Het spijt me

Ik ben ervan overtuigd dat het zo beter is. Yoshua is dood, net als mamma en pappa. Ik heb ooit gezworen dat ik het mezelf nooit zou vergeven als hij dood zou gaan. Ik had met hem mee moeten gaan die stormachtige winteravond toen hij vertrok. Het is iets wat ik mezelf nooit kan vergeten. Aquila is gelukkig bij zijn vader in Portugal en komt vroeg of laat wel een leuk meisje tegen. Niemand heeft hem ooit verteld van mijn zwangerschap. Yoshi is nog klein en al door Alex en Yolanta in hun hart gesloten. Hij zal een gelukkig leven krijgen in dit oude huis bij de kust. Het huis dat voor mij altijd een veilige haven is geweest, maar me nu niet meer kan redden van mijn problemen. De enige mensen die me écht zullen missen zijn sterk en ik hoop dat ze zoveel van me houden dat ze mijn beslissing kunnen accepteren, hoewel ze het misschien niet kunnen begrijpen. Yoshi zal kun de kracht geven door te gaan, een kracht die ik niet uit mijn zoon kan putten. De wind is scherp en lijkt me terug te duwen van de rand, maar ik worstel me ernaar toe met een energie die me zelf verbaast. Weigerend naar de diepte te kijken werp ik een blik naar de bewolkte lucht die boos op me lijkt te zijn. Regendruppels die opeens beginnen te vallen vermengen zich met de tranen die over mijn wangen glijden. Dan sluit ik mijn ogen. Het spijt me. Mijn leven is op. Ik kan niet meer, ik haat het elke dag op te staan en weer te doen alsof het allemaal niet zo erg is. Elke keer een glimlach op mijn gezicht te toveren als iemand bezorgt naar me kijkt. Het spijt me. Ik voeg me bij de vallende regendruppels die in naar beneden vallen, in de diepte. Het spijt me.

zelfmoord

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.5 met 11 stemmen 2.550