bron
Het was een windstille nacht. Zo een, waarin je van alles hoort wat je anders niet hoort, omdat het minste zuchtje wind steevast een zacht geruis teweegbrengt in het bos.
Hoewel windstil en in volle lente, besloot een boom toch ergens een van zijn bladeren te laten vallen. Het blaadje, klein, groen en bang, dwarrelde hulpeloos naar beneden en belandde op het mos, op een plaats waar sporen lagen van een paddestoel.
Net onder dat blaadje lag één spoortje dat was beginnen te groeien. Het groeide en groeide en al gauw werd het blaadje omhooggestuwd. Was het van de schrik of van de kilte? In ieder geval krulde het blaadje, aldus een mini-kelkje vormend.
Zo bleef de paddestoel twee dagen groeien en het blaadje, door zijn kelkvorm, verzamelde het ochtendlijk dauw. De derde dag scharrelde een roodborstje rond in het mos, op zoek naar twijgjes. Het was al vroeg uit de veren en kreeg dorst. Plots ontdekte het vogeltje de paddestoel, zeker twee keer zo hoog als hijzelf. Hij vloog op en ontdekte het blaadje met het frisse water. Hij floot van plezier en laafde zich aan die verkwikkende bron. Het roodborstje vond het zo een prachtige vondst dat het zijn ontdekking aan iedereen meedeelde. Het bleek een onuitputtelijke bron, gevuld met het lekkerste water uit het hele bos. Iedere vogel uit het bos kwam heel even nippen om te proeven: ze waren het allemaal eens dat dit een goddelijk drankje was.
Door het getrippel van de duizenden vogelpootjes dag na dag op het mos, werd de plaats rond de paddestoel drassig en alras was er een verlaging waar te nemen. Omdat het grondwater daar nogal dicht tegen de oppervlakte aan stroomde, ontstond er na een tijdje een klein vijvertje. Het getrippel en gekwetter van die bonte menigte begon de aandacht te trekken van de andere bosbewoners. Nieuwsgierig kwamen de konijnen een kijkje nemen, in hun spoor volgden de egels, de hazen en de dassen. Het vijvertje werd groter, het water dieper en de grotere dieren kwamen er nu ook hun dorst lessen. Ze volgden allemaal het platgetreden pad van hun kleinere voorgangers. De reeën, de everzwijnen, nu en dan een wolf en zelfs de beren kwamen op bezoek!
Het paadje werd een pad, een geul bijna. Het vijvertje werd een ven en toen de bron opwelde, begon het overtollige water via de ontstane geul zich een weg te banen door het bos. In den beginne was het een onooglijk straaltje water, maar de voortdurende toevoer zorgde ervoor dat het al gauw een heuse beek werd. De beek, zich geduldig een bedding afkalvend, stroomde gestaag verder in afwachting van een eigen identiteit…
Jaren gingen voorbij en het beekje was uitgegroeid tot een metersbrede stroom van woest stromend, helder water, zich verenigend met andere rivieren om uit te monden in de Mare, de zee.
Eeuwen vergleden en op de plaats waar ooit een boom besloot zijn blaadje te laten vallen, staat nu een toren uit massief ijzer, zeker 300 meter hoog en fel verlicht. Geen mens weet hoe die rivier ooit echt is ontstaan en de paddestoel en het blaadje konden nooit bevroeden wat zij ooit begonnen zijn.
Nu hebben mensen er bruggen over gebouwd waar verliefde koppeltjes dromend over het wateroppervlak staren. Ze voelen een vage magie en als ze die toren in de verte zien, badend in het licht, voelen ze iets van een allesomvattend bewustzijn. Heel even hebben ze het gevoel: hé, dat ken ik, ik ben hier al geweest… . Maar de cellen van hun lichaam, opgebouwd uit de aardse grondstoffen, deel uitmakend van de hele kringloop, herinneren zich de bossen, een boom, een blaadje, de paddestoel, de vogels en dassen en beren… En als ze naar die ijzeren toren staren, die op de plaats staat waar ooit een roodborstje van verrukking aan het zingen sloeg om die lavende bron, dan tintelt hun lijf van de atomen en moleculen in hun lichaam die ook even eer willen bewijzen aan datgene waar ze ooit ook deel aan hadden.
Hoe groots is de geest, groots in schepping en groots in vergetelheid… .
belgacom.netGeplaatst in de categorie: natuur
bron
1.463
Geef je reactie op deze inzending: