Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Loslaten

Ze ligt op sterven. Drie jaar darmkanker heeft haar gesloopt.
Met make-up was steeds veel te verbloemen tot bepaalde hoogte.
Anderen voor de gek houden tegen beter weten in was bijna een dagelijkse bezigheid geworden.
Doktoren en verpleegkundigen hebben haar familie afgelopen dinsdag laten weten dat het tij niet meer te keren is.
De kleur en geur van doodgaan is tastbaar aanwezig in de kamer op de derde verdieping.

Henk kwam het pad naar de voordeur oplopen.

“Het is zo ver Marion, ze hebben mij gebeld. Ze ligt nu echt op sterven.
Ik ga naar het ziekenhuis, mijn zus en papa zijn er al. Denk je dat je het kunt regelen om straks ook naar het ziekenhuis te komen?”

Marion knikte, sloeg haar armen om Henk en probeerde al wrijvend hem moed in te spreken.
Moed het proces van loslaten aan te gaan. Zolang je moeder nog leeft ben jij immers nog kind had zij zich bedacht.
Met zelf de moed in de schoenen, liet ze vervolgens de visite uit om oppas voor de kinderen te regelen.Misschien, heel misschien gebeurde er nog wel een klein wonder en was dit een nare droom waar ze straks uit wakker zou worden.

Twee dagen lang overleefden ze, op en neer rijdend van huis naar het ziekenhuis en terug.
De kinderen die wel wisten dat oma ziek was, stoorden zich niet aan hun gemoedstoestand en kibbelden en zeurden net als alle andere dagen.Als kind is het moment van nu relevant nog niet denkend aan morgen.
De moed om hen al van de hoed en de rand te vertellen had Marion nog niet gevonden.
Het kostte haar zelf moeite het aanbod van haar werkgever aan te nemen.
Vrijaf kreeg ze. Ze hoefde niet te komen werken en mocht vrij zijn om voluit aan het stervensproces deel te kunnen nemen en ook Henk te steunen.
Doodeng, wilde ze dit wel in deze omvang?
Deelnemen vraagt immers: het opzij zetten van je angsten rondom doodgaan.

Aan het eind van die eerste dag vrij realiseerde zij zich echter al de waarde van deze vrijheid.
In alle rust veel nog af kunnen maken, dingen nog kunnen verwoorden naar haar schoonmoeder toe maar ook naar haar man toe.
Een bloemetje neerzetten waar ze zo van hield en haar nagels voorzichtig van lak voorzien.
De muffe geur in de ziekenhuiskamer wordt nu verdreven door een geurige ruiker.
Wellicht ruikt ze nog wel die geuren die haar zo dierbaar waren.
Fijn dat er menselijke bazen en goede c.a.o.afspraken in de kinderopvang bestaan, bedacht zij zich, het is ten slotte haar schoonmoeder.
Typisch voor de kinderopvang, geen onderscheid tussen echt en aangetrouwd te maken in de wetgeving maar het belang van het kind voorop te stellen.

De wekker loopt op de derde dag om half 8 af, gelijktijdig met het rinkelen van de telefoon.
Henk is al beneden.
Een telefoontje zo vroeg in de ochtend, dat kan alleen maar betekenen…….Marion luistert ingespannen.
Nee, niet het ziekenhuis aan de stem van Henk te horen.
Marion bemerkt echter wel spanning en beneden aangekomen, ziet ze Henk trillend in de kamer rondlopen.

“Ik kan er niet bij,” roept hij . “Hoe haalt hij het in zijn hoofd. Ouwe gek! Zijn zoon zei nog neem gerust de tijd hiervoor. Nee hoor, wat zegt die oude man: Je hebt toch ook nog andere familie die bij haar kan gaan zitten.
Moet je nu alweer vrij, vandaag ook al, dat kan toch niet! Oh, ik blijf hier echt niet, Marion, wat een baas!”

Marion, slaat haar armen om Henk, ze wrijft en wrijft, tot ze voelt dat het trillen minder wordt.
“Laat maar los Henk, problemen los je niet op door te gaan touwtrekken met jezelf op dit moment, je weet hoe je baas in elkaar steekt. Zijn eigen vrouw was nauwelijks begraven of hij werkte en zoop zich lam om maar niet te hoeven voelen. Voor voelen moet je een invoelend mens zijn en dat heeft hij nooit geleerd te zijn.”

Marion haalde diep adem, Henk nog steeds vasthoudend vervolgde zij: ”Vergeef het hem, laat je deze laatste momenten niet afnemen. Concentreer je op het begeleiden van je moeder en je vader en een leven zonder haar. Laat dit telefoongesprek maar los.
Waardig afscheid nemen is belangrijker dan welke mensonterende opmerking dan ook van een stuk onbenul dat zich je baas noemt.”

Door zijn tranen, dit keer van boosheid en gekwetstheid heen, vulde Henk haar aan: “Ja het staat zwart op wit gedrukt in mijn contract dat ik als drukker werk voor een stuk onbenul, winnaar van de prijs: De gouden eikel.”
Henk moet om zijn eigen uitspraak lachen. Hij kijkt naar buiten.
De lucht toont donkere wolken maar een zilveren randje loopt om een iets lichter stukje wolk.
De zon probeert ook op deze dag, zo vol van misère door te breken.
De kinderen komen de trap af roepend om thee en een boterham.

Het gaat hem lukken, zeker weten. Met de jeugd binnenkort aan het roer binnen het bedrijf, zal zijn toekomst na nu, er anders uitgaan zien.
Loslaten en alle ballast achterlatend die je zelfvertrouwen en respect ondermijnt.
Loslaten en die keuzes maken die goed voor jezelf zijn.
Deze baas zal in die toekomst een eikel blijven, zonder Henk als werknemer.

Schrijver: Annemieke Steenbergen, 15 mei 2003


Geplaatst in de categorie: overlijden

3.7 met 26 stemmen 3.081



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)