Hoogzomer

Zij zat aan het raam. De gordijnen waren half dichtgetrokken. Zo kon ze de zomerzwoelte buitenhouden. Als ze het rolluik van het raam achter naar beneden liet, konden voorbijgangers haar silhouet niet meer ontwaren. Maar de kier maakt dat Hannah hen kan zien langslopen. Gearmde stellen in stilte met het juk van de zomer op de schouders, de meeste duo's in duel. Zij hoort ze niet ondanks het enkelglas. Hun lichamen verraden hun verhaal.
Hannah was niet gespaard gebleven door het leven. Schoorvoetend waren haar gezette passen geweest. Het waren de anderen die haar gemaakt hadden tot deze Hannah Zalm. Eenrichtingsverkeer, mee in de stroom: midden in de kudde tot een grenzeloze einder lopen. Zij houdt ervan in de veilig afgebakende voorkamer te zitten. De velours wanden stralen enige warmte uit in de verder koel gehouden ruimte. Alsof ze willen zeggen: "Hannah, we zijn er voor elkaar." Ook het rozet kijkt haar trouw aan. En edele muziek vult enkele van de leegtes die zij dagelijks ervaart. Nee, ze heeft geen nood aan zelfconfrontatie. Niet de droge handen voor het gezicht hebben. Zij ziet teveel als zij haar ogen sluit. Niet meer te stuiten en onkanaliseerbare herinneringen dringen het herenhuis binnen langs toegetrokken overgordijnen en afgesloten deuren. Het licht dempt als het duistert. Hannah, waar ben je? Met ouder worden weet zij precies hoelang een avond in haar korte jaren duren kan. Een venster op haar verleden, haar heelal. De schemerzone als het licht zijn kracht verliest beangstigt haar. Dan gaat zij wel eens op bed liggen, het hoofd onder de dons geduwd totdat de avond goed en wel is ingevallen. Jezelf vergeten.

"Hannah, zet de schakelaar om!"

Zij wandelt door het park. Het voorzichtige en geritmeerde geruis van het gebladerte is een constante, het circuit een zekerheid. Concentrisch denken. Thuiskomen binnen de cirkel.

Schrijver: Sylvia Schrijen, 29 januari 2004

sylvia_schrijenmsn.com

Hannah cirkel leven cirkel leven

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.4 met 23 stemmen 2.155