Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het leven is shit

Vandaag was weer zo’n dag. Zo’n dag waarop je wakker wordt en denkt: wat doe ik in deze wereld. Als ik in bed blijf liggen gaat alles ook wel door zonder mij. Niemand die er nut van heeft dat ik besta. Dan draai ik me nog eens op m’n andere zij en doe ik m’n ogen weer dicht.
Als in een film draaien allerlei gebeurtenissen voorbij. Alles is zo gewoon en lijkt zo nutteloos. Weer een dag naar school, weer huiswerk maken, eten en slapen. Dan weer een dag. In de rest van de wereld ellende. Soms komt het wat dichterbij. Maar gelukkig lijkt het de meeste mensen voorbij te gaan.
Als ik m’n ogen dan weer open doe en m’n hand op m’n borst leg voel ik m’n hart krachtig kloppen. Ik ben jong en heb nog een heel leven voor me. Alsof ik daarom gevraagd heb. Alsof ik er zin in heb. Want wat heeft het voor nut? Om weer naar school te gaan, huiswerk te maken, te eten en weer te gaan slapen? Over anderhalf jaar een studie van vier jaar volgen en een baan zoeken. Werken en misschien een partner vinden en dan met pensioen. Dan het bejaardentehuis in en wachten op het einde. Misschien komt dat einde dan al snel. Wanneer ik me waarschijnlijk te pletter verveel maar helaas nog niet dood ben, is er hoogstwaarschijnlijk wel een pilletje dat me van dienst kan zijn…

Om me heen zie ik mensen gelukkig zijn en vrolijk doen. Weten zij waarom alles zo gaat zoals het gaat of willen ze er niet aan denken? Zijn ze bang dat dit dan alles is? Mensen zoeken iets om hun vragen te bevredigen, een religie, een sekte of ze hebben gewoon geaccepteerd dat ze er niet uitkomen.
Maar ik weet het niet en ik kan het niet vinden. Buiten wordt het steeds lichter en een mager zonnestraaltje dringt door de gordijnen mijn kamer binnen. Het is donker binnenin mij en buiten schijnt de zon. Ik weet dat als ik zo blijf denken, alles steeds maar zwarter wordt en steeds verdrietiger.
De kracht van dat magere zonnestraaltje of een zingend vogeltje wint het gelukkig vaak van de zwarte gedachten. Zij zorgen ervoor dat ik toch m’n benen maar buiten het bed sla. Dat ik toch weer naar school ga en huiswerk maak en eet en weer ga slapen. Het verdringt het zware gevoel dat me zo neerdrukt en me zo radeloos en verdrietig kan maken. Maar verdwijnen doet het niet. Eens in de zoveel tijd komt het weer aangeslopen. Dan sla ik m’n ogen weer open en denk ik: het leven is shit.

Schrijver: Daniëlle, 1 juli 2002


Geplaatst in de categorie: overig

2.2 met 19 stemmen 1.548



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Sylvia Schrijen
Datum:
30 maart 2003
Email:
sylvia_schrijenmsn.com
Heb je inmiddels therapie gevolgd of poëzie geschreven? Succes!
Toch nog één vraagje: zie je die shit met je ogen open of dicht?
Naam:
merel
Datum:
4 juli 2002
Email:
beestfeesthotmail.com
ja als je zo gaat denken... Het leven hééft ook geen zin! Probeer er het beste van te maken, want of het nu zin heeft of niet, lol maken met je vrienden, goede cijfers halen, of wat dacht je ervan om op de borst van een leuke jongen te liggen of met hem te knuffelen... Dat is toch heel wat waard! Wat kan het jou nou schelen of het zin heeft of niet? Doe gewoon waar JIJ zin in HEBT!!!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)