Alle inzendingen van Franciscus Borst

Een vraag van levensbelang en het nog van groter belang zijnde antwoord is het volgende: 'Hoe kom je nou in hemelsnaam een afkickkliniek binnen als je zwaar verslaafd en dakloos bent?'. Je hebt geen legitimatie of zorgpas of wat dan ook waar je naam op staat. Daarnaast sterf je echt letterlijk...

Ik doe ook niet aan kerst: iedereen zichzelf vol vreten en dan die negertjes met die beri-beri-buiken en vliegjes in hun ogen op TV terwijl je net een halve kalkoen, konijn of zelfs kangoeroe en krokodil tegenwoordig naar binnen stuft?! Ik kan het niet en dan nog slingers en ballen erbij? Ik vind...

Zesendertig uur na Kelly zit ik op mijn top van ziektegradatie. Nu nog vijf dagen lang een hel door, daar waar een tikkende klok tergend langzaam loopt. Elke dag leek een jaar, elk uur een week, elke minuut een dag en elke seconde een uur. Non-stop speelt er een liedje door mijn kop, soms huilende...

Inleiding Ik waarschuw u. Dit zijn niet de reisverhalen die u gewent bent en ik weet dan ook zeker dat dit niet in het Michelin boekje komt. Nee, dan heb ik het over de belevenissen van een puur a-sociaal persoon die daarnaast ook nog eens 32 jaar verslaafd is aan alles waar je verslaafd aan...

Deel 1 Blz.1 De aankomst Dan hebben we het natuurlijk over juist ja: Indonesië...En dan niet op die manier van de gewend zijnde dagelijkse kots, sorry kost, waar er 13 van in een dozijn passen, bedoelende de als maar terugkerende prachtige...

De Indonesische adelaar landt op zijn baan. Na Abu Dubai en Singaore ben ik eindelijk aangekomen in Jakarta. De stad van mijn vader. Klinkt wel zo stoer. Nee hoor. Ik ben een echte Hollander. Jakarta een poel van verderf (en een lól..), zou ik later beseffen, was slechts een soort van...

Een geribbelde olifantenslurf doorsjokkend hoor ik mijn vaders woorden met een telefonische klank 'Je weet wat niet wat je ziet'. Zo móói! Nou! Ik weet niet hoevéél whisky's hij op had, in de plane, maar ik liep door een plastieken slurf. Met een ticket in mijn hand. Het plastiek wapperend...

Mijn vader stond me dus mooi niet op te wachten, ik had het kunnen weten. Angstvallig graai ik naar het briefje met zijn adres. Zou ik het nog hebben na die anderhalve dag durende reis? Zonder dat was ik nergens, letterlijk dan. Gelukkig, mijn handen voelen klam aan en het papiertje was in een...

Mijn taxi trekt op om direct weer te stoppen. Hatsjie nies ik, en ik ruik een dierenlucht en zeg tegen de chauffeur: smelll like animals hè? Beetje medelijdende met hem, omdat ik zag dat hij zich schaamde. Beetje afleiding toch? Maar tevergeefs, hij wijst met zijn duim over zijn schouder naar...

Na een op de klippen gelopen relatie met een door mij meegenomen bruidje uit Indonesië naar Nederland, sprak ik met haar af haar een tijdje niet meer te zien om daarna op het eiland Bali - zodat haar familie, wonende te West-Java, het niet te weten kon komen - het nog eens te proberen in de...

Wat waren de plannen, wilde ik weten. Geduld, eerst wat drinken kreeg ik op rekest. Geduld? Geduld? Mijn gezicht sprak direct boekdelen. Want dit had ik vaker gehoord dan me lief was de laatste dagen en steeds op wel zeer vervelende en voor mij zeer nadelige momenten mag ik wel zeggen en besloot...

Een dodelijke haal over zijn strot in gedachten voor het geval dat het foute boel zal zijn loop ik op de gestarte motor die onverlicht in de schaduw op mij wacht af. Ik had de morgen ervoor op de toeristische markt een pracht van een traditionele dolk gekocht en liet hem slijpen bij de plaatselijke...

Daar lag ik dan in een grafkist zonder bodem of je moet de laadklep van de truck als deze beschouwen. God had het niet duidelijker kunnen maken dat ik al half op weg was. Naar de hemel of hel wel te verstaan. Met mijn smoel nog steeds benauwend ademend door het pvc pijpje. Ook was ik intussen bont...

Gelukkig heb ik een pakje Marlboro met het bekende zilverpapier aan de binnenkant bij me in het holster. Ik moest alleen een manier vinden om het papier er af te branden zonder zelf in de fik te vliegen of door de rook te stikken. Nou is een mens gelukkig heel inventief als de nood hoog is en...

Er wordt geclaxonneerd. Ik hoor nog net twee lange en korte keren nagalmen uit een diepe duisternis waarin er van de felle kleuren niets meer was overgebleven dan de doodse donkere kleur van pikzwarte aarde waar ik in begraven lag. Ik graaide automatisch naar de pvc-pijp en nam een flinke teug...

Na dit vlot en trillend op mijn benen gedaan te hebben, volg ik Anton die met grote stappen op het glazen Restaurant afliep wat geheel was ontruimt voor ons en waar er een tafel met vier flessen Anker bier, bierpullen en een emmer ijs klaar staan. Mijn vader en Ed ieder aan een zijde van mij volgen...

Mijn vader is al snel akkoord na mijn vreemde verhaal over de uithuwelijking van mijn vriendin en mijn hulpkreten aangehoord te hebben. Ook heeft hij voor elkaar gekregen dat Anton Reker de schietgrage commissaris met ons meegaat en ene Ed Rumambi die een zakelijk raadgever en vriend van ons was in...

Als onze door ouderdom gebroken wit gekleurde Fiat van de snelweg af gaat en vervolgens een uur lang op een b-weg rijdt draait hij pardoes een zanderig pad in. Nu pas merkten we echt hoe slecht de vering was. Kuil in en uit en slippartijen deden ons hoofd stoten tegen het dak en ons gezichten...

Bidden is geen doen als je de regels niet weet. En praten? Het is een onbegonnen taak om met een dubbelloops van een reusachtig groot kaliber in je mond uzelf verstaanbaar te maken. Daar komt nog bij dat je te maken hebt met twee inteelt grotbewoners die in het jaar 500 N.C. zijn blijven hangen en...

Als dorpsoudste met de bijnaam Pisaulima (Vijf messen betekenend, waarom heb ik nooit begrepen, werd mij niet uitgelegd en mocht er ook niet meer naar vragen) de deur open deed staat de lange magere Sumatraan met een witte Sari en een wit overhemd in de deur opening. Hij had een chocoladebruin...

Met open bek pak ik nu toch maar een sigaret aan en keek uit mijn ooghoeken naar de twee vensters door de vitrages naar buiten of er iemand mij stond op te wachten. "Pintyam pisau Pisau?" "Leen me een mes Mes," daar dit toch zijn bijnaam was. "Ah begitu!" "Ja zo!" Zegt hij opgelucht en...

We komen aan bij een gebouw wat leek op een verlengde witgekalkte koeienstal met oranje dakpannen. Onze talk Ed zei dat dit een goed voorteken was; "Het huis van Oranje," volgens hem. Als we binnen komen in de slecht verlichte zaal die deze dag dienst deed als conferentiekamer van het...

Dat is kaassie! Dacht ik na de vertaalde versie van Ed. Kom op meid lachte ik haar toe. Hebben we hem even mooi bij zijn lul met zijn baal rijst. Mocht ie willen dat hij zo'n mooie en lieve meid kon bestellen. Alsof zij hem gelukkig zou maken, zij zou zich mooi bekocht voelen maar dan...

Als ik met het illustere trio 's morgens het hotel wil verlaten staat de gehele personeelsafdeling alweer een paar uur te wachten tot wij onze kamers uit komen om ons goede morgen te begroeten en een goede reis toe te wensen. Ik krijg een vermoeiende flashback van de dag ervoor van het handjes...

"Godverdomme ik ben versleten," klaagt mijn vader," en Anton kon helemaal niet meer praten die gromde alleen nog maar. "Jongens," zei ik: "vanaf hier is het oppassen voor de vijand." "Ed regel jij koud bier, Pa en Anton wachten jullie in de schaduw daar zo dan verwittig ik mijn...

Mijn moeder liet mij ietwat opgelaten weten dat ene Camiel een vriend van mij haar had opgebeld met het goede nieuws eindelijk clean te zijn van de drugs. Helemaal opgewonden over dat goede nieuws en allerlei verhalen hadden haar overtuigd dat het ook iets voor mij was. Want ik was het 'waard'...

Ik lig in de detoxkamer te wachten op de bestelde spullen. Ik mocht alles vragen dus ik trof goede voorzorgsmaatregelen. Een emmer om te kotsen of op te schijten, daar je de wc gewoon soms niet haalt en één extra emmer met Spaanse mop mocht ik te laat zijn. Toiletpapier, zes rollen, natte...

Ik ben een gelukkig geprezen nageslacht waarin van mijn moederskant zijnde zo goed als alle neven en nichten drugsverslaafd zijn en van mijn vaders kant idem dito plus maar dan met een extra slok er boven op. Hoe kon het met mij eigenlijk goed aflopen? Ik was bij voorbaat kansloos. Dit is geen...

Na een stevige ruzie met mijn vader en zijn vrouw die in de tussentijd waren verhuisd naar Cikampek een stad die honderd kilometer bij Jakarta vandaan ligt kreeg ik vierentwintig uur om iets te regelen. Dat wil zeggen onderdak. Via, via kwam het goede nieuws dat er huisjes te huur waren ergens bij...

Ook de Indonesische Whisky was geen zuivere koffie met die chemicaliën. Er moest iets gebeuren of ik zou werkelijk krankzinnig worden. In de tijd dat ik bij mijn vader woonde hoorde ik vaak verhalen vertellen van zijn 'vriend in verplichting' Pa Jumaidi de buurman die 'een abrie' was oftewel...