Waarom?
Het was woensdagavond. Mijn jongste zusje (15) was bij mij op visite. Het was gezellig. Ze woonde op een begeleid-kamer-project en moest om 21.30 thuis zijn. Mijn man bracht haar even thuis. Toen ze weg ging gaf ze me een kus en zei: "doei lieffie, tot vrijdag."
00.15u De bel gaat? De bel? Zo laat, wat is dit? Het is mijn moeder: "Je zusje ligt in het ziekenhuis, het is heel erg, kom zo snel mogelijk daar naartoe!" En weg is ze....
Ik ga naar de wc, ik snap het niet, mijn man staat al aangekleed. "Kom joh, we moeten gaan!!!" Ik voel dat het echt erg is, en we rijden snel naar het ziekenhuis. Daar krijg ik de schrik van mijn leven.
Mijn zusje heeft zichzelf opgehangen in haar slaapkamer... Ze leeft nog wel, maar de artsen vertellen ons dat het eigenlijk de machines zijn die haar in leven houden. Het is te laat.
Vrijdag wordt ze officieel dood verklaard. Hersendood..
Het dringt nog niet tot me door. Ik snap het niet maar toch ook wel. Ik heb nog 3 zusjes, en 3 broertjes.
We moeten verder, ook mijn ouders.
Maar hoe???
Geplaatst in de categorie: overlijden
zelfmoord
2.622
Geef je reactie op deze inzending:
Ik wil ermee zeggen dat je als ouders soms machteloos staat in een situatie waarin je kind op dat moment verkeerd,en de instanties geven dan aan dat je kind het beste af is met een kamertraingsproject. Maar ik zag mijn kind onderuit glijden en ben blij dat ze weer bij mij is. Anders gezegd is het niet altijd verstandig om je kind naar een project te sturen. Maar nogmaals dat heb je vaak niet zelf in de hand.
Ik heb altijd gedacht dat als mijn kind echt van mij heen zal gaan,ik hier machteloos tegenover zal staan.
Maar nogmaals wens ik jou en de familie het
allerbeste toe. En ik vind het heel erg knap van jou dat je het uit via deze persoonlijke brief.