TUINHANDIGHEIDJES
Mijn man houdt van ronkend tuingerief.
Brommend, sputterend en daverend tuinmateriaal bekijkt hij met dromerige jongensogen.
Opper ik het idee om misschien nog een klimroosje te plaatsen achter de gebogen beukenhaag: een klimroosje dat eventueel zal geleid worden langs metalen palen en stalen kabels, gegarandeerd begint hij de hoeveelheid betonmix uit te rekenen om de palen te verankeren.
Droom ik van een groot prieel, maar twijfel ik omdat het naar mijn idee wat overdreven overkomt in de tuin, hij zal enthousiast mijn twijfels van tafel vegen.
‘Ik zal eens vlug de boel opmeten en de zaak op schaal uittekenen’, stelt hij dan voor.
Hij is een doe-het-zelver in hart en nieren.
Ook snoeien met de kettingzaag maakt voor mijn man niks uit.
‘Ik ga de knotwilgen snoeien. En als er nog tijd over is, ga ik de wilgenstruiken aan de zijkant een klein beetje inkorten zodat het pad langs de compostbakken terug begaanbaar is.’
Volgens mij is het pad langs de compostbakken zonder moeite nog best te betreden.
‘Maar als de groei er in zit, dan is binnen de kortste keer de weg versperd’, is zijn argument.
Als het werk gedaan is, zal hij steeds de ganse grote tuin nog eens doorlopen met de zaag in aanslag. Steeds houd ik mijn hart vast, want hier en daar komt hij waarschijnlijk nog takken tegen die als boter kunnen doorgesneden worden.
Verhakselen, cirkelzagen, bosmaaien, grasmaaien, hagen scheren, bladzuigen, timmeren… Hij doet het allemaal met plezier!
Als er maar een beetje mechaniek bij te pas komt, is het oké. Steeds probeert hij me warm te maken om nieuwe tuinhandigheidjes aan te schaffen. Zo wilde hij - enige tijd geleden - het onkruidprobleem in het grindpad oplossen met de aankoop van een onkruidbrander.
Ik heb het uit zijn hoofd gezet.
Ronkend, daverend, sputterend of brommend, tot daartoe. Maar niks ‘zwoevend’ in de tuin. Geen steekvlammen, hoe klein ook, langs de borderranden.
‘Ja maar, die steekvlam is gedoseerd’, trachtte hij nog.
En dat, dat vind ik juist verdacht aan die toestellen. Ik vermoed dat er zelfs een bijhorend knopje aanzit om het ‘zwoeven’ een extra puls te geven.
Mijn man beweert voluit van niet. Ik moet er niets van weten. Zelfs een gewone ‘zwoef’ met ingekapseld vuur is voor mij verboden. De verleiding is veel te groot om met zo’n ding voortdurend alles in de vlam te zetten.
Hoe zou u zelf zijn wanneer een volwassen paardebloemrozet u tergend toegrijnst, juist tussen grindpad en betonplaat, zo vlak naast de borderrand waar de enige witte digitalis van de tuin staat? En de volumineuze paardebloemrozet leunt er gezellig tegenaan?
Die paardebloem uitsteken met een oud aardappelmesje? Toch niet met een splinternieuwe onkruidbrander in uw hand.
Ik wed dat u een extra ‘zwoef’ geeft.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: hobby
onkruidbrander
1.996
Geef je reactie op deze inzending: