout gegaan is en dat dit aan haar lag, dat klopte ook en ze was bang, dat onze vriendschap daardoor verdwenen was, maar ik haalde haar snel uit de waan, door te zeggen, luister, je begrijpt wat ik bedoel, je bood je excuus aan en dat is prima zo, we hebben het er niet meer over.
Als ik zelf de schuldige was geweest had ik het boetekleed ook aangetrokken, maar het lag niet aan mij, ik was er gewoon, maar werd het beu, steeds maar weer de eerste te zijn, de enige manier om je wakker te schudden was: te stoppen met het spel, als je hier verder niet op gereageerd had, dan was het einde vriendschap geweest, simpel, want je kunt ver gaan, maar niet op deze manier met vriendschap omgaan want die torpedeer je dan!
Zondag koffie?
casema.nlGeplaatst in de categorie: vriendschap
Beu
420
Geef je reactie op deze inzending: