Jouw web
Je zorgt elke keer weer dat ik me rot voel!
Dat ik woedend ben of depressief, dat ik je wel kan slaan.
En elke keer, elke keer weer trap ik erin… Je bent goed in doen alsof.
Te goed. Je lijkt zo perfect! Te perfect, want ik voel me rot en rotter en nog rotter.
En het is JOUW schuld.
Als ik van een flat zou springen of mezelf onder een trein zou gooien zou jij een grote rol hebben gespeeld in het waarom.
En ik zie hoe iedereen er in trapt! En ik sta machteloos toe te kijken hoe iedereen, net als ik ooit, zich in jouw net gooit.
En ik kan het niet hebben dat ik zo stom ben geweest, en dat iedereen even stom is als ik.
Of doen zij ook alsof? Ben ik de enige idioot hier?
En ik weet het, ik weet het, als ik ook maar het kleinste stapje voorwaarts zet ben ik zo weer verloren.
En ik weet niet wat goed is…
Als ik ook maar het minste woord tegen je zeg, zul je het weer zo weten te draaien dat ik me een aansteller voel en jij te voorschijn komt als de grote held die mij mijn fouten vergeeft.
En ik kan er niks aan doen! In elke ruzie, elk meningsverschil en elke discussie weet jij alles zo te draaien dat het voelt als mijn fout.
En ik WEET dat IK goed zit, dat jij het bent die zijn excuses aan moet bieden, maar het voelt als zelfbedrog want alles wat je zegt is zo logisch en zo verschrikkelijk waar.
En toch zit er ergens een foutje, er moet ergens een foutje zitten.
Maar waar? Ik kan het niet vinden en ik heb geen bewijs!
En ik WEET dat ik goed zit, dat ik gelijk heb, maar als jij je schitterend gevlochten verhaaltjes op me los laat ben ik de schuldige. En ergens klopt het niet, ergens heb je het verdraaid maar ik weet niet waar.
En ik twijfel aan mezelf.
En ik kan mezelf wel slaan, want waarom lukt jou wat mij niet lukt?
En waarom vind jij altijd zo moeiteloos de weg naar de overwinning, terwijl ik me door struikgewas heen worstel en verdwaald raak in het bos?
En ik weet, ik weet, als ik nu ook maar het kleinste stapje in jouw richting zet ben ik opnieuw verloren. Dan lijkt alles wat ik neergezet heb op papier één groot verzinsel, een fantasieverhaal en vreselijk overdreven.
En ik voel me zo rot!
Want ik weet niet of je nou wat fout doet, of ik het inderdaad niet opblaas, of ik geen olifant maak van een mug.
En mijn brein komt in opstand, want ik ken mezelf en zo ben ik niet! Ik denk na, handel naar inzicht en verstand en niet naar zomaar een gevoel of denkbeeld.
Ik ben nuchter.
Maar aan de andere kant zou ik ook van mezelf zeggen dat ik te slim ben om in zulk soort praatjes te trappen en dat ik na twee keer weg zou zijn.
Maar als jij dan de boel sust en het weer zo draait dat je leugens naadloos met elkaar verbonden zijn ben ik weer verloren.
En het zijn geen leugens.
Ergens zit een klein verzinsel of iets wat net niet zo was als jij het me voorhoudt, maar ik kan niet zien waar want het zit ingeweven tussen waarheden en goede argumenten.
Ik ben gevoelig voor redelijkheid en dat zit me soms dwars.
Want altijd weer trap ik in jouw praatjes, en altijd weer klinkt alles me zo logisch in de oren en schaam ik me voor mezelf.
En je bent zo lief, zo verschrikkelijk lief.
En ik haat mezelf terwijl ik dit opschrijf, want het zet me weer aan het denken en ik voel dat ik er WEER in trap, zelfs zonder een woord van jou.
En ik merk dat ik weer denk zoals jij me waarschijnlijk wil laten denken, want ik vind je toch lief, na alles, en sus de boel voor mezelf.
Ik kan je niet doorzien en je bent niet te snappen!
En ik haat je en ik hou van je en je maakt dat ik me zo rot voel, zo verschrikkelijk rot.
En het is zo deprimerend, want ik ben het kleine meisje en ik ben naïef en heb geen kennis van de wereld.
Maar ik ben verdorie niet naïef, en ik heb mensenkennis en ik weet heus wel wat van de wereld om me heen, maar jij maakt dat ik me dom voel en klein.
En ik schaam me voor mezelf.
En ik heb zin om je te slaan maar ik moet me inhouden en geen ruzie met je maken. Want als ik ruzie met je maak, moet ik altijd weer het onderspit delven door dat ene kleine leugentje of verdraaide feitje.
En ik kan huilen en schreeuwen en het verandert allemaal niks.
En ik kan anderen proberen wijs te maken dat ze dit niet moeten doen, dat ze fout bezig zijn, maar ik verwacht een botte reactie te krijgen of juist een luchtige. Want ik zal wel weer jaloers zijn, of er zal niks aan de hand zijn, maar verdorie!
Ik zie het toch en ik ben toch niet blind!
Ik zit al middenin je web en ik schreeuw om te zorgen dat zij die aan de rand staan niet verder lopen, maar ze luisteren niet, ze luisteren nooit!
En nu ik dit opschrijf voel ik me een enorme aansteller.
En ik weet dat ik je dit nooit zal laten lezen, omdat het allemaal weer mijn fout is.
En ik voel me rot.
Ik voel me zo verschrikkelijk rot.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: emoties
web
1.488
Geef je reactie op deze inzending: