Liefde in het volle licht

Ik ging met je mee, terwijl ik er feitelijk niets te zoeken had. Tussen ons bevochten vonken elektriciteit de strijd op het spanningsveld, terwijl we niet veel zeiden. Maar je ogen spraken boekdelen. Je blikken lieten me zweven. Voor de zoveelste keer realiseerde ik me, dat ik pas nu begreep waar al die boeken, gedichten, liedjes en schilderijen toch al die tijd al over gingen. Wat een dankbaar besef.

Het was in een idyllisch dorpje, dat even goed aan het einde van de wereld had kunnen liggen. De kerk centraal, de huisjes eromheen gedrapeerd. Oude perenbomen. In vogelvlucht niet meer dan een cirkel van gebouwen, ingeklemd tussen uitgestrekte weilanden en verspreide grote stallen. Het was donker, laat en koud. Een heldere nacht.

Na afloop wandelden we een rondje. Je had het, ondanks die dikke jas van je, weer eens koud. We liepen gearmd. Voorbijgangers zouden een verliefd koppel zien, als ze er waren geweest. Maar het was uitgestorven, op een jolig groepje na. Het schijnsel van de lantaarnpalen deed te fel aan. De duisternis lag als een dikke deken over de weilanden, die meteen aan de achtertuinen grensden. Gevoelsmatig niet meer dan een armlengte bij ons vandaan.

We maakten grapjes over dingen die we observeerden. Dingen die alleen jij en ik, zo, zien. De banaliteit van alledag weerspiegeld in een lelijk bord bij een boerenerf. Een oud huis in schril contrast met de zielloze moderne schutting die er omheen stond.

Bezieling. Het woord waar het tussen ons mee begint en eindigt. Mijn tocht naar heelheid. Jij die vanuit je ideeën over evolutie en de primaire driften van ons soort diezelfde heelheid zoekt, maar het anders labelt. Apen zijn we, loyaal aan de groep. Natuurlijk hebben we allebei gelijk. In de natuur zoeken, vinden en ervaren we uiteindelijk allebei die woordloze universele waarheid.

Een beeld doemt op. We staan tegenover elkaar in een bos. Onze handen houden we voor ons, vingers gespreid, onze vingertoppen raken elkaar maar net. Samen compleet en verbonden. We kijken elkaar aan. Wij flowen. Wij stromen. Wij zijn samen zoveel meer dan de som der delen. Het universum lijkt zich te plooien, wanneer wij samenzijn. Sterren stralen harder. De maan werpt een bleek, romantisch licht. We worden opgenomen in iets groters. We vormen een cirkel met de hemel boven ons en de aarde onder ons. Een natuurkracht.

Ik voel je, weet je en adem je. En hoewel het me overspoelt ben ik vanaf een afstandje evenzo gefascineerd door wat hier gebeurt. Is dit een zinsbegoocheling? Is dit een gedeelde illusie? Is het de projectie van iets anders? Is dit ware liefde?

Onze liefde kon het volle licht niet verdragen, dus sloegen we toch maar af. Een steegje in. Een grote hedera en een oud muurtje met ruwe bakstenen. Je kussen zo zoet. Je handen zo koud en liefdevol. Je ogen, zoals altijd, eindeloos. De sterren erin weerspiegeld, terwijl ik je stevig vasthield. Met moeite maakten we ons los.

Achter elkaar aan gingen we over de plattelandsweggetjes op weg, naar huis.

verliefd geheim licht sterren duisternis universum

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 6 stemmen 54