Baby's

Door de komst van een baby bij een van de buren, was de vraag waar de baby's nu vandaan komen gerezen; en toen we samen op kraamvisite waren geweest en ik mijn moeder de vraag stelde kreeg ik verscheidene variaties op het ooievaarverhaal te horen.

Mijn zus Elly kwam achter een vat zuurkool vandaan, daar hadden ze haar gevonden vertelde mijn moeder, met een kwartje erbij. De zuurkool was heel toepasselijk gekozen omdat Elly altijd al een beetje zuur keek.
Tot mijn verbijstering hadden mijn ouders eerst alleen het kwartje willen pakken, maar omdat de baby zo zielig had gehuild besloten ze haar mee te nemen.

Mijn andere zusje Paula, twee jaar jonger dan Elly, was uit de beruchte kinderboom geplukt. Het verhaal over deze boom ging al lang rond in Amsterdam; er werd verteld dat bij nacht en ontij echtelieden met een roeibootje naar de overkant van het IJ roeiden om daar in dat ongure gedeelte van de stad - de galgenput stond immers ook bij het tolhuis in "Noord" - een kind te halen. In deze boom hingen de kindertjes als rijpe appeltjes voor het plukken, en mijn ouders hoefden niet eens met een roeibootje over te steken, want wij woonden al aan de overkant van het IJ vlak bij die enge galgenput. Ik geloofde het verhaal onvoorwaardelijk want mijn zus Paula klom heel graag in bomen, zelfs nu ze zelf een baby had.

Johnny mijn broer, drie jaar ouder dan ik, kochten ze van de voddenman omdat ze een jongetje wilden hebben en de voddenman had er eentje over.
En ik…, de jongste van het spul, kwam zoals veel kinderen uit de bloemkool. Een zeer verhelderend verhaal, de meeste van mijn vriendjes en vriendinnetjes kwamen direct van de ooievaar.

Toch bleven er nog een aantal vragen in mijn simpele kindergeest hangen, vragen die steeds onbeantwoord bleven. Hoe kwamen die kinderen toch in de bloemkool.
Waar haalde de ooievaar ze toch in hemelsnaam vandaan? En wie hing die
kindertjes in de kinderboom?

Telkens wanneer ik een van deze brandende vragen stelde werd ik met het welbekende kluitje in het welbekende riet gestuurd. En bleef het wonder van de schepping een mysterie voor mij.

Ik had mij al bij de gedachte neergelegd dat mijn moeder het ook niet wist, toen een les op school over de wonderen der natuur mij de ogen eindelijk helemaal openden.
Geboeid luisterde ik naar de juf, prachtig vertelde ze erover. Met een groot boek vol gekleurde plaatjes had ze duidelijk gemaakt hoe het nu allemaal in zijn werk ging.

Boos liep ik die dag naar huis. Al die tijd hadden ze me thuis voorgelogen, niks bloemkolen of vaten zuurkool en die ooievaar bestond ook al helemaal niet. Waarom vertelden grote mensen toch niet gewoon hoe het echt zat, mopperde ik in mezelf.
‘s Avonds na het eten piekerde ik erover hoe ik het zou vertellen. In de grote haardstoel met mijn kleurboek op schoot, in afwachting van Paulus de boskabouter, nog steeds een beetje boos op mijn moeder.

Mijn moeder zat aan tafel te lezen en een gezellige melodie vulde de kamer. Alsof mijn moeder voelde dat ik naar haar staarde, keek ze plotseling op van haar boek en schatte mijn stemming direct in en vroeg:
- 'is er iets mop?'
Geschrokken veerde ik overeind.
-'Eh,' stotterde ik, roodaanlopend mijn potloden bijeen grabbelend. Hoe zeg je tegen je moeder dat ze heeft gelogen?
-'Nou zeg het eens, vooruit, zo erg kan het toch niet zijn? Heb je op school iets uitgehaald?' Ik schudde mijn hoofd… Nee op school was het leuk.
-'Heb je ruzie met iemand.' Tja, een normale vraag, dat gebeurde natuurlijk wel eens, weer schudde ik mijn hoofd.

-'Voel je je niet lekker?' Ging mijn moeder maar verder en gelijk kwam ze achter de tafel vandaan om een koele hand op mijn voorhoofd te leggen.
-'Je bent wel een beetje warm. Misschien een beetje kou gevat, zal ik een beker warme anijsmelk voor je maken?'
Mijn boosheid kon haast geen stand houden tegen zoveel aardigheid…
-'Nee, nee, nee!' Schreeuwde ik. 'Ik moet geen melk.'
-'Kind, zeg dan wat er met je aan de hand is, er is toch iets?'

Ik knikte bijna onmerkbaar met mijn hoofd.
-'Jullie zijn allemaal liegbeesten,' zei ik haast onhoorbaar. Mijn moeder ging op de rand van de stoel zitten waarin ik zat.
-'Wat zeg je daar?'
-'Jullie zijn liegbeesten.' Het klonk vreemd, ongepast in de warmte van de kamer en ik had al spijt dat het gezegd had.
-'Zo,' zei mijn moeder, 'en waarom dan wel?'
-'Baby's komen niet uit de bloemkool of van de ooievaar, jullie zijn liegbeesten, ik weet nu hoe het gaat…! Juf op school heeft het verteld.'
Mijn moeder keek verschrikt op;
-'Wat heeft ze verteld?'
-'Alles', zei ik ferm,'alles heeft ze verteld, ze heeft ook plaatjes laten zien uit een groot, dik boek.'
-'Is ze helemaal mal geworden,' preuts als mijn moeder was, 't idee dat een juffrouw voor de klas met plaatjes laat zien waar je niet eens over durft te praten, ging haar te ver.
-'Ik weet nu hoe buuf aan haar kindje is gekomen, ze heeft het gewoon op haar nest gekregen,' ging ik dapper verder.
- 'Zeg,' begon mijn moeder opnieuw, 'wil je niet zo grof praten meisje, buurvrouw ligt in haar bed, buurvrouw ligt niet in een nest!'

Ze snapt het nog steeds niet, dacht ik kwaad.
-'Het is nest' tierde ik, 'het is wel een nest…, en jij hebt mij ook in een nest gekregen hoor mamma. Jij legt de eieren en pappa broedt ze uit,' schreeuwde ik.
Toen mijn moeder in lachen uitbarstte, rende ik beledigd de kamer uit; eerst liegen ze je voor en dan lachen ze je nog uit ook op de koop toe. Dat was voor een kind van acht jaar even te veel!