Weggegeven geluk

Ik wachtte op een aanraking. Een arm om me heen, iemand die zei dat het allemaal wel goed kwam. In plaats daarvan stond ik huilend te troosten en blind te leiden.
Het kon niet.
Het gebeurde.
En ik, ik smachtte zo verschrikkelijk naar een aardig woord, een lieve fluistering, een zachte hand op mijn schouder of een glimlach.
Ik kreeg niks.
Ik droogde tranen en niemand zag de glans in mijn eigen ogen.
Het kon niet, het gebeurde.
Onopvallend leefde ik door mensen heen. Ik gaf ze al mijn geluk om hun pijn te verzachten. En toen was ik alleen. Alleen met mijn verdriet, mijn angst en mijn woede, want ik had geen geluk meer. Ik had alles weggegeven. En zij, zij namen het aan, gretig, en ze spreidden hun vleugels en stegen op. Ik kon niet meer vliegen.
Met hangende schouders en een gebroken hart keek ik ze na.
En ze zwaaiden en ik knikte en ik schudde mijn hoofd en ik balde mijn vuisten en knikte weer.
Ze vlogen weg, steeds hoger en hoger en dichter naar de zon. En ik zag hun sneeuwwitte vleugels en bedacht dat het mijn veren geweest waren. En ik keek naar mezelf in de weerspiegeling van het water. Ik zag mijn blote schouders en mijn blote armen en mijn blote hals.
Ik had geen veren. Al mijn veren waren weg.
Ik miste de energie om te huilen en had de hoop opgegeven op een glimlach.
Want ze waren opgestegen, en ik stond te kijken naar mijn eigen naakte lijf zonder ook maar wat dons om me warm te houden...
Een zachte stem bracht me bij mijn positieven.
“Heb jij ook alles weggegeven?”
Ik knikte en keek naar de grond.
Hij stak zijn hand uit en raakte mijn schouder aan. Een veertje dwarrelde tussen ons in.
Ik keek op en mijn ogen ontmoette de zijne.
En ik voelde hoe een lichte dons mij begon te bedekken.
En ik glimlachte en hij opende zijn mond en daar was eindelijk de lieve fluistering.
Zachtjes bouwden wij aan nieuwe vleugels, om ook op te stijgen, de zon tegemoet.

vleugels veren geluk veren geluk

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.6 met 45 stemmen 2.380