De Bladhark

Annika vertelde haar leerlingen over haar lerares Mara, die op een dag bij Arimasatu de prinses van Girogengen kwam. De prinses was erger nieuwsgierig naar wijsheid en na de gastverplichtingen, vroeg zij de geleerde: “Wat is van al mijn rijkdommen de verstandigste aanschaf?” Daartoe liet ze Mara haar schatkamers zien. Mara keek er wat keurend rond en zei toen: “Hier is niets bij, maar u heeft in uw bezit wel hetgeen wat wijs is”.

Het was november en de bladeren waren van de kersenbomen gevallen. Mara bracht de prinses naar buiten in de tuin naar het tuingereedschapschuurtje. Daar verklaarde Mara: “Hier is het dan. Wijsheid ligt in eenvoudige dingen”.
Arimasatu begreep het niet en Mara wikte even en zei: “Dan leg ik het u anders uit. Ga naar het gazon en begin de gevallen bladeren op te ruimen. De prinses begon de bladeren op te rapen en Mara nam ondertussen vanuit het tuingereedschap de bamboe bladhark en zette die tegen het schuurtje. Na een tijdje raakte Arimasatu vermoeid. Ze kreeg pijn in haar rug en koude vingers. Ze schoot nog weinig op ook. Begerig keek ze naar de bladhark die verleidelijk tegen de schuur stond. “Goed zo”, zei Mara tegen de prinses toen ze moegeworden was, “neem nu maar de bladhark en ondervind wat wijsheid is”. Arimasatu nam de hark, begon te harken en in korte tijd had ze een berg blad bij elkaar geharkt. Het werk plezierde haar. Het gekras over het gras en het zachtjes kraken van het bamboe klonken haar heerlijk in de oren. Toen ze klaar was, vroeg ze Mara: “Wel, dat was aangenaam, maar waarom een bladhark?”. Mara antwoordde: “Dat is de wijsheid: het juiste ding op de juiste tijd. Nu is het herfst. Nu ligt er blad. Met alleen maar schatten ruim je niets op, met alleen je zelf schiet je niet op, maar met het juiste op de juist tijd, komt verstand waar het moet zijn”.
“Ik begrijp”, zei Arimasatu en boog diep voor haar lerares. Onder de indruk van deze les, liet de prinses in het vervolg elke herfst het gazon met bladharken schoonharken als het blad gevallen was. Daarom werd haar paleis beroemd, niet om haar schatten en praal, maar om haar bladharken. Elke novembermaand kwamen wijsheidszoekers om te zien hoe de sierlijke dienaressen met de zachtkrakende bamboeharken het wijze woord vorm gaven”

Op een dag besloot Annika daarom zelf eens het paleis van Arimasatu te bezoeken om haar leerlingen de bladhark te laten zien. Toen ze er aankwam, trof ze tot haar schrik een grove jongeman met een lawaaiige bladblazer, die plomp over het gazon rondstampte. De leerlingen keken haar vragend aan, maar Annika was sprakeloos door dit lawaai, dat haar denken leek te verdringen.

Later sprak ze erover met de beheerder van het paleis en deze zei: “Ja, de tijden veranderen. Nu hebben we bladblazers”
“En de bladharken dan?”
“O, die hebben we ook nog. Dat doen we op zondag voor de toeristen. Kom maar mee. Ik laat ze jullie zien”
De beheerder nam Annika en haar leerlingen mee naar het tuingereedschapschuurtje. Daar stonden de bamboe bladharken gebroederlijk naast een andere bladblazer en een elektrische kantjesmaaier.
Annika keek stil naar de harken, terwijl de blazer achter hen op het gazon vrolijk doorronkte. Ze raakte een van de harken aan en meende: “Misschien hadden de wijzen vroeger gemakkelijker, toen er nog weinig te kiezen viel”.
Tegen haar leerlingen zei ze: “Zie dan, hier het verstand. Nu in een schuur, soms in mensen”.