Parijse Roomsoes

Vandaag stond ik bij het gebakkraampje op het winkelcentrum. In de etalage lagen van die dikke vette overheerlijke Parijse Roomsoezen, moorkoppen, verrukkelijk.
Ik bestelde er een en borg net mijn portemonnee op toen ik de jongen achter mij hoorde zeggen: “Hetzelfde graag.”
Ik draaide me om en staarde naar hem.
Ik hou van mensen die zeggen ‘hetzelfde graag’. Het schept een band, eventjes zijn jullie allebei geen niemand meer en hebben jullie samen stiekem een kort verbond gesloten, want jullie nemen hetzelfde. Je neemt niet toevallig allebei een Parijse Roomsoes, nee, jullie nemen hetzelfde. En door te zeggen dat je hetzelfde wil als de persoon die voor je staat erken je voor een moment zijn bestaan en zijn aandeel in het op gang blijven van de wereld. Het klinkt bijna vriendschappelijk, het is een verborgen liefdesverklaring zonder dat je elkaar aankijkt.
Ik bleef twee volle secondes staren. Hij beantwoordde mijn blik niet, maar dat hoefde niet, want het verbond was allang tot stand gekomen. Eerst was het mijn gebakje - nu hij hetzelfde had, deelden we samen twee roomsoezen. Wat hield ik van deze jongen! Hij durfde te onderkennen dat hij mij gezien had, dat ik niet zomaar een niemand in de Stroom der Onbekenden was. Want stel nou dat iemand dacht in mijn ogen te zien dat ik schijnheilig en achterbaks was, of dat iemand vond dat ik ontzettend onbeleefd en krenterig was door slechts één, simpel gebakje te kopen of dat iemand mijn jas niet mooi had gevonden. Dan zit je toch maar, staande in de rij achter mij, met een probleem! Want zeg jij ‘hetzelfde’, dan geef je toe dat je me gezien hebt en eigenlijk vindt dat er niks mis met me is. Je trotseert meningen van voorbijgangers en anderen in de rij, je deelt twee woorden, een seconde van je leven, met mij! Het achterbakse, krenterige meisje met de lelijke jas!
Ontzettend dapper vind ik dat, en erg aardig, want je snapt dat het niet goed is voor mijn ego als iedereen maar negatieve gedachten over mij heeft.

Zou je nu gewoon zeggen “Een Parijse Roomsoes alstublieft” terwijl ik die net ook nam, dan getuigt dat van arrogantie en van het feit dat je liever alleen op de wereld bent. Het scheelt namelijk twee woorden, en waarom zou je twee extra woorden uitspreken als je dat even makkelijk niet kunt doen? Het scheelt de helft van alle bewegingen en spiersamentrekkingen en gedachten en energie die het je kost om te vragen om zo’n heerlijke Parijse Roomsoes. De helft! Bewust draai je je om, wijs je me af en weiger je mijn wanhopige roep om eendracht te beantwoorden.
Boos kan ik daarom worden, maar vooral verdrietig. Want - waarom doe je dat nou? Dan ben ik in zo’n goed humeur, bestel ik vol trots en ongeduld zo’n heerlijke moorkop en dan denk jij meer waard te zijn dan ik, ontken jij verdorie mijn hele bestaan door twee woorden extra uit te spreken! Een beetje vriendschap en verbondenheid in deze maatschappij is wat we nodig hebben! Maar daar sta jij met je Parijse Roomsoes, en ik met mijn Parijse Roomsoes. Ik heb hetzelfde, maar ik kan moeilijk een verbond met mezelf sluiten.
Tja, en dan fiets je naar huis, maar zo vrolijk als daarvoor en zo smakelijk als eerst worden jij en je roomsoes natuurlijk niet meer, als je net ontdekt hebt dat het iemand die net twee centimeter van je af stond om het even is of jij bestaat of niet.

Soms zeg ik maar ‘hetzelfde graag’ als ik een Parijse Roomsoes wil en de klant voor mij een appelflap kocht. Want, kom op. Een beetje verbintenis is nodig in deze maatschappij, daar heb ik zelfs mijn Parijse Roomsoes voor over.

Schrijver: Suzanne Peters, 15 januari 2004

suzannepetershotmail.com

roomsoes gebak gebak

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.2 met 11 stemmen 1.670