Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De avond

We stappen de donkere kamer in. De ruimte is onherkenbaar..de eens zo keurig opgeruimde kamer is verdwenen. De open haard, schilderijen, witte tapijten en donkere tweezitbanken hebben plaats gemaakt voor een rokerige ruimte vol mensen. Aan de ene kant zitten mensen, totaal van de wereld en weggezakt in diepe, zachte, donkergroene banken, een drukke discussie over het ontstaan van het zonnestelsel te voeren. Tegen de achterwand zitten op de grond en staan de nieuwelingen, met hun ruggen tegen de radiatoren en zichtbaar onder invloed van hun eerste joint, waar ze geen raad mee weten en stuntelig tussen duim en wijsvinger vastknijpen. Links, op de plek waar eens de smetteloze keuken was, ligt een geïmproviseerd dansvloertje waar niemand gebruik van maakt, met uitzondering van een jongen die gefascineerd naar de knipperende gekleurde lichtjes staart. Overal staan lege en aangebroken flessen sterke drank. Buiten in de tuin staan twaalf mensen luidruchtig Twister te spelen, en in het midden van de kamer staat een gigantisch bed. Direct besluit ik dat dát mijn plek wordt voor die avond. Ik plof op bed neer en besluit zo gauw mogelijk van de wereld te raken. Dave, die zonet nog bij me was, krijgt enkele bekenden in het oog en is plotseling verdwenen. Dronken meisjes, op school beschaafd en braaf, vallen in de armen van ongeschikte geliefden. Twee jongens staan te zweven, zonder besef van de wereld om hen heen. Een Mooie Jongen helpt een Mooi Meisje overeind en loodst haar naar buiten. Verliefdverliefd. Ik draai me op mijn rug en steek mijn eigen genotsmiddel aan. Harde muziek schalt door het huis terwijl ik de rust mijn lichaam voel betreden. Ik sluit mijn ogen en geniet. Wat is het weer lang geleden, ik heb het gemist. En niemand, nee niemand die me dit afneemt. Dit is mijn avond. Het matras beweegt, en wanneer ik mijn ogen open zie ik dat ik gezelschap heb gekregen. Een voor mij op het eerste gezicht onbekende jongeman heeft plaatsgenomen aan de andere zijde van het bed. ‘Hoi meisje’, begroet hij me. Ik neem de tijd om hem in me op te nemen. Lang. Blond. Knap. Hij komt me vaag bekend voor..maar waarvan..mijn hoofd is even niet helder genoeg... Tot het me te binnen schiet. ‘Rudi, lang niet meer gezien jongen, hoe gaat het met je?’ Even staart hij me aan, alsof hij mijn woorden tot zich door moet laten dringen. Het druggebruik laat hem duidelijk niet onaangetast. Onder zijn grote ogen zijn diepe, dikke roodblauwe randen verschenen en hij maakt een verzwakte, afgepeigerde indruk. Wanneer er een bundel licht over zijn gezicht schiet, zijn zijn ingevallen wangen even zichtbaar. Hij grijpt naar zijn broekzak en vist er een roodgevlekte zakdoek uit. ‘Goddomme, Rudi’. ‘Het spijt me Julie, ik kan het niet..té veel ellende meisje, te veel ellende voor mij. Rust wil ik..rust.’ Hij snuift zich letterlijk nog eens kapot. Zó vaak heb ik hem gewaarschuwd. Een niet afhoudende bloedneus. Ik zie hem voor mijn ogen wegzinken. Hij draait zich op zijn buik, en steunend op zijn ellebogen vraagt hij om een trekje. Ik sta het hem toe, steek zelf een nieuwe op en ga met mijn rug tegen het voeteneind van het bed zitten. Zijn armen zijn afschrikwekkend. De sporen van vele naalden verwoesten zijn eens zo krachtige armen, welke zijn afgenomen tot dunne, krachteloze ledematen. Een nieuweling en een debater hebben elkaar gevonden en staan uitbundig zoenend tegen de muur. Even later verdwijnen ze richting de slaapkamers. Dave komt terug en heeft duidelijk zijn shots gehad. Hij is driemaal zo actief als hij was, en laat duidelijk merken dat hij meer wil. Hij neemt ruggelings plaats voor me, tussen mijn benen en leunt naar achteren. Zijn gewicht drukt op me, maar het hindert niet. Vanavond niet. ‘Waar denk je aan?’ Waar denk ik aan. Ik denk niets. Ik voel niets. Lekkerlekker. Heerlijk. ‘Heerlijk’, zeg ik. ‘Mooi’, antwoordt Dave. ‘JulielieveJulie’, weet hij nog uit te brengen. Dan zwijgen we. Genieten van het moment. Mijn telefoon gaat. Met veel gestuntel krijg ik hem uit mijn zak, klap hem open en vergeet wat ik ook alweer ging doen. Prachtige lichtjes schieten voor mijn ogen heen en weer. Fascinatie. Dave’s geur vermengt zich met de mijne. Jasmijn. Satijn. Ambrozijn. Rozemarijn. Genieten. Ik sla mijn armen om Dave’s nek. Rudi is verdwenen. Waarschijnlijk op zoek naar een nieuwe dosis. Ik geef hem nog anderhalve maand. Mijn gevoel zegt dat niemand hem meer kan helpen, zijn lichaam kan niet meer met of zonder de dagelijkse dosis. Anderhalve maand. Dan zal het over zijn.
Om half vier wil Dave gaan. Ik heb nog geen zin om te lopen, ik geniet nog wat na. Dave tilt me op en zet me achterop zijn fiets. Ik omklem zijn lichaam en laat me meevoeren. Thuis nemen we afscheid en binnen enkele minuten lig ik in bed. Mijn telefoon gaat. Weer. ‘Oh sliep je al. Ja sorry, ik leg neer.’ Ja, die kwestie ook nog. Nu even niet.

Schrijver: Juliette, 3 oktober 2004


Geplaatst in de categorie: overig

3.6 met 15 stemmen 1.431



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Robert
Datum:
4 oktober 2004
Email:
shockersincontrolehotmail.com
Prachtig stuk, ik hoop snel meer van je te lezen!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)