Peanutbutter and Jelly

Ze kende hem nog van vroeger, van de basisschool en van zwemmen. Ja zwemmen… Elke vrijdag, van 5 tot 6 hadden zij en Melissa les met hem. God wat waren ze verliefd op hem geweest! Nu ze er over nadacht was het eigenlijk wel zielig geweest, hij was heel verlegen en twee grote meiden hadden hem letterlijk bestóókt… Maar zij was van school veranderd, ze waren elkaar uit het oog verloren. Ook toen bleek dat hij een jaar later op dezelfde middelbare school kwam, deed het haar weinig. Sterker nog, toen ze zag dat hij ook mee ging met de Parijsreis, was ze niet bepaald blij. Nou ja, dat was dus even anders gelopen…

Ze kende hem van de Toneelclub van school. Het duurde even voor ze hem door had, het leek op het eerste gezicht een irritante etter die behoorlijk slijmde bij de oudere meisjes. Dat viel dus tweehonderd procent mee. Ze durfde eigenlijk niet zo goed met hem te praten, ondanks zijn leeftijd, hij was zo boeiend, hij vond haar vast een irritante opdonder. Maar heel voorzichtig maakte ze contact, en ze werden vrienden op een soortement oppervlakkige manier. Ze konden in de aula eeuwenlang met elkaar spelen… hij keek, zij keek, hij keek weer, zodat na een lange tijd zij haar ogen weer kon afwenden. Het was een ingewikkeld spel, maar het was het waard om te spelen.

Ze zat op de vensterbank voor de wiskundelokalen in de oudbouw en keek hoe het plein rustig leegstroomde: de bel was net gegaan. Opeens zag ze hen lopen, met z’n tweeën naast elkaar, met nog een vriend erbij. Het leek wel of er opeens niemand meer op het plein liep dan die drie figuurtjes, en dan de rechter twee nog het duidelijkst. Ze voelde zich al een tijdje niet zo lekker, maar nu werd ze serieus licht in haar hoofd, en ze leunde even tegen het meisje naast haar, die rustig doorbabbelde. ‘Kijk dan!’ schreeuwde het binnen in haar, ‘daar lopen ze, twee mensen die gemakkelijk jouw absolute soulmates zouden kunnen worden, en jij laat ze gaan!!! Je laat ze lopen omdat je niet dúrft! Wees niet zo bang om verliefd te worden want dat word je niet, daarvoor zijn ze niet geschikt, maar hoe ga je daar ooit achter komen als je zo’n ontzettende schijterd blijft!’
Ze ging maar naar huis, want de lichtheid bleef aan.

Ze probeerde verder, dieper, meer contact te krijgen, maar ze waren schuw. Het kwam van haar kant. Ze hadden het duidelijk nog niet door wat voor connectie ze hadden.

‘Misschien heb je ze overschat,’ zei een stemmetje in haar hoofd toen ze een keer wakker werd, ‘misschien was het allemaal jouw illusie…’ Ze kreeg een glimlach op haar gezicht van frustratie. Ze had over de eerste gedroomd. Ze was wakker geworden met het gezicht van de tweede op haar netvlies. Ze had zoveel zin gehad om even met ze te praten, om even tegen ze aan te hangen en ze te helpen. ‘Misschien heb je ze overschat,’zei het stemmetje weer. ‘Misschien was het allemaal jouw illusie…’
Ze klom haar bed uit en maakte haar favoriete boterham: pindakaas en jam. Paste ook zo goed bij elkaar, alleen hadden de pindakaas en jam dat zelf nog niet door…

Schrijver: Roosje Filton, 14 maart 2003

roosje_onlinehotmail.com

Vriendschap

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.9 met 23 stemmen 2.278