MISVERSTAND
Het is inmiddels iedereen al genoegzaam bekend dat de werkelijkheid de fictie overtreft. Wellicht horen Sinterklaas, de kabouters, de elfjes en andere legendarische sprookjesfiguren dan ook juist tot de werkelijkheid. In welke droomwereld leeft ieder van ons? We hebben allen een verschillende, niet? En niet alle dromen kennen een “happy ending”!
Maar wie niet onder ons heeft al een sterk verhaal, als ongelooflijk bestempeld, als waarachtig moeten ervaren. De gevallen zijn legio. Ik durf er geen één aanhalen om niet verweten te worden hoe weinig origineel het nu wel lijkt. De lezer heeft zeker nog sterkere tabak in huis.
Zo kunnen misverstanden ook al eens aanleiding geven tot een sterke en waarachtige anekdote.
Mei 1968. Terwijl zowat overal in de wereld “wat” te gebeuren staat, reizen Paul en Christine (we heten haar P & C) naar Engeland met de mailboot. Hun vrienden, Joyce en Malcolm, wachten hen op in Dover. Dezen hadden een uitstap gepland naar Bournemouth met de trein (in het zuidwesten van Engeland, prachtige stad met ruime parken, veel groen en ook een immens strand. Méér dan 10 km.) De excursie werd besloten met een “ritje” op zee in een speedboot. Dat werd geen meevaller want hoe glad de zee ook leek, het bleek eerder een hinderlooppiste te zijn. Herhaaldelijk bonkte de bodem van het snelle vaartuigje hard, zeer hard tegen de waterspiegel aan. Kwaad opzet van de schipper, stellig!
Ze hebben het overleefd maar waren niettemin erg door elkaar geschud en kletsnat door het opspattende water achteraan de boot.
De schipper Joseph had er duidelijk pret in en gniffelde met zichtbaar genoegen. Daar hij blijkbaar niet op nieuwe klanten stond te wachten had hij geen bezwaar om een glaasje mee te gaan drinken in the pub nearby: St. George.
Hij was blijkbaar DE man van het café. Iedereen begroette hem hartelijk. Joseph bleek achteraf een praatvaar te zijn. Had ook veel beleefd in de oorlog. I was in “Dunkirk” too! Bleek ook niet gespaard van tegenslagen. Zo verloor hij vier jaar geleden zijn tweeling broer John op dezelfde dag dat zijn oude visserssloep verging, vertelde hij het gezelschap in zijn typisch Engels dialect. – P & C konden amper volgen. – Een paar dagen nadien spreekt een vriendelijk oud dametje hem aan en denkt dat hij, Joseph, diens tweelingbroer John is. Ze vond zijn verlies vreselijk en voelde diep met hem mee.
Joseph dacht dat zij het had over zijn boot en antwoordde haar ongeveer als volgt: Ik ben in feite blij dat ik ervan af ben. (In het Engels is a boat een she, niet? Vandaar, ter verduidelijking ook, de misschien niet correcte vertaalde weergave van het gesprek) Ze was slecht van in het begin. Haar onderste was geheel rot en ze stonk naar oude dode vis. Voortdurend verloor ze water, vanachter had ze een ferme deuk en daarbovenop een groot gat aan de voorkant. En iedere keer dat ik haar gebruikte werd het gat groter en ze lekte nog meer.
Wat haar finaal de doodsteek heeft gegeven, is, denk ik, toen ik haar heb verhuurd aan vier mannen die er een goed weekendje wilden mee passeren. Ik had hen nochtans gewaarschuwd dat ze niet in goede staat was maar, hoe dan ook, ze wilden haar per se en betaalden zonder morren. Maar ongelukkig genoeg wilden ze er met zijn vieren tezelfdertijd tegelijk in. Uiteraard brak ze in tweeën.
En zei Joseph langs zijn neus weg, dat oud vrouwke viel plots in mijn armen in zwijm. Ik verschoot me dood. Pas later heb ik vernomen dat het een misverstand was tussen ons beiden.
Waar de Engelse gastheren in een bulderende lach schoten, keken de Vlamingen P & C sip voor zich uit niet direct vattende what’s all about.
3/12/2003
skynet.beGeplaatst in de categorie: overlijden
MISVERSTAND
3.925
Geef je reactie op deze inzending: