Alleen tijd gaat voorbij

Er waren een paar weken voorbijgegaan, waarin we elkaar niet hadden gezien. Het was zomervakantie, beiden waren we weggeweest. We hadden onszelf wijsgemaakt dat de zomer alle verschil zou maken. Dat het zou veranderen, zou overgaan. Want het kon niet, wij.

Maar jij las in je tentje het boek dat ik je aanraadde. Toen je een tocht maakte door de ongerepte natuur. En ik wandelde in mijn eentje om vijf uur 's ochtends door het heuvelland, met een hart brandend van liefde. Gewoon om het eens te doen, en ja ook om mijn gevoel te uiten, kerfde ik - te midden van vele soortgelijke boodschappen - onze initialen en een hartje met een pijl erdoor op een bankje langs de route. Het was een plek met een prachtig uitzicht. Mijn liefde voor jou vastgelegd aan de rand van een groene vallei. Op een bankje waar ik nooit met jou zou zitten. Ik keek met één wenkbrauw opgetrokken naar mezelf toen ik het deed en schudde meewarig mijn hoofd. Maar ik kon het toch niet laten.

Jij stuurde me midden in die vakantie een ode en het tilde me boven de heuvels uit. Een heuse, echte ode. Ik brak en de tranen rolden uit mijn ogen. Zoveel lieve, mooie, goed gekozen woorden. In mijn hele leven had ik me nog nooit zo gezien gevoeld, als na het lezen van jouw woorden. Ik stuurde je woorden van dank terug. Eerst kort en voor mijn doen ingetogen, want je ode was een afscheid van wat we hadden schreef je. Laatste lieve woorden. En dan zou alles overgaan, immers. Maar twee dagen later liet ik je toch maar weten wat je woorden echt voor me betekenden.

De vakantie zat erop. En er waren weer momenten. Een blik. Een heerlijk gesprek. Ik gaf je een speciale editie van het boekje, dat je in dat tentje las, voor je verjaardag. Een zonnig terras en je knie tegen de mijne op een krappe bank. Onze pogingen om in al die momenten te veinzen dat we vrienden waren, waren achteraf volstrekt absurd. Maar het was onmogelijk en ik wist absoluut niet hoe verder. Het verlangen zo groot. Het overkwam ons. En wat bleek: er ging dus niets voorbij, behalve tijd.

Weer een paar dagen later liepen we samen terug. Een grote parkeerplaats, tussen een nieuwbouwwijk aan het water aan de ene en een maïsakker aan de andere kant. Een zachte bries die vrij spel had in al die openheid en zachtjes om ons heen danste. Een grijs wolkendek, een sporadische zonnestraal. Jij boog af richting je auto. En ik was al bijna bij mijn fiets. Maar ik voelde iets dat sterker was dan mezelf. Het waaide over me heen. Plots riep ik je naam. Je draaide om. De tijd vertraagde, toen we naar elkaar toe liepen. Ik had geen idee wat ik wilde zeggen. Ik heb ook niet onthouden wat we zeiden. Ik weet alleen nog dat we elkaar aankeken. Dat we gloeiden. Ik klemde mijn handen zo stevig als ik kon om mijn handtas, die ik voor me hield. Om je maar niet in je armen vallen. Niet lang daarna gebeurde dat toch. Midden op die parkeerplaats, omhelsden we elkaar, zoals ik nog nog nooit was omhelsd, en nog nooit iemand omhelsd had.

De wereld draaide om ons heen. In mijn hoofd kuste ik je. Maar dat deden we niet. Op iedere vierkante millimeter waar je lichaam het mijne raakte, stond ik in brand. Alles om me heen viel weg. Na wat een paar minuten leek, maar vast een paar seconden was, sijpelde de realiteit langzaam binnen. We moesten door. Ik op die fiets, jij in die auto. We stamelden iets.

Vervuld van vlinders en vol van vraagtekens vervolgden we onze dag.

geheim verliefd zomer tijd

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.2 met 12 stemmen 69