Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Uitwaaien

Nog even en ik ben op de plaats van bestemming. De trein mindert vaart en dan ben ik bijna waar ik vandaag zo graag wil zijn. De zon heeft nog geen kans gezien door de grijze wolken heen te breken, maar de weersberichten van gisteren voorspelden een zonnige dag en daar vertrouw ik op. Ik stap uit als de trein stilstaat. Dan ga ik op zoek naar de bus die mij naar Scheveningen brengt.
Als ik daar aankom ga ik eerst op zoek naar een restaurant, want ik heb ontzettend veel zin in koffie en warm appelgebak met slagroom. Het is nog te vroeg voor paling.

Jaren geleden alweer dat ik hier was. Druk stadje veel toerisme. Ik zie een leuk restaurant en ga er naar binnen, ik word ontvangen met een vriendelijk goedemorgen, nou dat belooft wat. Het personeel heeft zijn goede humeur niet thuis gelaten, vriendelijke mensen maken je dag goed. Ik bestel waar ik zin in heb. De serveerster knoopt even een praatje met me aan en hoopt net als ik dat de zon zal gaan schijnen vandaag, dat brengt immers geld in het laatje. Ik knik meelevend. De koffie wordt gebracht met de bestelde lekkernijen, de slagroom is er in een apart schaaltje bij geserveerd, heerlijk niet storen svp ik ga even genieten.

Lekker zo'n dag ik ga me uit laten waaien door de zuidenwind, me helemaal mee laten slepen in alles wat er vandaag op mijn pad komt. Daar kwam ik immers voor. Vanuit mijn stoel zie ik dat het nog vrij stil is op het strand, wel wat wandelaars, de meeste met hun hond. Ze hebben hun windjacks dicht en hoog gesloten. De wind waait hun broekspijpen in wikkelcontouren om hun benen. Een mooi en niets verhullend gezicht. Tegen de natuur valt niet op te boksen. Ik droom een beetje weg en denk aan het prachtige Panorama van Mesdag dat ik een tijdje geleden zag in het Haags museum. Een beeld van Scheveningen rond 1880. Ik zou mijzelf terug willen plaatsen in die tijd en even lang en goed naar alles kijken, maar ik moet het doen met de afbeeldingen op foto's en plaatjes en me voeden met mijn eigen fantasie. Gelukkig ben ik van de generatie die nog vrouwen hebben gezien in klederdracht dus, tot zover kan ik meegaan.
Ik bestel nog een tweede kop koffie voor ik opstap. Mijn gedachten dwalen weer af. Geen boten in het water of op het strand, geen vissers geen huzaren te paard nee, gewoon een hedendaags beeld... maar romantischer? eerlijk gezegd nee. Ik doe vandaag alsof het 1880 is met het Panorama op mijn netvlies. Ik droom mijn dromen. Het is mijn dag. De koffie is in stilte bij mij neer gezet of ik heb niets gehoord, snel drink het kopje leeg en dan stap ik op want ik heb er echt zin in vandaag, wandelen schrijven en wat filosoferen.
Ik loop naar het buffet om te betalen, de serveerster en ik praten nog wat en daarna wensen wij elkaar een rijke dag. Misschien kom ik hier op het einde van mijn wandeling wel terug om wat te eten, want de sfeer en entourage, die veel uit het verleden van het vissers dorp laat zien bevalt me wel.

Als ik buiten sta rits ik snel mijn jack dicht. Uitkijkend over de boulevard bepaal ik welke kant ik het eerst op zal gaan. Links van hier ligt het langste stuk strand dus als ik dat ga, heb ik de wind mee wat ook wel prettig is, vooral nu de zon nog afwezig is. Ik haal diep adem. Onderweg trek ik mijn sandalen uit, dat is wel zo lekker als je op zand loopt. Ik hang ze losjes aan mijn vingers en speel er nonchalant mee. Het zand is droog maar nog wel koud, vooral wanneer je je voeten er wat dieper in wegduwt.
Ik lach om mijn gedachten aan de grootsheid van alles, de horizon de zee zo oneidig en mooi in elkaar overgaand. Ik lach ook omdat deze dag mij tot op heden zo bevalt en wedden dat ze nog fijner wordt! Langzaam trek ik sleepsporen met mijn voeten door het zand, af en toe schep ik wat op de wreven en goochel er mee alsof er een voetbal op ligt. De wereld en al haar problemen bestaan niet voor mij vandaag. Ik zie alleen maar wat mooi is en dat is misschien ook wel de bedoeling van het leven. Weer denk ik aan het Panorama. Het staat voor leven en overleven. Ik ga weer tegenover de zee staan, machtig. Het zeewater is bezig met een uitnodiging, ze kabbelt stilletjes wat aan mijn tenen en daagt mij uit in haar te komen. Dat gaat haar nu niet lukken, maar misschien dat wij elkaar later op de dag nog zullen ontmoeten als het wat warmer wordt.

De zon doet een volgende poging om door te breken en na een paar minuten blijft ze waarachtig staan, ze heeft het gewonnen van de grijze wolken. Een behaaglijke warmte spreidt zich als een mantel over mij en het strand, heerlijk. Ik blijf even staan en met opgeheven hoofd, ogen dicht in haar richting zeg ik, dank u. Ik loop nog even stevig door. De echte warmte moet nog opgang komen en dan zoek ik mij een plekje in de duinen, om het eerste deel van deze dag in mijn dagboek te schrijven voor... later.


Ik richt mijn blik over het water
ze glanst en rolt me tegemoet
herinnering voor later
en
wat het dan nog met je doet...

mijn eerste emmertje
en schepje
kreeg ik aan
het ijsselmeer
en
ook een rood
of,
een groen badpak
maar dat weet ik nu niet meer
herinnering voor later...

herinner ik mij weer.

Schrijver: Christien Damman, 15 februari 2003


Geplaatst in de categorie: jaargetijden

2.3 met 18 stemmen 2.802



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Hedwig
Datum:
1 februari 2004
Email:
koplampbelgacom.net
Mooi...
Ik las het vandaag nà een wandeling. Alleen.
En heb het naar mijn onbereikbare vriendin gestuurd.
Naam:
Suzanne Peters
Datum:
18 februari 2003
Email:
suusjepetershotmail.com
Klinkt inderdaad heel goed, moet ik ook eens doen!
Prachtig beschreven!
Naam:
Helen Josephs
Datum:
17 februari 2003
Email:
helen.josephspandora.be
Heel mooi beeld Christien. Heb ik trouwens ook wel zin in... appelgebak met slagroom en een zee-panorama...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)